Weekje met bezoekers
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
21 Maart 2014 | Malawi, Zomba
Dag 45 maandag 10 maart 2014
Wakker worden met opeens nog eens 5 vrouwen in huis is toch iets anders dan met z’n tweetjes, wat een drukte opeens. Je loopt elkaar in de weg en je weet niet waar je heen moet, en dan loopt er ook nog een extra huismama in huis die het eten voor de reizigers verzorgd. We pasten bijna niet met z’n alle aan de tafel. Tegen 8 uur werden we door Edgar opgehaald, omdat de reizigers de weg natuurlijk niet weten, dus dat was heel netjes.
We zouden vandaag een begin gaan maken met het schilderen, maar toen we op Yodep kwamen werd ons verteld dat we de muren eerst met een soort lijm gaan beschilderen. Het is een poeder dat je moet oplossen met water, als je het op de muren smeert is het doorzichtig wit, maar zodra het is opgedroogd is de muur opeens spierwit. Dus eerst de bibliotheek met dit spul verven, dan kunnen we daarna door met een kleurtje. Terwijl Lise en ik dit aan het doen waren, waren de reizigers helpen pap maken en hebben geholpen bij het klasje.
Tijdens de lunch hebben we met z’n alle gegeten, we hebben wel wat anders gegeten dan de reizigers. Ze hebben immers ook een eigen huismoeder die voor ze kookt, dus zij zaten aan de rijst terwijl Lise en ik een boterham naar binnen werkten. Het duurde zo lang voordat Edgar er weer was, dus besloten we om alvast richting Yodep te lopen, waar we hem onderweg tegen kwamen. Lise en ik zijn weer verder gegaan met verver, want we willen het toch eigenlijk wel heel graag in 2 weken af hebben. Dan gaan Lise en ik allebei weg, dus het zou wel heel leuk zijn als het dan af is! De reizigers kregen ondertussen een traditionele dans voorstelling, waar Lise en ik stiekem ook even mee gluurden. Helaas was de trommel al snel kapot en duurde het niet lang, maar de reizigers zouden ook al om 4 uur opgehaald worden. Dus zijn we terug gelopen naar het huisje, gelukkig mochten Lise en ik mee rijden naar Zomba want we moesten boodschappen aan halen. Terug hebben we de taxi genomen, met al die tassen wil je niet in een public zitten en zeker niet een half uur nog lopen.
Thuis hebben we lekker gegeten, wel buiten want je stikte bijna in de vliegjes binnen. Het waren er wel duizenden en bij elk lichtje kwamen ze er op af, dus besloten we om buiten te eten. Waarna we nog een tijdje met de guard hebben gepraat over van alles en nog wat. En zijn daarna lekker gaan slapen.
Dag 46 dinsdag 11 maart 2014
Vandaag hadden we besloten om eerder op Yodep te beginnen met schilderen, dus we hadden gister de sleutel van de bibliotheek mee gekregen zodat we er in konden. We besloten om een uur eerder te beginnen om toch iets langer de tijd te hebben. Halverwege de ochtend kwam Joran op Yodep, dit is een Nederlandse jongen op doorreis, die een paar dagen bij zijn oom en tante in Zomba verblijft en een handje wilt helpen bij Yodep. Dus ook hij begon met het helpen van schilderen. Joran zou bij ons eten, dus hebben we heerlijke wentelteefjes gegeten en zijn daarna weer op tijd naar Yodep gegaan om te schilderen. Op Yodep was nog niemand te bekennen, en de hele middag hebben we maar een paar mensen gezien. Dus hebben we met z’n 3e lekker hard doorgewerkt en tot onze spijt is het niet af gekomen, doordat de lijm op was. Best wel frustrerend, want je wilt het dan eigenlijk ook gewoon gelijk helemaal af maken, zodat je snel weer verder kan met het volgende.
Weer eenmaal thuis heeft Mary een lekkere pasta gemaakt met groenten, hebben we nog even buiten een stukje gelezen en zijn we lekker naar bed gegaan.
Dag 47 woensdag 12 maart 2014
Vandaag de vrijwilligersdag! Ik was niet van plan weer mee te gaan langs al de projecten en naar het ziekenhuis, maar de lasange als lunch kon ik natuurlijk niet overslaan. Dus ben ik smorgens vroeg gelijk met Lise mee naar Pakachere gegaan zodat ik de hele ochtend zou hebben om wat dingen via internet te regelen. Jeroen zou er ook zijn, maar toen we bij Pakachere aan kwamen hoorde ik dat hij naar het ziekenhuis was omdat hij ziek zou zijn. Toen hij eenmaal terug kwam was er een heel stuk op z’n hoofd kaal geschoren en zat er een verband op. Hij had een wondje op zijn hoofd wat was gaan ontsteken, dat hebben ze moeten ‘opereren’. Ze hebben het pus eruit gehaald en hij heeft medicijnen gekregen tegen de diaree en de hoofdpijn. Hij is ook gelijk naar bed gegaan toen hij bij Pakachere aan kwam.
Rond half 2 stond de lasagne klaar en waren alle vrijwilligers weer terug bij Pakachere. Het is toch zo lekker die lasange, eindelijk weer even wat anders eten. Het was ook gelijk stil aan tafel, dus dat is een goed teken. Toen iedereen klaar was zijn alle vrijwilligers richting het ziekenhuis te gaan om bloed te gaan doneren, voor die mensen die dit wilden want het is natuurlijk niet verplicht.
Ik ben nog even achter de computer gekropen om nog wat laatste dingetjes te doen, maar toen was het opeens al zo laat dat het ook geen zin meer had om naar Yodep te gaan. Daarnaast begint het programma altijd rond 2 uur, en toen waren we nog niet eens klaar met eten. Dus smste ik Lise hoe laat ze terug zou zijn, zodat ik op haar kon wachten. We besloten om bij Pakachere te eten omdat er nog een paar vrijwilligers dat deden en dan konden we daarna een taxi naar huis delen. Maar net toen we het eten kregen werd Lise opeens heel erg ziek waardoor ze liever in Pakachere bleef slapen, begrijpelijk! We hebben nog even Jan gebeld voor de zekerheid om te vragen wat we moesten doen, maar die stelde voor om de nacht af te wachten en als het dan morgen nog niet beter is, dan even langs het ziekenhuis te gaan. Ik besloot om niet bij Pakachere te slapen maar gewoon thuis, omdat ik morgen wel gewoon naar het project wil.
Ik nam de taxi met Thijs, Lieke en Ellen die alle 3 nog ergens voetbal gingen kijken, daar had ik ook eigenlijk wel zin in maar dan zou ik in m’n eentje naar huis moeten daarna. Dus Lieke bood aan om dan bij haar te komen slapen (jeeej, m’n 3e project waar ik ga slapen haha). Nadat we onze spullen op Liyo hadden gedropt zijn we nog even langs Bwalo gegaan en zijn daarna met de huispapa van daar naar de voetbal gelopen.
Barcalona tegen Manchester City, op de tv, in een soort schuur waar allemaal houten bankjes stonden waar de mensen op zaten. Toen we aankwamen was de wedstrijd al begonnen en was er bijna geen plek meer, maar we hebben nog een plekje kunnen vinden. Voor 100 Kwatcha kan je dan een hele wedstrijd kijken. Helaas konden we geen biertje kopen, maar hadden ze wel frisdrank. Omdat we toch wel zin in een biertje hadden, besloten we om in de rust even snel naar een kroegje te lopen in de buurt om daar een biertje te halen. We kwamen langs een soort club/bar waar het best nog wel druk was, met veel muziek, eten en drinken. Maar omdat Lieke hier de vorige keer zich niet zo fijn voelde zijn we door gelopen naar een barretje 2 huisjes verder, waar het heel rustig was.
Terug bij de voetbal hebben Thijs en de huisvader van bwalo, Ellen terug naar huis gebracht omdat ze toch niet zo van voetbal houdt en liever naar huis wilde. En de huisvader van Bwalo wilde dan weer niet in zijn eentje terug naar de voetbal lopen, dus besloot Thijs om dan ook even mee te lopen zodat niemand alleen liep. Na de wedstrijd zijn Lieke, ik en Dave (de vorige huispapa van Liyo) terug gelopen naar huis en zijn daar heel snel ons bed ingedoken, want het was al 12 uur en de wekker zou weer om half 6 gaan.
Dag 48 donderdag 13 maart 2014
Vanmorgen wakker geworden bij Liyo, mijn 3e slaapfeestje in 7 weken. Nu heb ik alleen nog niet bij Mawa geslapen. Omdat ik toch een beetje op tijd thuis wilde zijn ben ik om 6 uur gelijk weg gegaan, zonder douche of eten. Zodat ik thuis daar tijd voor zou hebben, op het gemakje eten en douchen. Lise die bleef natuurlijk in Pakachere slapen, dus die was ook niet thuis. Na het eten ben ik op tijd naar Yodep gegaan, want ik had natuurlijk zin in de support Group. Het is natuurlijk niet leuk dat een support Group nodig is en dat er zoveel mensen met HIV rond lopen, maar ik had er zin in. Het zou de eerste support Group zijn die ik mee zou maken en ik was hartstikke nieuwsgierig hoe dat zou gaan. Maar toen ik op Yodep aan kwam werd mij gelijk verteld dat het niet door zou gaan omdat er geen geld voor is. ONZIN, vind ik. Maar de baas beslist over het geld en wat er mee gedaan wordt.
