Als echte bergbeklimmer

Dag 37 zondag 2 maart 2014

Vanmiddag heerlijk geschilderd samen met Ellen, Jeroen en Rianna. En alle schilderijen zijn echt super leuk en mooi geworden! We zijn met zn alle buiten in een open hutje gaan zitten en zijn 3 uur achter elkaar lekker bezig geweest met ons eigen schilderij, trots! De leraar die gaf uitleg hoe we moesten beginnen en hielp ons soms met het tekenen van bepaalde dingen. Ondertussen was de groep die bij de Mulanje was geweest ook weer terug op Pakachere en was het in een keer heel erg druk.

Door de drukte wist ik niet zo goed wat ik moest doen, thuis slapen of op pakachere. Maar ik besloot thuis te slapen en dan een taxi te delen met Thijs en Ellen die naar Bwalo gingen. Thijs vroeg of ik anders bij hun kwam slapen, omdat ik anders alleen in het vrijwilligershuis zou slapen. Lise bleef op Pakachere slapen nog een nachtje, maar daar heb ik niet zo’n zin in. Dus toen ben ik met Thijs en Ellen mee gegaan naar Bwalo. We hebben nog even wat gedronken en ik hem bij foto’s laten zien die ik de afgelopen paar weken heb gemaakt, daarna zijn we lekker gaan slapen.


Dag 38 maandag 3 maart 2014

Het lijkt wel elk weekend feest, elk weekend een slaapfeestje bij een ander project. Vorig weekend bij Chayof, dit weekend bij Bwalo, wat zal het volgend weekend worden? Gelukkig was ik vandaag vrij van het project want ze herdenken de doden. Austin, de taxichauffeur vertelde dat de eerste president van Malawi een dictator was, iedereen moest op deze dag binnen in huis blijven om te bidden en zodra je buiten op straat gevonden zou worden, werd je opgepakt en moest je een jaar de gevangenis in. Zo bizar om te horen. Maar gelukkig is het nu anders en liepen er heel veel mensen gewoon op straat.

Nadat we wakker waren geworden hebben we ontbeten en ben ik lopend terug naar Yodep gegaan. Ik heb er ongeveer 3 kwartier over gelopen. Ik wilde thuis even mijn spullen brengen en nieuwe spullen weer mee nemen naar Lise in Pakachere. Dit wilde ik eerst met de public gaan doen, maar ik had zo geen zin meer om weer een half uur te gaan lopen dat ik de taxi had gebeld om me bij Metro af te zetten, waar ik met Lise had afgesproken om boodschapjes te doen. De supermarkten waren alleen smorgens over dus rond 10 uur waren we bij de Metro voor de boodschappen en zijn daarna naar Pakachere gelopen om daar onze spullen even te droppen, tenslotte stonden alle spullen van Lise daar ook nog.

Het plan was om te gaan zwemmen als het mooi weer was, en het was heerlijk weer! Maar we moesten nog lunchen dus besloten we dat bij Afrikan Harige zouden gaan lunchen. Via een binnendoor weggetje, over de plaatselijke golfbaan kwamen we precies uit bij African Harige, wat wordt gerund door een Nederlander. Het is meer een leuke plek waar je lekker koffie kan drinken en lekkere gebakjes en taartjes kan eten, maar gelukkig hadden ze ook broodjes op het menu staan. Het is een plek waar alleen de ‘rijke’ mensen komen, want voor de normale lokale mensen is het te duur. We zaten er ook alleen maar met blanke mensen.

Nadat we een lekker lunch hadden genuttigd gingen we op weg naar het zwembad. Op Pakachere hadden we gevraagd hoe we moesten lopen en we hebben het in een keer gevonden! Voorbij Shoprite de straat naar links en dan door lopen, voorbij de internationale school en dan links een hek door naar het zwembad. Het zwembad behoord tot de internationale school en ze geven er op normale door de weekse dagen zwemles aan de kinderen van de school. Maar omdat er vandaag geen school was mochten we het zwembad in. Voor K1200 kan je de hele dag zwemmen. Toevallig was er al een vrouw met een kindje, Nederlanders! En het was de eigenaar van African Harige, waar we die middag nog langs waren geweest voor de lunch, heel toevallig. Mariet had ons verteld dat het wel te doen was, het zwembad, gewoon een zwembad met verder niks bijzonders. Dus wij verwachtte eigenlijk een vierkant klein zwembad, maar dat was heel anders. Het was een groter zwembad, met er om heen wat afdakjes met bankjes en genoeg plekjes om te zitten. Ze hadden kleedhokjes met wc’s en buiten stond een douche, dus het viel alles mee. We hadden Jeroen gesmst of hun ook nog zouden komen, en 3 kwartier later kwamen Jeroen en Esther aan lopen. Dus hebben we de rest van de middag lekker bij het zwembad gezeten, het vakantie gevoel!