Toen zijn we dus maar weer gaan schilderen, blauw! Natuurlijk dekte het niet in één keer, want de verf werd weer verdunt zodat we meer verf zouden hebben. Maar ja, als je alles 2 keer moet verven omdat het niet in één keer dekt, ben je nog langer bezig en je hebt meer verf nodig. Maar hun willen het zo, dus daar ben ik ook in mee gegaan.
Met het middag eten was Lise er nog niet, na wat over en weer smsen werd duidelijk dat ze vanmiddag zou komen en dat we dan samen naar Pakachere terug zouden gaan. Ik heb lekker noudles voor mezelf gemaakt en ben daarna weer terug naar Yodep gelopen voor de Special Needs Class en de Life Skills. Natuurlijk duurde het even voordat we konden beginnen, dit ook omdat er net een gigantische onweersbui met enorme regen over kwam. Maar na die bui konden we wel gelijk beginnen met de Special Needs. MacYon die zette verschillende figuurtjes op het bord en de kinderen moesten het natekenen. Na een tijdje waren er al wat meer kinderen buiten voor de Life Skills en ben ik samen met Wilfred aan de Life Skills begonnen. We gingen verder waar we de vorige keer waren geëindigd, bij de SMART doelstellingen.
Ik had met Lise afgesproken dat ik om 5 uur klaar zou zijn, zodat ze snel haar spullen thuis kon paken en dat we dan gelijk door konden. Dus om half 5 ging ik bij het project weg, ben ik snel gaan douchen en m’n spullen gaan pakken. Ik had zelfs nog tijd om even in m’n boek te lezen voordat Lise kwam.
De andere vrijwilligers hadden afgesproken om bij Domino’s te gaan eten vanavond en ze hadden gevraagd of ik ook mee wilden, natuurlijk wilde ik mee, gezellig! Dus besloten Lise en ik dat we eerst lang de pin zouden gaan om te pinnen en dat de taxi mij dan bij Domino’s zou afzetten en Lise bij Pakachere (Lise ging niet mee eten, omdat ze nog niet helemaal lekker was). We hadden om half 6 afgesproken, maar dat gingen we natuurlijk nooit redden. Toen we bij de pin aan kwamen, stond Lieke daar al te wachten. Niet op ons maar op Jan, waar ze nog geld aan moest geven. En niet veel later kwamen Thijs en Dianne ook aan lopen. Iedereen was te laat en moest eerst nog pinnen. Maar nadat ik de pinautomaat leeg had getrokken deed hij het niet meer en was hij leeg. Ze zeiden dat je gewoon even moest wachten en dat het dan bijgevuld zou worden, maar uiteindelijk werd dat ook niet gedaan en had niemand geld. Gelukkig wel voor het eten, maar ze hadden geld nodig voor het weekend.
Omdat we toch met bijna iedereen waren, en Jeroen, Esther en Rianne al bij Domino’s waren. Besloten we om met z’n alle de taxi naar domino’s te nemen. Lise en Ellen zouden dan met Jan mee terug naar Pakachere rijden. Bij Domino’s aangekomen, was het heel anders dan ik me had voorgesteld. Ik had me een restaurant voorgesteld, waar je gezellig kon zitten. Maar dit zag er meer uit als een bar/lounche, waar je achter in een hokje tafels had om aan te eten. Er was een groot scherm waar ze hele oude muziekvideo’s op af speelden en er stonden overal bankjes en stoeltjes om wat te drinken. Als je er vanuit was gegaan om gewoon gezellig wat te gaan drinken, dan was dit zeker een goede plek, maar om te gaan eten was het toch niet echt wat ik ervan verwachtte.
We zaten net toen Alexander met een member van Liyo aan kwam lopen, Alexander is door Liyo ingehuurd om een website te maken. En ze kwamen bij ons zitten. Naast ons was nog een tafel met een hele groep, waaruit we een vrouw herkende waarmee we samen op Cape hadden gezeten. Wat toevallig en wat is Malawi dan toch eigenlijk klein. Eerst onze drankjes besteld en daarna ons eten, ik ben gegaan voor de pizza, net als velen van ons. Het duurde en het duurde maar, en toen kwamen de eerste 3 pizza’s, waarna de rest zonder eten gespannen zat te wachten op hun eigen gerecht. Maar die kwam nog niet, en een kwartier nadat de eerste hun eten op hadden kwamen er weer 2 pizza’s. En ik zat samen met Thijs en Rianne te kwijlbekken bij het eten, want we hadden toch een honger. Toen eindelijk iedereen klaar was met eten, en we zo’n 3 kwartier verder waren, kwamen daar ook eindelijk onze pizza’s er aan. We hebben uiteindelijk heerlijk gegeten, jammer van het lange wachten maar verder was het een leuke en gezellige avond met de nep bloemen in water die op tafel stonden en Esther die graag een cheesburger wilde terwijl ze geen vlees eet maar dacht dat deze écht alleen uit kaas zou bestaan. Na het afrekenen zijn we met alle vrijwilligers die er waren in de taxi gepropt en zaten we met z’n 8e in de auto weer richting Pakachere waar we allemaal afgepeigerd gelijk ons bedje in doken.
Dag 49 vrijdag 14 maart 2014
Alle ‘nieuwe’ vrijwilligers zouden vandaag vroeg naar Cape vertrekken, en omdat ik op een kamer sliep met alleen maar mensen die daar heen zouden gaan, was ik dus ook lekker vroeg wakker. Met z’n 10e in de rij voor het douchen ging niet werken dus ben ik lekker ergens gaan zitten en wachten tot iedereen klaar was. Daarna hebben we allemaal ontbijt besteld en hebben we samen gegeten. Nadat iedereen vertrokken was ben ik even lekker gaan douchen. Jeroen die ging terug naar dokter om zijn wond te verschonen en zou daarna zijn spullen ophalen bij Chayof, zodat we daarna gelijk door konden naar Blantyre.
We pakten weer de minibus in Zomba, dit keer werden we al aangesproken halverwege onze weg naar het busstation. Dus we besloten om in te stappen, maar of dit een goed besluit was.. We konden in ieder geval voorin zitten, maar we moeten overal elke keer heel erg lang wachten omdat het busje niet vol zat. En de mensen die wel in het busje zaten wilden er eigenlijk uit en hun geld terug, omdat de andere busjes ons voorbij vlogen. Onderweg pikten we ook nog 3 nederlanders op, die als vrijwilligers les gaven op een schooltje. In Limbe moesten we weer overstappen op een volgend mini busje richting Blantyre. Gelukkig zijn alle mensen hier in Malawi echt super aardig en wilde iedereen ons de weg naar Doogles (de lodge waar we zouden slapen) wijzen. Een man sprak ons in het mini busje al aan en wilde ons graag de weg wijzen, dus volgden wij de man. Onder een viaduct door (waar de enige trein in Malawi overheen rijdt) en over het grote busstation. Je kan je niet voorstellen hoe het busstation er uit ziet, en je kan het in geen honderd jaar vergelijken met een busstation in Nederland. Maar aan het einde van het station zagen we een bordje met Doogles.
Het is een hele mooie lodge met een zwembad, rieten daken, computers en een bar, het zag er allemaal heel netjes uit. En Jeroen en ik besloten, nadat we onze tassen in de dorm hadden gezet, gelijk de stad maar te gaan verkennen met een kaartje dat we in de kamer hadden gevonden. We wisten eigenlijk niet waar we heen zouden gaan en welke kant we op moesten, maar we kwamen uit op een hele grote markt. We wisten alleen niet waar we op de kaart waren dus dit gingen we aan de politieman vragen, maar naar onze verbazing wist hij ook totaal niet waar we op de kaart waren. En als we vroegen wat er leuk en mooi was om in Blantyre te bezoeken, noemde hij al de wijken van Blantyre op, we hadden dus eigenlijk helemaal niks aan hem.
We besloten om terug naar Doogles te gaan om lekker te gaan eten, maar onderweg kwamen we een KFC tegen. JA, een KFC in Malawi. Het is toch niet te geloven, maar hij was er echt en we konden natuurlijk niet voorbij lopen zonder er wat te hebben gegeten. Dus besloten we om ons hier lekker vol te proppen. Het was eigenlijk heel erg en ik voelde me best wel schuldig, toen ik kindjes buiten zag die bedelde om wat te eten. Gelukkig had Jeroen aardappelpuree die hij niet wilde en die heeft hij aan de kinderen gegeven, die natuurlijk heel erg blij en dankbaar waren. Toen we klaar waren met eten, was het al donker en we wisten niet zo goed of het veilig zou zijn om door het donker terug naar Doogles te lopen. Maar omdat het nog voor 9 uur was zijn we toch geen lopen, en het was eigenlijk geen probleem. Er liepen ook nog heel veel mensen op straat, dus dat scheelt dan ook altijd nog wel. Alleen het busstation waren we niet zo gerust over, maar ook dat viel reuzen mee en waren de mensen aardig. Bij Doogles hebben we nog even aan de bar wat gedronken en zijn toen lekker naar ons bedje gegaan.
Dag 50 zaterdag 15 maart 2014
We besloten om vandaag vroeg uit bed te gaan omdat we natuurlijk alles in Blantyre wilden zien. Dus om 6 uur ging de wekker en om 7 uur zaten we fris en fruitig aan het ontbijt voor de tv. Echt bizar eigenlijk hoe lux het is in Blantyre vergeleken met Zomba, ontbijten voor de tc, een flatscreen! Daarna besloten we om met de minibus naar het Chichiri Shopping Centre te gaan, maar op het busstation bij Doogles konden we geen mini busje vinden die daar heen ging. Dus moesten we eerst een kwartier lopen naar een halte, waar een mini busje ons oppikte. We stapten voor het Stadion van Blantyre uit, met aan de overkant van de weg het shopping centre. We wilden eerst ontdekken of er dit weekend een wedstrijd zou plaats vinden, maar iedereen die we er over spraken wist er niks van of zei dat er geen wedstrijd zou zijn, balen! Want het was best een groot stadion en het zou wel heel erg leuk zijn geweest als we daar een wedstrijd zouden mee maken.
Opzoek naar een pet voor Jeroen, om zijn wond op zijn hoofd te bedekken. Dus alle winkeltjes in het winkelcentrum langs, maar helaas was de helft nog dicht. Dus besloten we om even de supermarkt in te gaan, waar ik CHOCOLADEPASTA vond. Die heb ik natuurlijk mee genomen, na 7 weken pindakaas op je brood ben ik wel toe aan even iets anders. We wisten dat er een bioscoop in het winkelcentrum zou zitten, dus gingen we daar naar op zoek. We vonden hem in de parkeergarage, (weer zo verwonderlijk dat ze dat hebben, want na Zomba en Lilongwe dachten we toch wel het luxe leven te hebben gezien hier, maar niks is minder waar) maar helaas was hij gesloten wegens bouwwerkzaamheden. Jammer, want anders wilden we graag eens een filmpje kijken in Malawi, in een bioscoop. De boekenwinkel was open gegaan, dus gingen we daar even kijken. Ik zou graag nog een reisboekje van Malawi willen, gewoon als aandenken, maar die kon ik helaas niet vinden. Jeroen die vond vuurwerk, sterretjes, voor zijn afscheidsfeestje zei hij. Na de boekenwinkel was ook de Game eindelijk open, een grote supermarkt waar ze alles hebben, van tv’s tot servies en van voetbalschoenen tot koekjes. Dus misschien dachten we hier een pet te vinden, maar helaas is dat niet gelukt.
Omdat we alles hier wel gezien hadden besloten we om een minibusje naar de Blantyre markt te gaan, weer op zoek naar dé pet! We hebben de hele markt gehad, en geen normale markt. Kleine hutjes waar ze van alles verkopen, kleding en schoenen die op een hoop liggen. Stukken overdekt met overal zijstraatjes, trappetjes, winkeltjes, steegjes, overal muziek en mensen. Maakt niet uit wat je zoekt, op deze markt vind je het! Van winkeltjes met afstandbedieningen tot winkeltjes met horloges van elk soort merk (nep) dat je maar kan bedenken. Hoe veel winkeltjes we wel niet tegen zijn gekomen met telefoonhoesjes, snoertjes, cd’s, kleding, schoenen en telefoons. Maar Jeroen kon nog steeds geen goede, leuke pet vinden. We besloten om de markt even te verlaten en verder te kijken in de winkels in de straat, maar we konden niet veel meer winkels vinden dan dat we gister hadden gevonden. We kwamen op een hoek van een straatje een soort afhaal barretje tegen waar we even wat hebben gedronken. Het was een soort snackbar waar je van alles kon afhalen, zelfs Nsima!
Jeroen had even de tijd gehad om na te denken over zijn pet, en hij besloot er toch een op de markt te kopen. Dus terug naar de markt op zoek naar de pet die hij had gezien, maar met al die gangetjes en trappetjes was het nog niet zo makkelijk om het juiste winkeltje terug te vinden, maar uiteindelijk wel gevonden. Mandala House stond op ons lijstje om te gaan bezoeken, dus gingen we met ons kaartje opzoek naar het Mandala House. We hebben het onderweg wel een paar keer moeten vragen, maar we hebben het gevonden. Ik had een heel groot en oud huis verwacht, maar het was een huis van 2 verdiepingen, gerenoveerd en met een leuk en mooi terras voor de toeristen. Waar overigens alleen maar blanke mensen te vinden waren. Mandala is het eerste huis op een huis in Malawi (een huis met een verdieping), en daarom is hij zo speciaal. Op het terras hebben we hier een lunch besteld, lekkere broodjes. En als toetje een lekker stukje zelfgemaakte taart.
In het boekje, waar ook de plattegrond in stond, stonden een paar bezienswaardigheden in Blantyre. We wilden de kerk gaan bezichtigen die in het boekje stond, hij zou dicht bij Doogles liggen dus we vonden het een goed plan om daar eens te gaan kijken. De Carlsberg (het bier dat ze hier drinken) brouwerij zou er ook in de buurt moeten liggen dus dat kwam mooi uit. Toen we bij het busstation aankwamen zagen we op de kaart dat ook het treinstation in de buurt zou zijn, dus hebben we even gevraagd hoe we daar konden komen. Een raar paadje door en daar stond dat het treinstation, van het enige spoor in heel Malawi. Er stond een bewaker, die ons gelijk door liet en ons doorstuurde naar een man in een kantoortje, die ons van alles vertelden, maar we niet goed wisten wat hij nou precies hier deed. Hij vertelde dat er in 5 minuten een goederentrein zou komen, dus gingen we naar buiten waar nog 5 werklui zaten te niksen. Ook niet raar ook, want zo vaak komt er ook geen trein langs. En daar kwam de trein, heel erg langzaam, aan, echt zo’n heel oud ding. Het was leuk om te zien.
Weer verder naar de kerk waar we heen wilden. Op een gegeven moment kwamen we langs de weg een bordje tegen van de kerk, hij stond op een groot terrein, met een school, nog een andere kerk en andere gebouwen. Een mooie oude kerk, niet heel erg groot, maar mooi om te zien. We hoorden veel muziek dus waren nieuwsgierig geworden en gingen kijken waar het vandaan kwam. Het kwam vanuit een andere kerk, waar we stiekem naar binnen keken en zagen dat er een trouwerij was. We vroegen beleefd aan de bewaker bij de achter ingang of we even binnen mochten gluren. Het was heel erg mooi versierd en het stond vol met grote ronde tafels en mensen die er aan zaten. Er werd hele leuke, gezellige muziek gespeeld (muziek die je in de discotheek hier ook zou horen), en de bruid en de bruidegom kwamen dansend binnen en liepen dansend naar het altaar. Het altaar was ook weer heel mooi versierd en er stond een grote taart en een enorme witte stoel waar ze met z’n 2e in konden zitten. Toen ze bij het altaar aan kwamen, besloten we om weer weg te gaan voordat we niet meer weg konden.
De brouwerij stond niet op de kaart en het vinden was ook nog niet zo makkelijk, dus liepen we een congresgebouw naar binnen om de weg te vragen. De mevrouw begreep het eerst niet en dacht dat we een biertje wilden kopen, maar na het nog een keer te hebben uitgelegd wees ze ons de weg. Na weer een hele tijd lopen kwamen we aan bij de brouwerij, met enorm veel, hoge stapels met kratjes van Sobo (de frisdrank die ze hier drinken) en Carlsberg. Natuurlijk konden we niet zomaar naar binnen, en moesten we ons eerst bij de receptie melden die gelijk bij het hek stond. De man vertelde ons dat we niet naar binnen konden omdat we een afspraak met de gids moesten maken. De gids was er vandaag niet dus moesten we hem bellen om van de week een afspraak te maken. Na een paar keer uitleggen dat dit onze enige kans was om binnen te kijken omdat we er na het weekend niet meer zouden zijn, werden we nog steeds buiten gehouden, kansloos dus. Het was inmiddels al 16:00 uur en we waren eigenlijk allebei kapot van het de hele dag lopen. Normaal in Nederland loop je ook best wel veel, maar hier loop je heuvel op en heuvel af, dus zeker na zo’n dag ben je helemaal gesloopt. We hadden dus totaal geen zin om weer het hele stuk terug naar Doogles te lopen dus probeerden we te liften, maar de een na de ander auto reed ons gewoon voorbij. Tot we bij een stoplicht aan kwamen en we aan een truck vroegen of we achterin konden springen, en dat kon. Hij heeft ons bij het busstation afgezet, waardoor we nog maar een klein stukje hoefden te lopen.