Lise en ik gingen weer terug naar Pakachere, onderweg hadden we het er over dat we nog groentes moesten kopen als we met de taxi terug naar huis zouden gaan. En toevallig op dat moment zat er een vrouw met allemaal groentes langs de weg, en ze had alles wat we nodig hadden dus hebben we bij haar alles gekocht. Ze was helemaal gelukkig en bedankte ons hartelijk, ik koop toch liever spullen bij zo’n iemand dan op de plaatselijke markt, waar je zeker bent dat de mensen toch wel wat geld verdienen ook al koop je niks bij ze. Maar deze vrouw was zo gelukkig dat we net bij haar zoveel kochten, dat het voor ons ook heel erg goed voelde, dat we zeker wisten dat ze voor de rest van de week weer eten kon kopen. Net toen we de groentes aan het kopen waren hoorde we achter ons, hé Lise en Kim! Het waren twee medewerkers van Pakachere die onderweg daar naartoe waren, dus we vroegen of ze op ons wilden wachten en we zijn toen met z’n 4e verder gelopen naar Pakachere. Mariet gaf haar afschiedsfeest vandaag, dus ze waren alle twee heel netjes gekleed. Mariet gaat vrijdag, na een jaar, terug naar Nederland.

Bij Pakachere hebben we taxi gebeld, want met al onze spullen konden we niet met een public naar huis. Austin kwam ons ophalen en heeft ons netjes thuis afgezet, nog geen minuut nadat we thuis waren kwam Mary, onze huismoeder, al aanlopen om te komen koken. Lekker spaghetti gaan we eten!
Na weer een super weekend, met veel avontuur, leuke dingen, en heerlijk weer, ben ik weer helemaal opgeladen voor een nieuwe week op het project. Vol energie om de mensen te gaan helpen, ze te ondersteunen en goede en leuke dingen met ze te ondernemen.


Dag 39 dinsdag 4 maart 2014

Na een heerlijke relaxte dag van gister, vandaag weer gewoon aan de slag bij Yodep. Mary was vanmorgen te laat, dus voordat we eindelijk konden douchen en ontbijten.. Wij dus ook te laat op Yodep, maar dat maakt hier allemaal niks uit.

We stonden samen op het programma om schooltjes in de community te gaan bezoeken. Dus gingen we met z’n 5e op weg, en we hadden de keus of we bezoeken een schooltje ver weg of we bezoeken 2 schooltjes wat dichterbij. Dus we kozen om 2 schooltjes wat dichterbij te gaan bezoeken. Onderweg kwamen we een jongetje tegen van de special needs klas, maar ik heb hem in de tijd dat ik hier ben nog nooit in de les gezien, dus wilden we zijn ouders even vertellen dat er donderdag gewoon les is en dat ze dat niet moeten vergeten. Maar Wilfred snapte niet dat wij dat nu wilden doen, want op het programma staat dat we de schooltjes moeten bezoeken. Wij uitleggen dat het maar een minuutje werk is en dat we er nu toch zijn, dus we het net zo goed even kunnen laten weten. Onderweg kwamen we een boom tegen, waar heel veel grote rupsen aan de onderkant van de stam zaten.

Halverwege hebben we ons opgesplitst, zodat we 2 schooltjes zouden bezoeken deze morgen. Ik ging naar het schooltje in Batata, waar ik al vaker ben geweest voor de childrens corner. Het is een schooltje, helemaal gemaakt van riet en boomstengels waardoor het er uit ziet alsof het meer een schuurtje voor de kippen of geiten is. Maar we troffen er ongeveer 10 kindjes aan, allemaal zittend op een kleed, met een leraar voor de klas. We gingen er met z’n 3e bij zitten en hebben wat oefeningen met het engels gedaan, zingend het alfabet of de dagen van de week. Daarna nog wat dingetjes met de bal en een dansje. De leraar moest het register gaan halen, zodat we hierin kunnen kijken en kunnen controleren of alles nog een beetje klopt, ook moeten we aftekenen dat we deze dag hier zijn geweest. Maar het register was bij iemand, die niet thuis was waardoor we er dus niet in konden kijken en af konden tekenen. Ook de vrouw die normaal de pap voor de kinderen maakt, was vandaag niet thuis. De kinderen werden daarom dus vroeg naar huis gestuurd, waarna wij ook weer terug zijn gelopen naar Yodep.
Op Yodep stond Lise al op mij te wachten, en zijn we gelijk naar het vrijwilligershuis door gelopen. Eventjes wat tijd voor ons zelf, maar niet voor lang want Jan zou ons om 12 uur bezoeken. En hij was er, op z’n nederlands, keurig om 12 uur om met ons te praten. Praten over hoe het met ons gaat, hoe het op het project gaat, over het komend weekend en noem maar op. Een korte evaluatie en update. Mary was ook nu weer te laat, waardoor wij ook wéér te laat op Yodep waren, waar ik toch eigenlijk niet zo van hou.