Bij Doogles besloot ik om snel even een douche te nemen, want ik voelde me toch best wel vies na zo’n dag. Het was nog best wel vroeg en we hadden nog geen honger, maar we wilden ook niet bij Doogles blijven. We zagen in het boekje staan dat je in de buurt kon bowlen, en dat leek ons wel leuk. Het was in de Country Club in Limbe, dus we gingen met het mini busje naar Limbe. In het mini busje ving een man een gesprek van ons op over de Country Club, dat we niet wisten waar die was. De man was zo aardig om ons te zeggen dat hij de weg wist en dat hij de weg voor ons wilde wijzen. We werden ergens in Limbe afgezet door de minibus en liepen verder naar de Country Club, dat volgends de man niet heel ver weg zou zijn. Hij had een pak bij zich en vertelde over een bruiloft van zijn neef in Blantyre. Toen begon er bij ons een lampje te branden en zeiden dat wij ook op een bruiloft waren geweest, en jawel hoor, na een foto te hebben laten zien kwamen we erachter dat het dezelfde bruiloft was. Hoe toevallig is dat. Bij de Country Club hebben we gedag gezegd tegen de man en we liepen naar binnen. Hier werd ons verteld dat we niet konden bowlen, omdat de man van het bowlen naar huis was gegaan. De enige mogelijkheid was om te squashen of te poolen, dus vroegen we naar de prijzen voor het poolen. Dit was een hele opgave, want hij kon de prijslijst niet vinden. En toen hij eindelijk de prijzen voor ons had, kwam hij erachter dat we helemaal niet konden poolen omdat de tafel kapot was. Hier hadden we dus ook niks aan, en besloten maar te gaan eten. Weer terug naar Chichiri Shopping Centre, want daar zit de Jungle Pepper waar je super lekkere pizza’s kan eten. We waren het terrein nog niet af en we zagen een hele dure auto, en ik zei als grapje dat we konden vragen waar hij heen ging. Toen hebben we echt gevraagd waar hij heen ging en heeft hij ons helemaal naar het Shopping Centre gebracht. Het was een zakenman die goed kon golfen zei hij, hij zou morgenochtend een wedstrijd hebben in Blantyre. We zeiden dat we zouden komen kijken, want dat leek ons eigenlijk wel heel erg leuk!
Bij de Jungle Pepper heb ik een lekker pizza en Bruchetta besteld, het was echt heerlijk. Maar wat zat ik daarna vol, echt propvol! In Zomba hadden we van Joy een nummer gekregen van een taxi, het bedrijf van zijn vader. Jeroen zijn telefoon was uitgevallen en ik kan met mijn mobiel meestal niet bellen omdat ik geen bereik heb, dus hebben we bij de balie van Jungle Pepper gevraagd of we mochten bellen. We moesten wachten op de manager, die er gelijk aan kwam. Een blanke man, die voor ons zou bellen. Hij belde eerst zelf een taxi maar die kon niet komen, daarna probeerde hij het nummer dat wij hadden, maar daar werd niet opgenomen omdat de telefoon uit stond. We zaten dus eigenlijk vast en dat had de manager ook door en bood ons daarom daarna een lift aan. Hij zou ons naar Doogles brengen, omdat hij wist hoe het is om ergens vast te zitten. Hij kwam uit Zuid Afrika en was in Malawi op bezoek bij familie toen hij besloot om wat langer te blijven en is nu dus manager van Jungle Pepper. Bij het busstation zeiden we dat hij ons hier wel mocht afzetten, maar hij stond er op om ons helemaal door het hek bij Doogles te brengen. Hij vertelde dat hij 2 dagen geleden was overvallen en dat het niet veilig voor ons was, daarom bracht hij ons tot aan de drempel. Onze hele weg vanaf Limbe hebben we dus gratis gedaan. Bij Doogles hebben we met een drankje nog even voetbal zitten kijken en zijn toen helemaal uitgeput naar bed gegaan. De golfwedstrijd zou om 9 uur de volgende morgen zijn, dus hadden we de wekker om 7 uur gezet zodat we genoeg tijd zouden hebben.
Dag 51 zondag 16 maart 2014
Na een verfrissende douche en een lekker ontbijt namen we de bus naar Chichiri. De man van gister had ons de weg gewezen, hoe we bij de golfclub zouden komen. Maar toen we het aan mensen vroegen zeiden ze dat we weer terug de mini bus moesten nemen naar Blantyre Centrum. Omdat we toch zeker wilden zijn dat we niet hier moesten zijn besloten we om even verder te lopen. Langs het stadion opzoek naar de Golf, maar toen we het daar weer aan iemand vroegen en hij ook zei dat we naar Blantyre terug moesten geloofden we er niks meer van dat het hier zou zijn. Toevallig zagen we op dat moment mensen in het stadion en hoorden we een fluitje wat ons nieuwsgierig maakte, opzoek naar een ingang dus! Na drie kwart om het stadion te zijn gelopen en elke deur te hebben gevoeld of die open was, kwamen we een man tegen die ons aan sprak. We vroegen of we binnen konden kijken, maar hij vond dat eerst geen goed plan. We vertelden dat we alleen even binnen wilden kijken, naar de voetbal en het stadion zelf. Maar hij dacht dat we iets van plan waren, dus liep met ons mee naar binnen waar ze een vriendschappelijk wedstrijdje aan het spelen waren. Het was best een groot stadion, zeker voor in Malawi. Er waren ook genoeg mensen, om wel 4 teams van te maken. Maar zo slim waren ze niet, ze lieten het bij 2 teams waarbij elk team gewoon door kon wisselen.
Zijn we toch nog in het stadion geweest, helemaal blij natuurlijk. We wilden graag naar het Homecraft Centre, geen idee wat het voor moest stellen maar we wilden er graag gaan kijken. Eerst maar even wat drinken halen bij de Game in het Shopping Centre, want dat zat natuurlijk aan de overkant van de straat en we moesten toch die kant op. Ik vond Icetea in een koeling, dus die moest ik hebben! Daarna zijn we doorgelopen op zoek naar het Homecraft Centre, wat het ook zijn mocht. Omdat het gister behoorlijk warm was en ik genoeg blote knieen had gezien in Blantyre had ik vanmorgen besloten om een korte broek aan te doen en dat heb geweten ook. Toen we de weg aan iemand vroegen kwam er een man naast me staan en die begon over hoe mooi hij blanke meisjes vind, en hoe mooi blote benen zijn en van alles en nog wat dat ik er bijna van moest lachen. De man was zo serieus de weg aan het vertellen, dat ik de andere man probeerde te negeren en gelukkig hielp dat en liep hij daarna ook weg. Homecraft Centre hebben we helaas dus niet gevonden, weer een heel stuk voor niks gelopen. Waar we nou precies op de kaart waren was ook niet duidelijk en ook niemand kon ons dat vertellen. Dus gokten we maar waar we waren en probeerden zo via een shortcut weer op de juiste weg uit te komen. We kwamen uit op een weg met een marktje waar we een koude cola hebben gekocht en gedronken. Ook hebben we gelijk gevraagd waar we waren en we waren bij het ziekenhuis, die gelukkig dit keer ook op de kaart stond.
We wisten dus weer waar we op de kaart waren en konden weer verder, naar de KFC voor een lunch! Onderweg kwamen de Sportclub Blantyre tegen waar we ook nog even binnen zijn wezen kijken. Niet echt binnen, maar binnen de hekken. Ze hadden een groot grasveld waar ze aan het voetballen waren, en ze hadden 2 basketbalveldjes gemaakt, het zag er heel netjes uit maar het was er veel te warm dus besloten we om maar weer door te lopen, opzoek naar een minibusje die ons dichtbij de KFC zou brengen. Eenmaal bij de KFC aangekomen hadden we behoorlijke honger en hebben we ons weer tonnetje rond gegeten. Hierna zijn we naar Doogles gelopen omdat we geen energie meer hadden om ook nog maar ergens anders heen te gaan. Natuurlijk moesten we ook nu een shortcut proberen, wie weet is het wel veel korter. We hadden er een hard hoofd in, want we kwamen uit op het spoor en moesten een stuk over het spoor lopen. Maar toen we een paadje zagen dat uit kwam bij het busstation waren we helemaal blij. We hadden gister een touringbus gezien met Zomba er op, dus toen we bij het busstation kwamen hebben we even nagevraagd hoe veel het zou zijn naar Zomba. We kwamen er achter dat het nog goedkoper was dan een mini busje, het zou sneller zijn en je zou niet hoeven over te stappen, een hele goed plan dus! De bus zou om 16:00 uur vertrekken dus we hadden nog 3 uur voordat we moesten gaan.
We hadden onze spullen in een kluisje in de dorm gedaan, omdat we al wel hadden uitgecheckt en zo de schoonmaak wel gewoon onze bedden kon verschonen. Maar we waren zo moe dat we ieder op een bed zijn gaan liggen en in slaap zijn gevallen. Gelukkig waren we op tijd weer wakker en zijn nog even voetbal gaan kijken voordat we naar de bus moesten. Bij de bus zijn we gelijk gaan zitten, maar we konden de man die vanmiddag hadden gesproken nergens meer vinden en we hadden nog geen kaartje. We kwamen er snel achter dat dat geen probleem was, toen we de man de bus in zagen komen. Je kon deze man niet missen, want zodra hij ging praten leek het alsof hij helium had genomen. Zodra hij ging praten, wisten we dus dat we goed zaten. We moesten een kaartje kopen en voordat we vertrokken werd er nog een gebedje opgezegd, wat toch eigenlijk geen goed gevoel geeft, een gebedje voordat de bus gaat rijden. Maar ik kan je vertellen dat we het gewoon overleefd hebben. Tijdens de reis werd een film op gezet, wel de slechtste film die ik ooit heb gezien, maar het voelde als een en al luxe.
In Zomba aangekomen regende het, en zijn we snel door gelopen naar Pakachere waar de andere vrijwilligers die dit weekend naar Cape waren geweest al waren. Hier hebben we met z’n alle lekker gegeten en hebben toen de taxi naar huis genomen. Nog even al onze spullen uit gepakt, lekker nog wat gedronken, een boodschappen lijstje gemaakt voor morgen en zijn daarna lekker gaan slapen.
Wakker worden met opeens nog eens 5 vrouwen in huis is toch iets anders dan met z’n tweetjes, wat een drukte opeens. Je loopt elkaar in de weg en je weet niet waar je heen moet, en dan loopt er ook nog een extra huismama in huis die het eten voor de reizigers verzorgd. We pasten bijna niet met z’n alle aan de tafel. Tegen 8 uur werden we door Edgar opgehaald, omdat de reizigers de weg natuurlijk niet weten, dus dat was heel netjes.
We zouden vandaag een begin gaan maken met het schilderen, maar toen we op Yodep kwamen werd ons verteld dat we de muren eerst met een soort lijm gaan beschilderen. Het is een poeder dat je moet oplossen met water, als je het op de muren smeert is het doorzichtig wit, maar zodra het is opgedroogd is de muur opeens spierwit. Dus eerst de bibliotheek met dit spul verven, dan kunnen we daarna door met een kleurtje. Terwijl Lise en ik dit aan het doen waren, waren de reizigers helpen pap maken en hebben geholpen bij het klasje.
Tijdens de lunch hebben we met z’n alle gegeten, we hebben wel wat anders gegeten dan de reizigers. Ze hebben immers ook een eigen huismoeder die voor ze kookt, dus zij zaten aan de rijst terwijl Lise en ik een boterham naar binnen werkten. Het duurde zo lang voordat Edgar er weer was, dus besloten we om alvast richting Yodep te lopen, waar we hem onderweg tegen kwamen. Lise en ik zijn weer verder gegaan met verver, want we willen het toch eigenlijk wel heel graag in 2 weken af hebben. Dan gaan Lise en ik allebei weg, dus het zou wel heel leuk zijn als het dan af is! De reizigers kregen ondertussen een traditionele dans voorstelling, waar Lise en ik stiekem ook even mee gluurden. Helaas was de trommel al snel kapot en duurde het niet lang, maar de reizigers zouden ook al om 4 uur opgehaald worden. Dus zijn we terug gelopen naar het huisje, gelukkig mochten Lise en ik mee rijden naar Zomba want we moesten boodschappen aan halen. Terug hebben we de taxi genomen, met al die tassen wil je niet in een public zitten en zeker niet een half uur nog lopen.
Thuis hebben we lekker gegeten, wel buiten want je stikte bijna in de vliegjes binnen. Het waren er wel duizenden en bij elk lichtje kwamen ze er op af, dus besloten we om buiten te eten. Waarna we nog een tijdje met de guard hebben gepraat over van alles en nog wat. En zijn daarna lekker gaan slapen.
Dag 46 dinsdag 11 maart 2014
Vandaag hadden we besloten om eerder op Yodep te beginnen met schilderen, dus we hadden gister de sleutel van de bibliotheek mee gekregen zodat we er in konden. We besloten om een uur eerder te beginnen om toch iets langer de tijd te hebben. Halverwege de ochtend kwam Joran op Yodep, dit is een Nederlandse jongen op doorreis, die een paar dagen bij zijn oom en tante in Zomba verblijft en een handje wilt helpen bij Yodep. Dus ook hij begon met het helpen van schilderen. Joran zou bij ons eten, dus hebben we heerlijke wentelteefjes gegeten en zijn daarna weer op tijd naar Yodep gegaan om te schilderen. Op Yodep was nog niemand te bekennen, en de hele middag hebben we maar een paar mensen gezien. Dus hebben we met z’n 3e lekker hard doorgewerkt en tot onze spijt is het niet af gekomen, doordat de lijm op was. Best wel frustrerend, want je wilt het dan eigenlijk ook gewoon gelijk helemaal af maken, zodat je snel weer verder kan met het volgende.
Weer eenmaal thuis heeft Mary een lekkere pasta gemaakt met groenten, hebben we nog even buiten een stukje gelezen en zijn we lekker naar bed gegaan.
Dag 47 woensdag 12 maart 2014
Vandaag de vrijwilligersdag! Ik was niet van plan weer mee te gaan langs al de projecten en naar het ziekenhuis, maar de lasange als lunch kon ik natuurlijk niet overslaan. Dus ben ik smorgens vroeg gelijk met Lise mee naar Pakachere gegaan zodat ik de hele ochtend zou hebben om wat dingen via internet te regelen. Jeroen zou er ook zijn, maar toen we bij Pakachere aan kwamen hoorde ik dat hij naar het ziekenhuis was omdat hij ziek zou zijn. Toen hij eenmaal terug kwam was er een heel stuk op z’n hoofd kaal geschoren en zat er een verband op. Hij had een wondje op zijn hoofd wat was gaan ontsteken, dat hebben ze moeten ‘opereren’. Ze hebben het pus eruit gehaald en hij heeft medicijnen gekregen tegen de diaree en de hoofdpijn. Hij is ook gelijk naar bed gegaan toen hij bij Pakachere aan kwam.
Rond half 2 stond de lasagne klaar en waren alle vrijwilligers weer terug bij Pakachere. Het is toch zo lekker die lasange, eindelijk weer even wat anders eten. Het was ook gelijk stil aan tafel, dus dat is een goed teken. Toen iedereen klaar was zijn alle vrijwilligers richting het ziekenhuis te gaan om bloed te gaan doneren, voor die mensen die dit wilden want het is natuurlijk niet verplicht.
Ik ben nog even achter de computer gekropen om nog wat laatste dingetjes te doen, maar toen was het opeens al zo laat dat het ook geen zin meer had om naar Yodep te gaan. Daarnaast begint het programma altijd rond 2 uur, en toen waren we nog niet eens klaar met eten. Dus smste ik Lise hoe laat ze terug zou zijn, zodat ik op haar kon wachten. We besloten om bij Pakachere te eten omdat er nog een paar vrijwilligers dat deden en dan konden we daarna een taxi naar huis delen. Maar net toen we het eten kregen werd Lise opeens heel erg ziek waardoor ze liever in Pakachere bleef slapen, begrijpelijk! We hebben nog even Jan gebeld voor de zekerheid om te vragen wat we moesten doen, maar die stelde voor om de nacht af te wachten en als het dan morgen nog niet beter is, dan even langs het ziekenhuis te gaan. Ik besloot om niet bij Pakachere te slapen maar gewoon thuis, omdat ik morgen wel gewoon naar het project wil.
Ik nam de taxi met Thijs, Lieke en Ellen die alle 3 nog ergens voetbal gingen kijken, daar had ik ook eigenlijk wel zin in maar dan zou ik in m’n eentje naar huis moeten daarna. Dus Lieke bood aan om dan bij haar te komen slapen (jeeej, m’n 3e project waar ik ga slapen haha). Nadat we onze spullen op Liyo hadden gedropt zijn we nog even langs Bwalo gegaan en zijn daarna met de huispapa van daar naar de voetbal gelopen.
Barcalona tegen Manchester City, op de tv, in een soort schuur waar allemaal houten bankjes stonden waar de mensen op zaten. Toen we aankwamen was de wedstrijd al begonnen en was er bijna geen plek meer, maar we hebben nog een plekje kunnen vinden. Voor 100 Kwatcha kan je dan een hele wedstrijd kijken. Helaas konden we geen biertje kopen, maar hadden ze wel frisdrank. Omdat we toch wel zin in een biertje hadden, besloten we om in de rust even snel naar een kroegje te lopen in de buurt om daar een biertje te halen. We kwamen langs een soort club/bar waar het best nog wel druk was, met veel muziek, eten en drinken. Maar omdat Lieke hier de vorige keer zich niet zo fijn voelde zijn we door gelopen naar een barretje 2 huisjes verder, waar het heel rustig was.
Terug bij de voetbal hebben Thijs en de huisvader van bwalo, Ellen terug naar huis gebracht omdat ze toch niet zo van voetbal houdt en liever naar huis wilde. En de huisvader van Bwalo wilde dan weer niet in zijn eentje terug naar de voetbal lopen, dus besloot Thijs om dan ook even mee te lopen zodat niemand alleen liep. Na de wedstrijd zijn Lieke, ik en Dave (de vorige huispapa van Liyo) terug gelopen naar huis en zijn daar heel snel ons bed ingedoken, want het was al 12 uur en de wekker zou weer om half 6 gaan.
Dag 48 donderdag 13 maart 2014
Vanmorgen wakker geworden bij Liyo, mijn 3e slaapfeestje in 7 weken. Nu heb ik alleen nog niet bij Mawa geslapen. Omdat ik toch een beetje op tijd thuis wilde zijn ben ik om 6 uur gelijk weg gegaan, zonder douche of eten. Zodat ik thuis daar tijd voor zou hebben, op het gemakje eten en douchen. Lise die bleef natuurlijk in Pakachere slapen, dus die was ook niet thuis. Na het eten ben ik op tijd naar Yodep gegaan, want ik had natuurlijk zin in de support Group. Het is natuurlijk niet leuk dat een support Group nodig is en dat er zoveel mensen met HIV rond lopen, maar ik had er zin in. Het zou de eerste support Group zijn die ik mee zou maken en ik was hartstikke nieuwsgierig hoe dat zou gaan. Maar toen ik op Yodep aan kwam werd mij gelijk verteld dat het niet door zou gaan omdat er geen geld voor is. ONZIN, vind ik. Maar de baas beslist over het geld en wat er mee gedaan wordt.