Ik stond op het programma voor Village banking samen met Josef, maar Josef was computerles aan het geven op Tundu school. Om kwart voor 3 kwam er op Yodep beweging in, de andere gingen allemaal naar Childrens corner ergens en ik zou weer terug lopen naar Tundu om dan samen met Josef naar Village Banking te gaan. Ook bij Tundu heb ik nog even moeten wachten tot de les klaar was, daarna zijn we gaan lopen. In de volle zon, bloedheet, kwamen we aan op de plek waar de village banking plaats zou vinden, maar er was niemand te bekennen. Alleen de bewoner van het huis was er, en daar hebben we even mee gesproken. De Village Banking hebben ze gestopt omdat er te veel problemen waren waardoor ze niet door konden gaan. Maar dit was een verassing voor Yodep. Omdat we hier niks meer konden doen, zijn we terug gelopen naar huis. Onderweg vroeg ik hoe het kan dat Yodep niet wist dat deze Villige Banking al 3 maanden geleden was gestopt. Maar het antwoord was natuurlijk dat het niet de schuld van Yodep is maar van de Village Banking zelf. Het probleem is dat er niet goed gecommuniceerd word tussen Yodep en de Village Banking. Village Banking belt Yodep pas op, wanneer ze de Village Banking willen gaan sluiten, maar dan is het al te laat. Ze moeten Yodep bellen zodra er problemen zijn, zodat Yodep hier optijd vanaf weet en zich optijd kan inzetten om te helpen. Dat vond Josef wel een goed idee, de communicatie moet verbeterd worden.

Ik was dus weer lekker op tijd thuis vandaag, dus heb nog even lekker op bed gelegen. Mary was er nog niet want die moet uit school komen, en Lise had een chidrens corner ver weg dus die smste dat ze er rond 6 uur pas zou zijn. Toen Mary er was zijn we samen pannenkoeken gaan bakken en tegen de tijd dat deze bijna klaar waren kwam Lise aan en konden we lekker eten. Allebei helemaal gesloopt van een dag veel lopen, warmte en een volle zon op ons bolletje. We zaten nog even in de kamer na het eten, maar daar verschenen zoveel minivliegjes dat het onmogelijk was om nog te blijven zitten en hadden we besloten om maar naar bed te gaan. Eerst nog even naar de wc natuurlijk, want snachts hier naar de wc wil je al helemaal niet. Toen ik de wc binnen kwam zag ik daar een schorpioen zitten dus ik ben maar weer snel naar buiten gegaan voor hij me zou steken. Hierna zijn we lekker gaan slapen.


Dag 40 woensdag 4 maart 2014

Vandaag weer gewoon de wekker, maar Mary was weer te laat waardoor ik eerst een half uur heb moeten wachten tot ik een douche kon nemen. We zijn toch wel van plan om te vragen of ze op tijd wilt komen, zodat wij ook gewoon overal op tijd zijn. Ze is een hartstikke aardige vrouw, maar ze snapt ons soms gewoon niet en dat is best lastig.

Deze ochtend zouden we computerles geven aan de members van Yodep. Wilfred had dit verzonnen zonder ons erover te vragen, dus er stond op het rooster dat wij computerles in het vrijwilligershuis zouden geven. Nergens in het huis waren computers te vinden, want deze hadden ze gister voor de computerles bij Tundu mee genomen. Dus we vroegen ons al af hoe we dan computerles zouden moeten geven, maar misschien dat de members deze mee zouden nemen, dus we wachtte netjes af. We zaten lekker buiten een boekje te lezen toen Ellen en Lennie aan kwamen lopen voor de computerles, maar zonder computer. Toen we dit hun vertelde zeiden ze dat ze terug zouden gaan naar Yodep en dat ze ons vanmiddag weer zouden zien, een ochtendje vrij voor ons dus!