Toen zijn we dus maar weer gaan schilderen, blauw! Natuurlijk dekte het niet in één keer, want de verf werd weer verdunt zodat we meer verf zouden hebben. Maar ja, als je alles 2 keer moet verven omdat het niet in één keer dekt, ben je nog langer bezig en je hebt meer verf nodig. Maar hun willen het zo, dus daar ben ik ook in mee gegaan.
Met het middag eten was Lise er nog niet, na wat over en weer smsen werd duidelijk dat ze vanmiddag zou komen en dat we dan samen naar Pakachere terug zouden gaan. Ik heb lekker noudles voor mezelf gemaakt en ben daarna weer terug naar Yodep gelopen voor de Special Needs Class en de Life Skills. Natuurlijk duurde het even voordat we konden beginnen, dit ook omdat er net een gigantische onweersbui met enorme regen over kwam. Maar na die bui konden we wel gelijk beginnen met de Special Needs. MacYon die zette verschillende figuurtjes op het bord en de kinderen moesten het natekenen. Na een tijdje waren er al wat meer kinderen buiten voor de Life Skills en ben ik samen met Wilfred aan de Life Skills begonnen. We gingen verder waar we de vorige keer waren geëindigd, bij de SMART doelstellingen.
Ik had met Lise afgesproken dat ik om 5 uur klaar zou zijn, zodat ze snel haar spullen thuis kon paken en dat we dan gelijk door konden. Dus om half 5 ging ik bij het project weg, ben ik snel gaan douchen en m’n spullen gaan pakken. Ik had zelfs nog tijd om even in m’n boek te lezen voordat Lise kwam.
De andere vrijwilligers hadden afgesproken om bij Domino’s te gaan eten vanavond en ze hadden gevraagd of ik ook mee wilden, natuurlijk wilde ik mee, gezellig! Dus besloten Lise en ik dat we eerst lang de pin zouden gaan om te pinnen en dat de taxi mij dan bij Domino’s zou afzetten en Lise bij Pakachere (Lise ging niet mee eten, omdat ze nog niet helemaal lekker was). We hadden om half 6 afgesproken, maar dat gingen we natuurlijk nooit redden. Toen we bij de pin aan kwamen, stond Lieke daar al te wachten. Niet op ons maar op Jan, waar ze nog geld aan moest geven. En niet veel later kwamen Thijs en Dianne ook aan lopen. Iedereen was te laat en moest eerst nog pinnen. Maar nadat ik de pinautomaat leeg had getrokken deed hij het niet meer en was hij leeg. Ze zeiden dat je gewoon even moest wachten en dat het dan bijgevuld zou worden, maar uiteindelijk werd dat ook niet gedaan en had niemand geld. Gelukkig wel voor het eten, maar ze hadden geld nodig voor het weekend.
Omdat we toch met bijna iedereen waren, en Jeroen, Esther en Rianne al bij Domino’s waren. Besloten we om met z’n alle de taxi naar domino’s te nemen. Lise en Ellen zouden dan met Jan mee terug naar Pakachere rijden. Bij Domino’s aangekomen, was het heel anders dan ik me had voorgesteld. Ik had me een restaurant voorgesteld, waar je gezellig kon zitten. Maar dit zag er meer uit als een bar/lounche, waar je achter in een hokje tafels had om aan te eten. Er was een groot scherm waar ze hele oude muziekvideo’s op af speelden en er stonden overal bankjes en stoeltjes om wat te drinken. Als je er vanuit was gegaan om gewoon gezellig wat te gaan drinken, dan was dit zeker een goede plek, maar om te gaan eten was het toch niet echt wat ik ervan verwachtte.
We zaten net toen Alexander met een member van Liyo aan kwam lopen, Alexander is door Liyo ingehuurd om een website te maken. En ze kwamen bij ons zitten. Naast ons was nog een tafel met een hele groep, waaruit we een vrouw herkende waarmee we samen op Cape hadden gezeten. Wat toevallig en wat is Malawi dan toch eigenlijk klein. Eerst onze drankjes besteld en daarna ons eten, ik ben gegaan voor de pizza, net als velen van ons. Het duurde en het duurde maar, en toen kwamen de eerste 3 pizza’s, waarna de rest zonder eten gespannen zat te wachten op hun eigen gerecht. Maar die kwam nog niet, en een kwartier nadat de eerste hun eten op hadden kwamen er weer 2 pizza’s. En ik zat samen met Thijs en Rianne te kwijlbekken bij het eten, want we hadden toch een honger. Toen eindelijk iedereen klaar was met eten, en we zo’n 3 kwartier verder waren, kwamen daar ook eindelijk onze pizza’s er aan. We hebben uiteindelijk heerlijk gegeten, jammer van het lange wachten maar verder was het een leuke en gezellige avond met de nep bloemen in water die op tafel stonden en Esther die graag een cheesburger wilde terwijl ze geen vlees eet maar dacht dat deze écht alleen uit kaas zou bestaan. Na het afrekenen zijn we met alle vrijwilligers die er waren in de taxi gepropt en zaten we met z’n 8e in de auto weer richting Pakachere waar we allemaal afgepeigerd gelijk ons bedje in doken.
Dag 49 vrijdag 14 maart 2014
Alle ‘nieuwe’ vrijwilligers zouden vandaag vroeg naar Cape vertrekken, en omdat ik op een kamer sliep met alleen maar mensen die daar heen zouden gaan, was ik dus ook lekker vroeg wakker. Met z’n 10e in de rij voor het douchen ging niet werken dus ben ik lekker ergens gaan zitten en wachten tot iedereen klaar was. Daarna hebben we allemaal ontbijt besteld en hebben we samen gegeten. Nadat iedereen vertrokken was ben ik even lekker gaan douchen. Jeroen die ging terug naar dokter om zijn wond te verschonen en zou daarna zijn spullen ophalen bij Chayof, zodat we daarna gelijk door konden naar Blantyre.
We pakten weer de minibus in Zomba, dit keer werden we al aangesproken halverwege onze weg naar het busstation. Dus we besloten om in te stappen, maar of dit een goed besluit was.. We konden in ieder geval voorin zitten, maar we moeten overal elke keer heel erg lang wachten omdat het busje niet vol zat. En de mensen die wel in het busje zaten wilden er eigenlijk uit en hun geld terug, omdat de andere busjes ons voorbij vlogen. Onderweg pikten we ook nog 3 nederlanders op, die als vrijwilligers les gaven op een schooltje. In Limbe moesten we weer overstappen op een volgend mini busje richting Blantyre. Gelukkig zijn alle mensen hier in Malawi echt super aardig en wilde iedereen ons de weg naar Doogles (de lodge waar we zouden slapen) wijzen. Een man sprak ons in het mini busje al aan en wilde ons graag de weg wijzen, dus volgden wij de man. Onder een viaduct door (waar de enige trein in Malawi overheen rijdt) en over het grote busstation. Je kan je niet voorstellen hoe het busstation er uit ziet, en je kan het in geen honderd jaar vergelijken met een busstation in Nederland. Maar aan het einde van het station zagen we een bordje met Doogles.
Het is een hele mooie lodge met een zwembad, rieten daken, computers en een bar, het zag er allemaal heel netjes uit. En Jeroen en ik besloten, nadat we onze tassen in de dorm hadden gezet, gelijk de stad maar te gaan verkennen met een kaartje dat we in de kamer hadden gevonden. We wisten eigenlijk niet waar we heen zouden gaan en welke kant we op moesten, maar we kwamen uit op een hele grote markt. We wisten alleen niet waar we op de kaart waren dus dit gingen we aan de politieman vragen, maar naar onze verbazing wist hij ook totaal niet waar we op de kaart waren. En als we vroegen wat er leuk en mooi was om in Blantyre te bezoeken, noemde hij al de wijken van Blantyre op, we hadden dus eigenlijk helemaal niks aan hem.
We besloten om terug naar Doogles te gaan om lekker te gaan eten, maar onderweg kwamen we een KFC tegen. JA, een KFC in Malawi. Het is toch niet te geloven, maar hij was er echt en we konden natuurlijk niet voorbij lopen zonder er wat te hebben gegeten. Dus besloten we om ons hier lekker vol te proppen. Het was eigenlijk heel erg en ik voelde me best wel schuldig, toen ik kindjes buiten zag die bedelde om wat te eten. Gelukkig had Jeroen aardappelpuree die hij niet wilde en die heeft hij aan de kinderen gegeven, die natuurlijk heel erg blij en dankbaar waren. Toen we klaar waren met eten, was het al donker en we wisten niet zo goed of het veilig zou zijn om door het donker terug naar Doogles te lopen. Maar omdat het nog voor 9 uur was zijn we toch geen lopen, en het was eigenlijk geen probleem. Er liepen ook nog heel veel mensen op straat, dus dat scheelt dan ook altijd nog wel. Alleen het busstation waren we niet zo gerust over, maar ook dat viel reuzen mee en waren de mensen aardig. Bij Doogles hebben we nog even aan de bar wat gedronken en zijn toen lekker naar ons bedje gegaan.