We besloten om naar Zomba te gaan, even de telefoon van Lise na laten kijken, want ze kon er niet mee bellen, langs de broekenmaker en lekker lunchen bij African Haritage. Ik had weer geen zin om veel geld voor een taxi uit te geven, dus ik haalde Lise over om gewoon met de public te gaan. Ik heb later pas verteld dat we eventjes een stukje moesten lopen. Met de paraplu boven ons hoofd voor de schaduw op weg naar de gaanbare weg, waar we binnen een minuut al een public hadden. Een truck stopte bijna voor onze neus en we konden zo instappen, scheelt weer K1900 en je maakt weer eens wat mee. Terug wilde Lise echt niet weer lopen en besloot toch de taxi te bellen. En tegen de tijd dat we terug thuis waren konden we gelijk weer door naar Yodep.
Bij Yodep hebben we nog even gezeten tot iedereen er was en ik ben toen samen met Charity en Sanny richting Childrens Corner gelopen. En ja, deze was ver weg en we hebben er een uur overgedaan, via een binnendoor route. We liepen dwars door alle mais velden, de rietplantages (het riet word in het regenseizoen geplant omdat deze met veel water goed groeien) en over de bergen, kwamen we aan bij een klein schooltje. Ze hebben hier nog niet eerder Childrens Corner gegeven dus we moesten alle kinderen uit het dorpje erbij roepen om zo de hoofden te tellen. Ook willen we hier een Life Skills opzetten voor de kinderen boven de 12 jaar helaas waren er vandaag maar 8 aanwezig en hebben we er minstens 18 nodig. Om Life Skills op te zetten heb je veel kinderen nodig, want ze moeten gaan stemmen wie er bij mogen en wie niet. We hebben afgesproken om volgende week terug te komen, en dat zij dan alle kinderen er over verteld hebben, in de hoop dat we er dan genoeg hebben om Life Skills op te zetten. Sanny kwam aan met een stengel suiker riet, dus dit heb ik ook gelijk geproefd. Niet veel bijzonders, vooral heel zoet, en zodra je al het sap eruit hebt dat moet je het weer uitspugen, omdat je het niet kan op eten. Het was inmiddels al 5 uur dus besloten we om terug te lopen. Onderweg kwamen we 4 zwarte biggetjes tegen die gewoon rond liepen, maar zodra ze ons zagen zich snel probeerde te verstoppen. Ook kwamen we een enorm varken in een kruiwagen tegen, waarvan ik eerst dacht dat hij al dood was. Maar zodra hij dichterbij kwam kon ik hem horen knorren, zacht, want zijn nek werd door de kruiwagen nogal afgekneld. Charity vertelde dag de mensen de dieren levend kopen en dan de volgende dag slachten zodat ze het vlees gelijk kunnen verkopen. Als ze de dieren gelijk de dag slachten als dat ze het dier gekocht hebben, moet het vlees in een koeling, die ze niet hebben, dus de dieren zijn eerst een dag aan het lijden, wetend dat ze de volgende dag geslacht zulle worden.

Thuis zat Lise al op mij te wachten. Eerst maar even afkoelen en dan een koude douche erachteraan, zodat ik lekker fris mijn bed in kan duiken. Na zo’n middag met veel lopen in de volle zon en een aardige temperatuur van 35 graden, is een koude douche toch wel heel erg lekker. Mary had lekker spaghetti met een prutje van bonen, ui, tomaat en gourgette gemaakt.


Dag 41 donderdag 6 maart 2014

Jawel, Mary was vandaag netjes op tijd. Maar helaas moeten we dan nog een paar keer vragen of ze een douche zou willen maken en ontbijt. Niets aan te doen, het is gewoon eventjes wennen na onze huismoeder van vorige maand.

Lise vertelde dat ze gister een afspraak met de timmerman had gemaakt, hij zou vandaag om 8 uur bij Yodep zijn om het dak te maken. Maar toen we bij Yodep aan kwamen was hij nog nergens te bekennen, dus hebben we hem even opgebeld om hem aan de afspraak te herinneren. Hij zou vandaag langs komen. Op het programma staat dat we de mensen die member zijn van de Support Group, op de hoogte moeten gaan stellen dat we volgende week een meeting hebben. Super leuk, na onze inbreng van vorige week gaan we er dus nu ook echt wat mee doen! In een gesloten kist zou het papier met de namen en gegevens zitten, maar de sleutel was nergens te bekennen. Toen is Wilfred even terug naar huis gelopen voor de sleutel, maar ook nu kregen we het slot met geen mogelijkheid open. Wilfred en Josef hebben toen uit hun hoofd de mensen opgeschreven waarvan ze zeker wisten dat deze in de Support Group zitten en waarvan ze weten waar ze wonen.

Ik ging samen met Ellen en Lennie op weg naar de mensen, onderweg heb ik nog een keer gevraagd of ze wisten op welke dag de meeting zou zijn volgende week. De 13e kreeg ik te horen, op een vrijdag zeiden ze. Waarop ik reageerde dat het op donderdag zou zijn, en als het wel op vrijdag zou zijn dat dat raar is omdat Lise en ik er dan niet bij kunnen zijn. Maar ze wisten het allebei zeker, toch heb ik nog even een smsje naar Lise gestuurd met de vraag wanneer het nou is. Nadat we 4 mensen van onze lijst van 5 gehad hadden kreeg ik een sms terug van Lise dat het tóch op donderdag is, en hebben we de mensen dus verkeerd ingelicht. Ze hadden geen zin meer om terug te lopen, en ze zeiden dat ze wel duidelijk de datum hadden verteld dus dat ze waarschijnlijk gewoon op donderdag zouden komen, ik hoop het maar. Onderweg terug naar Yodep kwamen we langs het huis van Nef en hebben we oliebollen gekocht, super lekker, maar met minder smaak dan in Nederland.