Dag 50 zaterdag 15 maart 2014
We besloten om vandaag vroeg uit bed te gaan omdat we natuurlijk alles in Blantyre wilden zien. Dus om 6 uur ging de wekker en om 7 uur zaten we fris en fruitig aan het ontbijt voor de tv. Echt bizar eigenlijk hoe lux het is in Blantyre vergeleken met Zomba, ontbijten voor de tc, een flatscreen! Daarna besloten we om met de minibus naar het Chichiri Shopping Centre te gaan, maar op het busstation bij Doogles konden we geen mini busje vinden die daar heen ging. Dus moesten we eerst een kwartier lopen naar een halte, waar een mini busje ons oppikte. We stapten voor het Stadion van Blantyre uit, met aan de overkant van de weg het shopping centre. We wilden eerst ontdekken of er dit weekend een wedstrijd zou plaats vinden, maar iedereen die we er over spraken wist er niks van of zei dat er geen wedstrijd zou zijn, balen! Want het was best een groot stadion en het zou wel heel erg leuk zijn geweest als we daar een wedstrijd zouden mee maken.
Opzoek naar een pet voor Jeroen, om zijn wond op zijn hoofd te bedekken. Dus alle winkeltjes in het winkelcentrum langs, maar helaas was de helft nog dicht. Dus besloten we om even de supermarkt in te gaan, waar ik CHOCOLADEPASTA vond. Die heb ik natuurlijk mee genomen, na 7 weken pindakaas op je brood ben ik wel toe aan even iets anders. We wisten dat er een bioscoop in het winkelcentrum zou zitten, dus gingen we daar naar op zoek. We vonden hem in de parkeergarage, (weer zo verwonderlijk dat ze dat hebben, want na Zomba en Lilongwe dachten we toch wel het luxe leven te hebben gezien hier, maar niks is minder waar) maar helaas was hij gesloten wegens bouwwerkzaamheden. Jammer, want anders wilden we graag eens een filmpje kijken in Malawi, in een bioscoop. De boekenwinkel was open gegaan, dus gingen we daar even kijken. Ik zou graag nog een reisboekje van Malawi willen, gewoon als aandenken, maar die kon ik helaas niet vinden. Jeroen die vond vuurwerk, sterretjes, voor zijn afscheidsfeestje zei hij. Na de boekenwinkel was ook de Game eindelijk open, een grote supermarkt waar ze alles hebben, van tv’s tot servies en van voetbalschoenen tot koekjes. Dus misschien dachten we hier een pet te vinden, maar helaas is dat niet gelukt.
Omdat we alles hier wel gezien hadden besloten we om een minibusje naar de Blantyre markt te gaan, weer op zoek naar dé pet! We hebben de hele markt gehad, en geen normale markt. Kleine hutjes waar ze van alles verkopen, kleding en schoenen die op een hoop liggen. Stukken overdekt met overal zijstraatjes, trappetjes, winkeltjes, steegjes, overal muziek en mensen. Maakt niet uit wat je zoekt, op deze markt vind je het! Van winkeltjes met afstandbedieningen tot winkeltjes met horloges van elk soort merk (nep) dat je maar kan bedenken. Hoe veel winkeltjes we wel niet tegen zijn gekomen met telefoonhoesjes, snoertjes, cd’s, kleding, schoenen en telefoons. Maar Jeroen kon nog steeds geen goede, leuke pet vinden. We besloten om de markt even te verlaten en verder te kijken in de winkels in de straat, maar we konden niet veel meer winkels vinden dan dat we gister hadden gevonden. We kwamen op een hoek van een straatje een soort afhaal barretje tegen waar we even wat hebben gedronken. Het was een soort snackbar waar je van alles kon afhalen, zelfs Nsima!
Jeroen had even de tijd gehad om na te denken over zijn pet, en hij besloot er toch een op de markt te kopen. Dus terug naar de markt op zoek naar de pet die hij had gezien, maar met al die gangetjes en trappetjes was het nog niet zo makkelijk om het juiste winkeltje terug te vinden, maar uiteindelijk wel gevonden. Mandala House stond op ons lijstje om te gaan bezoeken, dus gingen we met ons kaartje opzoek naar het Mandala House. We hebben het onderweg wel een paar keer moeten vragen, maar we hebben het gevonden. Ik had een heel groot en oud huis verwacht, maar het was een huis van 2 verdiepingen, gerenoveerd en met een leuk en mooi terras voor de toeristen. Waar overigens alleen maar blanke mensen te vinden waren. Mandala is het eerste huis op een huis in Malawi (een huis met een verdieping), en daarom is hij zo speciaal. Op het terras hebben we hier een lunch besteld, lekkere broodjes. En als toetje een lekker stukje zelfgemaakte taart.
In het boekje, waar ook de plattegrond in stond, stonden een paar bezienswaardigheden in Blantyre. We wilden de kerk gaan bezichtigen die in het boekje stond, hij zou dicht bij Doogles liggen dus we vonden het een goed plan om daar eens te gaan kijken. De Carlsberg (het bier dat ze hier drinken) brouwerij zou er ook in de buurt moeten liggen dus dat kwam mooi uit. Toen we bij het busstation aankwamen zagen we op de kaart dat ook het treinstation in de buurt zou zijn, dus hebben we even gevraagd hoe we daar konden komen. Een raar paadje door en daar stond dat het treinstation, van het enige spoor in heel Malawi. Er stond een bewaker, die ons gelijk door liet en ons doorstuurde naar een man in een kantoortje, die ons van alles vertelden, maar we niet goed wisten wat hij nou precies hier deed. Hij vertelde dat er in 5 minuten een goederentrein zou komen, dus gingen we naar buiten waar nog 5 werklui zaten te niksen. Ook niet raar ook, want zo vaak komt er ook geen trein langs. En daar kwam de trein, heel erg langzaam, aan, echt zo’n heel oud ding. Het was leuk om te zien.
Weer verder naar de kerk waar we heen wilden. Op een gegeven moment kwamen we langs de weg een bordje tegen van de kerk, hij stond op een groot terrein, met een school, nog een andere kerk en andere gebouwen. Een mooie oude kerk, niet heel erg groot, maar mooi om te zien. We hoorden veel muziek dus waren nieuwsgierig geworden en gingen kijken waar het vandaan kwam. Het kwam vanuit een andere kerk, waar we stiekem naar binnen keken en zagen dat er een trouwerij was. We vroegen beleefd aan de bewaker bij de achter ingang of we even binnen mochten gluren. Het was heel erg mooi versierd en het stond vol met grote ronde tafels en mensen die er aan zaten. Er werd hele leuke, gezellige muziek gespeeld (muziek die je in de discotheek hier ook zou horen), en de bruid en de bruidegom kwamen dansend binnen en liepen dansend naar het altaar. Het altaar was ook weer heel mooi versierd en er stond een grote taart en een enorme witte stoel waar ze met z’n 2e in konden zitten. Toen ze bij het altaar aan kwamen, besloten we om weer weg te gaan voordat we niet meer weg konden.
De brouwerij stond niet op de kaart en het vinden was ook nog niet zo makkelijk, dus liepen we een congresgebouw naar binnen om de weg te vragen. De mevrouw begreep het eerst niet en dacht dat we een biertje wilden kopen, maar na het nog een keer te hebben uitgelegd wees ze ons de weg. Na weer een hele tijd lopen kwamen we aan bij de brouwerij, met enorm veel, hoge stapels met kratjes van Sobo (de frisdrank die ze hier drinken) en Carlsberg. Natuurlijk konden we niet zomaar naar binnen, en moesten we ons eerst bij de receptie melden die gelijk bij het hek stond. De man vertelde ons dat we niet naar binnen konden omdat we een afspraak met de gids moesten maken. De gids was er vandaag niet dus moesten we hem bellen om van de week een afspraak te maken. Na een paar keer uitleggen dat dit onze enige kans was om binnen te kijken omdat we er na het weekend niet meer zouden zijn, werden we nog steeds buiten gehouden, kansloos dus. Het was inmiddels al 16:00 uur en we waren eigenlijk allebei kapot van het de hele dag lopen. Normaal in Nederland loop je ook best wel veel, maar hier loop je heuvel op en heuvel af, dus zeker na zo’n dag ben je helemaal gesloopt. We hadden dus totaal geen zin om weer het hele stuk terug naar Doogles te lopen dus probeerden we te liften, maar de een na de ander auto reed ons gewoon voorbij. Tot we bij een stoplicht aan kwamen en we aan een truck vroegen of we achterin konden springen, en dat kon. Hij heeft ons bij het busstation afgezet, waardoor we nog maar een klein stukje hoefden te lopen.