Eenmaal weer thuis aangekomen was Mary er nog niet, ze had tegen Lise gezegd dat ze er om 11 uur zou zijn, maar om 12 uur was er nog steeds niemand te bekennen. Ik een klein beetje stressen, want ik zou om 1 uur opgehaald worden door Wilfred om naar Village Banking te gaan. Gelukkig kwam Mary net aan en is aan ons eten begonnen, wat ook al een heel gedoe was, want het brood was bijna op en we konden nergens brood vinden. De dochter van Mary had even rond gekeken of ze ergens nog brood hadden en is dit toen toch nog gaan kopen, zodat wij lekker wentelteefjes hadden. Net toen we klaar waren met eten verscheen Wilfred, om kwart voor 2, netjes op tijd toch voor een afrikaan.

Lise zou naar Yodep gaan voor de Special Needs en ik zou met Wilfred en Josef naar Village Banking gaan. Voor we gingen heb ik Wilfred nog een keer gevraagd of het ver zou zijn, maar zodra je dit vraagt is het antwoord altijd, mwaah valt wel mee het is niet zo ver. En dan weet je eigenlijk al hoe laat het is, en dat je gewoon een uur moet lopen. We waren net weg toen Wilfred vroeg of ik goed kon springen, want we moesten over de rivier. Ik dacht aan gewoon slootje springen, dus ik zei enthousiast ja natuurlijk. Maar toen we aan kwamen bij de rivier, was het iets anders dan een sloot. Het was een serieuze rivier waarbij we over glibberige rotsen naar de overkant zouden moeten, waarbij we in het midden een grote sprong moesten maken. Omdat ik mijn tas met camera mee had, heb ik gezegd dat ik dat niet kon (ik zou ook serieus het water in zijn gevallen als ik die sprong had gemaakt). Wilfred en ik zijn een stukje verder gelopen om daar door het water naar de overkant te gaan, maar dit was denk ik nog veel lastiger. Een vrouw die al in het water stond hielp mij er door heen, met elke stap bang dat ik onderuit zou gaan omdat de stenen onder water zo ontzettend glad waren. Maar ik heb het gehaald, de camera is niet nat geworden en mijn kleren waren ook nog steeds droog. Nadat we de rivier hadden gehad hebben we nog zeker een uur gelopen tot we bij het dorp kwamen waar we moesten zijn. En ik wist precies waar we waren. We waren voorbij Zomba helemaal, voorbij Pakachere de heuvel naar beneden, daar halverwege.

We moesten even wachten tot iedereen bij elkaar was en toen konden we beginnen. Deze Village Banking bestaat nog niet zo lang en ze zijn nog een beetje bezig met het kijken hoe het werkt. Wij waren er vandaag vooral om mee te denken over bepaalde afspraken en regels. Bijvoorbeeld over wat er gedaan moet worden zodra er iemand is overleden, wat gebeurd er met het geld dat deze persoon heeft ingelegd etc. Natuurlijk alles in Chichewa, ik kon er dus niet veel van maken. We kregen wel heel aardig een flesje dringen en een muffin, gelukkig want anders was ik zeker in slaap gevallen.

Bij elkaar hebben we zeker wel ander half uur gezeten, en gingen we om kwart over 5 weer richting huis. Onderweg kwamen we langs de universiteit van malawi, we kwamen er niet echt langs, maar we liepen er meer door heen. Het leek een hele andere wereld opeens, dure auto’s, net geklede mensen, mooi groen gemaaid gras, overal grote huizen voor de studenten, even leek het alsof ik door een rijk afrika liep en dat klopte stiekem ook wel. Dit keer namen we een andere route waardoor we door nog een klein riviertje moesten. We gingen even op bezoek bij McBlessing, de baas van Yodep, die in een groot huis woont met een grote tv en een enorme koelkast. Hij groette ons hartelijk en vroeg ons binnen, na even met hem te hebben gesproken zijn we verder gegaan. Terwijl het al schemerig aan het worden was, kwamen we weer aan bij de rivier, waar we weer door heen moesten. Heel voorzichtig met z’n 3e achter elkaar, hand in hand, zodat niemand zou vallen, volgden we de voetstappen van Wilfred.

Voor het donker thuis is vandaag helaas niet gelukt, en ook het eten was nog niet klaar toen ik thuis aan kwam. Mary was aan het wachten tot ik thuis was, maar is toen gelijk geen koken. MacYon zat samen met Lise binnen, hij wilde ons nog even spreken. Hij vertelde dat er zondag en maandag reizigers langs komen, en dat deze in het vrijwilligershuis zullen verblijven. Dit zijn 4 reizigers die hier in Malawi via Be More zijn, we hebben ze al van het weekend bij Pakachere ontmoet, hele aardige mensen. Ook hebben we plannen gemaakt voor komende week. Het dak van de bibliotheek is eindelijk af dus we kunnen beginnen met schilderen, we hebben de meeting van de Support Group, woensdag is de vrijwilligersdag en op maandag hebben we een speciaal programma omdat de reizigers er zijn. Het wordt dus weer een hele drukke, maar leuke, week!


Dag 42 vrijdag 7 maart 2014

Vorige week hadden we geregeld om naar de Mulanje te gaan, maar dat ging helaas niet door. Dus hebben Jeroen en ik het voor dit weekend weten te regelen. Het zou 3 uur rijden zijn naar Mulanje dus we hadden lekker vroeg af gesproken om te vertrekken, zodat we het stadje ook nog in konden. Rond 10 uur waren we bij Pakachere, maar Jeroen moest nog pinnen waardoor we pas om 1uur richting Limbe vertrokken. Limbe is een stadje dicht bij Blantyer, het is groter en moderner dan Zomba. We moesten hier overstappen op een andere minibus die naar Mulanje zou gaan, dus onderweg heb ik nog even gepind, waar ik gelijk aan de beurt was (toch wel wat anders dan anderhalf uur wachten in Zomba voor het pinautomaat)en hebben we nog even in de supermarkt wat drinken gekocht en zijn toen verder gelopen naar de plaats waar we moesten zijn.

Onderweg smste ik naar onze gids, Felix, zodat hij wist waar we waren en hoe laat we ongeveer zouden arriveren. We moesten in Chitakale uitstappen en daar zou hij dan op ons wachten, hier kwamen we rond 5 uur pas aan. We zijn nog even naar Mulanje Pepper gelopen om wat kleine dingetjes te bespreken, zoals waar we willen slapen, welke hike we willen doen, de kosten etc. We besloten om naar de top van de Mulanje te hiken op zaterdag en dat we dan boven op de berg zouden slapen om dat zondag weer via de waterval naar beneden te gaan. En vanavond zouden we in Mulanje Motel slapen, 2 kilometer verderop, waar we voor K5000 konden slapen en ontbijten voor 2 personen, geen geld dus! Maar voor we daar heen zouden gaan, moesten we eerst boodschappen doen voor de hike en het eten boven op de berg. Ze zouden boven op de berg geen elektriciteit hebben en we moesten voor ons eigen eten zorgen. Dus hebben we alle spullen gehaald zodat we pannenkoeken konden eten en brood voor het ontbijt. Daarna zijn we naar Mulanje Motel gelopen.

Bij Mulanje Motel hebben we avond gegeten en hebben daarna nog wat gedronken. Onze kamer zat aan een lange, enge, donkere hal, zo’n hal die je altijd in horrorfilms ziet en waar je de rillingen van krijgt. Gelukkig zaten de wc en douche om de hoek, dus hoefde we daarvoor niet ver te lopen. Natuurlijk veel te laat gaan slapen, want de wekker zou weer vroeg gaan!


Dag 43 zaterdag 8 maart 2014

De wekker ging inderdaad vroeg, 5 uur op precies te zijn, want we moesten om 6 uur aan het ontbijt zitten. Dus na een koude douche zaten we aan het ontbijt, 2 boterhammen met een ei en thee. Felix zou ons rond 7 uur ophalen om te vertrekken, maar hij was om 7 uur nog nergens te bekennen. En net toen we hem wilden opbellen om te vragen waar hij was kwam hij er aan.

Omdat we gister nog niet alle boodschappen hadden gehaald, liepen we nu langs een marktje bij het busstation waar we nog eieren en bananen kochten. Met Felix als onze gids en Jon Johns als onze porter, die mijn rugzak en al onze boodschappen voor ons droeg, begon om 8 uur onze echte hike naar de top! En wat voor hike, in het begin liepen we vol in de zon, door de thee plantages, naar boven. Door de bossen en boven, over stenen, takken en door rivieren. Binnen 10 minuten was ik al uitgeput, ik voelde mijn benen al en mijn hele shirt was al nat van het zweten. En elke keer als we dachten dat we er bijna zouden zijn, zij Felix dat we nog niet eens op de helft waren. En ook elke keer als we dachten dat het niet steiler, enger, hoger en gevaarlijker kon, werd dat toch weer overtroffen. En heb ik een paar keer op het punt gestaan om op te geven, omdat ik door mijn hoogtevrees geen stap meer durfde te zetten en genageld stond aan de grond (een gladden, afgesleten, super gladde, steile rost). Maar opgeven is geen optie als je halverwege een berg staat, je kan alleen nog maar naar boven, en dat is ook wat we hebben gedaan. Met mezelf elke keer te herinneren dat ik het kon, en dat het niet eng was en ik niet bang hoef te zijn, zijn we boven gekomen!! Gelukkig konden we onderweg elke keer onze fles vullen met water uit de rivieren. Zodat we elke keer lekker koud water hadden. Boven aan de berg was een lang gestrekt landschap, met wat heuveltjes. Waar we nog anderhalf uur door het lange gras naar ons hutje moesten lopen. Beneden zei ik nog tegen Jeroen, we kunnen toch nooit zo recht omhoog te berg op.. Maar vandaag hebben we het tegendeel bewezen. En stiekem was, en ben ik nog steeds, heel erg trots op mezelf.