Bij Doogles besloot ik om snel even een douche te nemen, want ik voelde me toch best wel vies na zo’n dag. Het was nog best wel vroeg en we hadden nog geen honger, maar we wilden ook niet bij Doogles blijven. We zagen in het boekje staan dat je in de buurt kon bowlen, en dat leek ons wel leuk. Het was in de Country Club in Limbe, dus we gingen met het mini busje naar Limbe. In het mini busje ving een man een gesprek van ons op over de Country Club, dat we niet wisten waar die was. De man was zo aardig om ons te zeggen dat hij de weg wist en dat hij de weg voor ons wilde wijzen. We werden ergens in Limbe afgezet door de minibus en liepen verder naar de Country Club, dat volgends de man niet heel ver weg zou zijn. Hij had een pak bij zich en vertelde over een bruiloft van zijn neef in Blantyre. Toen begon er bij ons een lampje te branden en zeiden dat wij ook op een bruiloft waren geweest, en jawel hoor, na een foto te hebben laten zien kwamen we erachter dat het dezelfde bruiloft was. Hoe toevallig is dat. Bij de Country Club hebben we gedag gezegd tegen de man en we liepen naar binnen. Hier werd ons verteld dat we niet konden bowlen, omdat de man van het bowlen naar huis was gegaan. De enige mogelijkheid was om te squashen of te poolen, dus vroegen we naar de prijzen voor het poolen. Dit was een hele opgave, want hij kon de prijslijst niet vinden. En toen hij eindelijk de prijzen voor ons had, kwam hij erachter dat we helemaal niet konden poolen omdat de tafel kapot was. Hier hadden we dus ook niks aan, en besloten maar te gaan eten. Weer terug naar Chichiri Shopping Centre, want daar zit de Jungle Pepper waar je super lekkere pizza’s kan eten. We waren het terrein nog niet af en we zagen een hele dure auto, en ik zei als grapje dat we konden vragen waar hij heen ging. Toen hebben we echt gevraagd waar hij heen ging en heeft hij ons helemaal naar het Shopping Centre gebracht. Het was een zakenman die goed kon golfen zei hij, hij zou morgenochtend een wedstrijd hebben in Blantyre. We zeiden dat we zouden komen kijken, want dat leek ons eigenlijk wel heel erg leuk!
Bij de Jungle Pepper heb ik een lekker pizza en Bruchetta besteld, het was echt heerlijk. Maar wat zat ik daarna vol, echt propvol! In Zomba hadden we van Joy een nummer gekregen van een taxi, het bedrijf van zijn vader. Jeroen zijn telefoon was uitgevallen en ik kan met mijn mobiel meestal niet bellen omdat ik geen bereik heb, dus hebben we bij de balie van Jungle Pepper gevraagd of we mochten bellen. We moesten wachten op de manager, die er gelijk aan kwam. Een blanke man, die voor ons zou bellen. Hij belde eerst zelf een taxi maar die kon niet komen, daarna probeerde hij het nummer dat wij hadden, maar daar werd niet opgenomen omdat de telefoon uit stond. We zaten dus eigenlijk vast en dat had de manager ook door en bood ons daarom daarna een lift aan. Hij zou ons naar Doogles brengen, omdat hij wist hoe het is om ergens vast te zitten. Hij kwam uit Zuid Afrika en was in Malawi op bezoek bij familie toen hij besloot om wat langer te blijven en is nu dus manager van Jungle Pepper. Bij het busstation zeiden we dat hij ons hier wel mocht afzetten, maar hij stond er op om ons helemaal door het hek bij Doogles te brengen. Hij vertelde dat hij 2 dagen geleden was overvallen en dat het niet veilig voor ons was, daarom bracht hij ons tot aan de drempel. Onze hele weg vanaf Limbe hebben we dus gratis gedaan. Bij Doogles hebben we met een drankje nog even voetbal zitten kijken en zijn toen helemaal uitgeput naar bed gegaan. De golfwedstrijd zou om 9 uur de volgende morgen zijn, dus hadden we de wekker om 7 uur gezet zodat we genoeg tijd zouden hebben.
Dag 51 zondag 16 maart 2014
Na een verfrissende douche en een lekker ontbijt namen we de bus naar Chichiri. De man van gister had ons de weg gewezen, hoe we bij de golfclub zouden komen. Maar toen we het aan mensen vroegen zeiden ze dat we weer terug de mini bus moesten nemen naar Blantyre Centrum. Omdat we toch zeker wilden zijn dat we niet hier moesten zijn besloten we om even verder te lopen. Langs het stadion opzoek naar de Golf, maar toen we het daar weer aan iemand vroegen en hij ook zei dat we naar Blantyre terug moesten geloofden we er niks meer van dat het hier zou zijn. Toevallig zagen we op dat moment mensen in het stadion en hoorden we een fluitje wat ons nieuwsgierig maakte, opzoek naar een ingang dus! Na drie kwart om het stadion te zijn gelopen en elke deur te hebben gevoeld of die open was, kwamen we een man tegen die ons aan sprak. We vroegen of we binnen konden kijken, maar hij vond dat eerst geen goed plan. We vertelden dat we alleen even binnen wilden kijken, naar de voetbal en het stadion zelf. Maar hij dacht dat we iets van plan waren, dus liep met ons mee naar binnen waar ze een vriendschappelijk wedstrijdje aan het spelen waren. Het was best een groot stadion, zeker voor in Malawi. Er waren ook genoeg mensen, om wel 4 teams van te maken. Maar zo slim waren ze niet, ze lieten het bij 2 teams waarbij elk team gewoon door kon wisselen.
Zijn we toch nog in het stadion geweest, helemaal blij natuurlijk. We wilden graag naar het Homecraft Centre, geen idee wat het voor moest stellen maar we wilden er graag gaan kijken. Eerst maar even wat drinken halen bij de Game in het Shopping Centre, want dat zat natuurlijk aan de overkant van de straat en we moesten toch die kant op. Ik vond Icetea in een koeling, dus die moest ik hebben! Daarna zijn we doorgelopen op zoek naar het Homecraft Centre, wat het ook zijn mocht. Omdat het gister behoorlijk warm was en ik genoeg blote knieen had gezien in Blantyre had ik vanmorgen besloten om een korte broek aan te doen en dat heb geweten ook. Toen we de weg aan iemand vroegen kwam er een man naast me staan en die begon over hoe mooi hij blanke meisjes vind, en hoe mooi blote benen zijn en van alles en nog wat dat ik er bijna van moest lachen. De man was zo serieus de weg aan het vertellen, dat ik de andere man probeerde te negeren en gelukkig hielp dat en liep hij daarna ook weg. Homecraft Centre hebben we helaas dus niet gevonden, weer een heel stuk voor niks gelopen. Waar we nou precies op de kaart waren was ook niet duidelijk en ook niemand kon ons dat vertellen. Dus gokten we maar waar we waren en probeerden zo via een shortcut weer op de juiste weg uit te komen. We kwamen uit op een weg met een marktje waar we een koude cola hebben gekocht en gedronken. Ook hebben we gelijk gevraagd waar we waren en we waren bij het ziekenhuis, die gelukkig dit keer ook op de kaart stond.
We wisten dus weer waar we op de kaart waren en konden weer verder, naar de KFC voor een lunch! Onderweg kwamen de Sportclub Blantyre tegen waar we ook nog even binnen zijn wezen kijken. Niet echt binnen, maar binnen de hekken. Ze hadden een groot grasveld waar ze aan het voetballen waren, en ze hadden 2 basketbalveldjes gemaakt, het zag er heel netjes uit maar het was er veel te warm dus besloten we om maar weer door te lopen, opzoek naar een minibusje die ons dichtbij de KFC zou brengen. Eenmaal bij de KFC aangekomen hadden we behoorlijke honger en hebben we ons weer tonnetje rond gegeten. Hierna zijn we naar Doogles gelopen omdat we geen energie meer hadden om ook nog maar ergens anders heen te gaan. Natuurlijk moesten we ook nu een shortcut proberen, wie weet is het wel veel korter. We hadden er een hard hoofd in, want we kwamen uit op het spoor en moesten een stuk over het spoor lopen. Maar toen we een paadje zagen dat uit kwam bij het busstation waren we helemaal blij. We hadden gister een touringbus gezien met Zomba er op, dus toen we bij het busstation kwamen hebben we even nagevraagd hoe veel het zou zijn naar Zomba. We kwamen er achter dat het nog goedkoper was dan een mini busje, het zou sneller zijn en je zou niet hoeven over te stappen, een hele goed plan dus! De bus zou om 16:00 uur vertrekken dus we hadden nog 3 uur voordat we moesten gaan.
We hadden onze spullen in een kluisje in de dorm gedaan, omdat we al wel hadden uitgecheckt en zo de schoonmaak wel gewoon onze bedden kon verschonen. Maar we waren zo moe dat we ieder op een bed zijn gaan liggen en in slaap zijn gevallen. Gelukkig waren we op tijd weer wakker en zijn nog even voetbal gaan kijken voordat we naar de bus moesten. Bij de bus zijn we gelijk gaan zitten, maar we konden de man die vanmiddag hadden gesproken nergens meer vinden en we hadden nog geen kaartje. We kwamen er snel achter dat dat geen probleem was, toen we de man de bus in zagen komen. Je kon deze man niet missen, want zodra hij ging praten leek het alsof hij helium had genomen. Zodra hij ging praten, wisten we dus dat we goed zaten. We moesten een kaartje kopen en voordat we vertrokken werd er nog een gebedje opgezegd, wat toch eigenlijk geen goed gevoel geeft, een gebedje voordat de bus gaat rijden. Maar ik kan je vertellen dat we het gewoon overleefd hebben. Tijdens de reis werd een film op gezet, wel de slechtste film die ik ooit heb gezien, maar het voelde als een en al luxe.
In Zomba aangekomen regende het, en zijn we snel door gelopen naar Pakachere waar de andere vrijwilligers die dit weekend naar Cape waren geweest al waren. Hier hebben we met z’n alle lekker gegeten en hebben toen de taxi naar huis genomen. Nog even al onze spullen uit gepakt, lekker nog wat gedronken, een boodschappen lijstje gemaakt voor morgen en zijn daarna lekker gaan slapen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