De Mulanje berg is in totaal 31000m hoog, en het hutje waar we in sliepen stond op 28000m. We vertrokken vanmorgen om 8 uur en we kwamen bij het hutje aan om 14 uur, we hebben er dus 6 uur over gedaan om boven te komen. En niet normaal wandelen, nee, echt klimmen en klauteren. Het hutje was precies zoals ik het had voorgesteld, zo’n oud hutje boven op de berg. Met een openhaard waar we op moesten koken en waar het thee water op warm werd gemaakt. Er woonde een man met zijn vrouw, en daarnaast waren er nog genoeg mensen om te helpen. De man was echt zo’n bergmannetje, waarvan je precies zag dat hij boven op een berg leefde. En om de 2 weken werd hij afgewisseld door iemand anders, die dan ook gelijk boodschappen van beneden mee naar boven nam.

Felix vertelde dat er een pool op de berg was, en omdat Jeroen en ik niet de rest van de middag niks wilden doen, wilden we daar eens gaan kijken. Felix vond het eerst geen goed idee, omdat hij dacht dat het zou gaan regenen. Maar toen we zeiden dat we alleen even wilden gaan kijken, moest hij wel mee want hij wilde ons niet alleen laten gaan. De pool lag op 3 kwartier lopen van het hutje, en we wisten niet wat we er van moesten verwachten. De pool komt voort uit een rivier, waarbij er dan een soort inham was waar je dus kon zwemmen. Er is ook een stuk waarvan ze niet weten hoe diep het is. De één zegt dat het 45 meter diep is en de ander zegt weer dat het eindeloos is zonder bodem. Ook was er een uitzichtpunt, waarbij je zelf Zomba zou kunnen zien, maar helaas zagen wij alleen maar wit, door de bewolking en konden we dus niets zien. Maar omdat Jeroen en ik toch wel graag in de pool wilden zwemmen (we komen hier waarschijnlijk maar één keer, dus dit was onze enige kans om dat te doen), en we wilden ook het uitzicht graag zien, besloten we om dan morgen ochtend terug te komen.

Eenmaal weer terug bij het hutje hebben we eerst een lekkere warme douche genomen, toch wel verdient na zo’n dag! Natuurlijk wel gewoon water in een emmer waarbij je het zelf over je heen moet gieten, maar het was de lekkerste douche die ik tot nu toe hier heb genomen. Daarna zijn we maar gelijk begonnen met het maken van het pannenkoeken beslag, voordat het helemaal donker zou zijn en we het met onze hoofdlampjes moesten doen. Hierna zijn we de pannenkoeken boven de openhaard gaan bakken, natuurlijk hadden we te veel beslag voor maar 3 mensen, dus hebben we het beslag op gemaakt zodat we voor morgen nog pannenkoeken zouden hebben voor onderweg. We waren allemaal zo ontzettend moe en uitgeput dat we na het eten ook gelijk naar bed zijn gegaan.


Dag 44 zondag 9 maart 2014

Wat een enorme kut nacht, ik heb de halve nacht niet kunnen slapen omdat het gewoon té koud was. Natuurlijk kon ik daar op rekenen, boven op een berg op 3 kilometer hoogte. Maar ik had er niet op gerekend dat het zo koud zou zijn dat ik er niet door zou kunnen slapen. Maar de wekker ging weer netjes om 5 uur zodat we om half 6 gelijk naar de pool en het uitzichtpunt konden lopen. Met mijn deken nog om ben ik eerst naar de wc gegaan buiten, maar tot mijn verbazing viel de kou nu wel mee en leek het binnen in het hutje op het moment veel kouder.

Zonder ontbijt of douche zijn we gelijk op pad gegaan, om van het uitzicht te genieten. En jawel, het was mooi weer dus we konden heel erg ver kijken. Helaas konden we Zomba niet zien, omdat precies daar net een wolkje voor zat. Maar verder was het echt een geweldig uitzicht, met de zon in onze rug schijnend. In het hutje had ik mijn bikini al aan gedaan, om zo een duik in de pool te kunnen nemen. Wat was het water koud, de eerste 5 seconden. Maar daarna was het eigenlijk wel lekker, een verfrissende koude duik, ik was ook gelijk wakker daarna.
Terug bij het hutje nog snel een warme douche, eitje bakken en ontbijten. Daarna snel onze spullen gepakt en zijn we weer weg gegaan, op weg naar beneden. Jeroen en ik waren gister eigenlijk al een beetje bang om naar beneden te gaan, als het net zo steil en glad zou zijn als naar boven, wist ik niet of ik het wel aan durfde. Maar de eerste 200 meter moesten we eerst nog om hoog, en toen voelde ik dat ik gister een berg had beklommen, wat een spierpijn al. Toen stonden we op het hoogste puntje waar we dit weekend waren geweest en zouden komen, op 3000m hoogte. En begon het afdalen pas echt, en gelukkig viel dit alles mee. Het dalen was heel anders dan het klimmen. In plaats van de steile, gladde rotsen en paden, liepen we nu meer door het bos naar beneden. Door stenen op het pad, waardoor het een soort van trap was waar over je liep. Sommige stukken natuurlijk spiegelglad en ook stukken waarbij het toch wel heel steil werd. Maar het was zeker niet zo eng als gister. Hij verder we beneden kwamen, hoe meer mijn benen begonnen te trillen en hoe meer moeite en energie het me koste om mezelf in balans te houden. De tijd ging 10 keer zo snel als bij het klimmen en voor we het wisten waren we bij de waterval waar we hebben gezwommen om even af te koelen.

Felix had een afspraak gemaakt met een vriend van hem, die souvenirs verkocht, dat hij onderaan op ons moest wachten omdat Jeroen en ik wel wilden kijken of hij wat leuks had wat we wilden kopen. Om 14 uur waren we weer beneden, hadden we de berg overwonnen, hebben op de top gezwommen, in de waterval gezwommen en hadden we de souvenirs bekeken. Omdat we aan een andere kant van de berg weer naar beneden waren gekomen moesten we met de minibus weer terug naar Chitakale, waar we bij de Mulanje Pepper een heerlijke pizza zouden gaan eten. Bij de Mulanje Pepper aangekomen lieten we onszelf op de bankje neer ploffen en hebben we drinken en een pizza besteld, waar we op dat moment ontzettend veel zin in hadden.

Omdat we nog zoveel eten over hadden voor de pannenkoeken, besloten we om dat aan kinderen op straat weg te geven, we hadden ook niet veel zin om het weer met ons mee te zeulen namelijk. De kinderen aan wie we het gaven waren er super blij mee en straalden helemaal. Hierna zijn we weer naar de plek voor de minibusjes gelopen om daar de minibus naar Limbe te nemen, het was inmiddels al 4 uur dus we wisten niet of we Zomba voor het donker zouden redden. In Limbe kwamen we aan op een heel groot busstation, wat meer een grote, oude parkeerplaats op het land was. Een hele andere plek dan waar we op de heen weg moesten overstappen, dat was namelijk midden in de stad. Dus we wisten niet goed waar we heen moesten en hebben dit toen aan iemand gevraagd die ons de weg wees. We moesten hem volgen, maar hij liep zo snel dat we opeens midden op een kruispunt belanden, waar er overal om ons heen auto’s stonden en reden, iedereen moest een andere kant op, het wel één en al chaos. Weer op een anders stationnetje, waar de minibusjes stonden die richting Zomba gingen konden we een minibus instappen, al was dat niet zonder moeite. Eerst konden we instappen, toen werd er weer gezegd dat hij vol zou zitten, en uiteindelijk werden wij als laatst het minibusje in gepropt. Ik zat achteruit, achter de voorbank gepropt, met onze benen tussen elkaar werd jeroen tegenover mij in het busje geduwd. Bij elke hobbel waren we bang dat de deur open zou gaan, waardoor we er uit zouden vallen. En elke keer als de deur weer dicht moest, waren we bang voor onze voeten en tenen die er tussen zouden zitten.

Om 19:30 waren we eindelijk weer in Zomba en zijn toen met de taxi naar Pakachere gegaan, omdat we het niet aan durfden om in het donker er heen te lopen. Ik betaal liever een taxi, dan dat mijn leven niet zeker is. Bij Paka was iedereen op ons aan het wachten, we bestelden snel wat eten en zijn gaan zitten. Na het eten gingen we naar huis, maar ik kon al bijna niet van de bank af komen door de spierpijn en vermoeidheid.

Er zouden 5 vrouwen, van Be-More Reizen, in ons huis logeren omdat ze 2 dagen met het project mee zouden lopen. Dus toen we thuis kwamen lagen ze allemaal al in bed, met de deuren open en de lichten aan omdat ze stiekem heel erg bang waren. Lise en ik zijn maar snel naar bed gegaan want we waren uitgeput van het weekend.

Het was me dus weer een weekje wel, de foto's zijn natuurlijk weer op mijn Facebook te vinden!

Heel veel kusjes vanuit Malawi!