Bye bye
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
30 Maart 2014 | Malawi, Zomba
Dag 52 Maandag 17 maart 2014
Vandaag begint onze laatste week bij Yodep, want ja ik ga aan het eind van de week naar een ander project en Lise gaat terug naar Nederland en dat is een heel raar gevoel. Maar we konden de dag goed beginnen want ik had natuurlijk de chocoladepasta mee genomen die we op ons brood konden doen, heerlijk! We zijn uitgenodigd om donderdag avond bij Chayof te komen eten om daarna met z’n alle uit te gaan bij Club G-String! Dus hebben Lise en ik besloten om onze Bye-bye party woensdag te doen, dus we hebbe snel een briefje gemaakt die we dan bij Yodep konden ophangen.
We waren wat laat bij Yodep vanmorgen, maar nog steeds op tijd want nog niemand was begonnen. We wisten niet wat er op het programma zou staan omdat we donderdag niet bij de evaluatie zijn geweest. Maar voor vanmorgen stond er op dat we even zouden gaan bespreken wat we nog met het donatiegeld van Lise konden doen en we zouden verder gaan met het schilderen van de bibliotheek. Met de members die er waren zijn we even bij elkaar gekomen om te bespreken wat we met de donatiegeld konden gaan doen. Er is uit gekomen dat we babyvoeding voor Lucia zouden kopen, we willen graag schriftjes kopen voor de Special Needs Class, een oude zieke vrouw helpen en eventueel nog boeken voor de bibliotheek kopen. Omdat Lise en ik toch vanmiddag naar Zomba zouden gaan zeiden we dat wij wel gelijk de baby voeding konden kopen. Toen we er uit waren zijn we verder gegaan met het schilderen van de bibliotheek, maar op een moment was ik Lise kwijt. En dat klopte ook wel want even later kwam ze terug om te zeggen dat ze zich niet lekker voelde en terug zou gaan naar huis huisje. Hierna zijn we weer verder gaan schilderen en ben ik na het pap eten ook terug gegaan naar het huisje waar we gelijk onze spullen pakten om naar Zomba te gaan, gelukkig voelde Lise zich al weer wat beter.
Omdat we graag Sobo/cola willen op onze bye-bye party gingen we het plaatselijke winkeltje (waar we pas nog maar achter zijn gekomen dat hij gekoeld drank heeft staan) langs om te vragen of we drinken konden reserveren voor woensdag. Eerst begreep hij ons niet, maar toen hij eenmaal begreep wat we bedoelden en hoeveel we van hem wilden kopen kwam er een grote brede glimlach op zijn gezicht en was hij even de gelukkigste man op aarde, zo zag hij er in ieder geval uit.
De taxi kwam ons ophalen en onderweg naar Zomba kwamen we Jan met Joy tegen, en toen schoot ons iets te binnen. We zouden vandaag we evaluatie met Jan hebben, normaal hebben we die op dinsdag maar hij was verzet. Jeetje wat stom van ons dat we daar niet meer aan hebben gedacht. Maar Jan zei dat hij eerst naar Liyo zou gaan en ons dan zou laten weten hoe laat hij weer bij ons zou zijn. Dus toen we bij de supermarkt in Zomba kwamen haasten we ons kapot, om weer op tijd terug thuis te zijn. Maar toen we bij de kassa stonden werden we gebeld door Jan en vroeg hij of hij woensdag langs kan komen, geen probleem natuurlijk, als we het nu maar niet vergeten. Na het telefoontje waren we weer wat rustiger en liepen verder naar de markt waar we fruit en mais wilden kopen. Toen we dat hadden nog even naar de Metro voor vers brood en als afsluiter naar de African Heritage om te lunchen, Lise stond er op dat ze zou trakteren omdat dit haar laatste week is. We hebben heerlijke icecoffie gedronken en een taartje gegeten, daarna ieder 2 broodjes met lekker beleg erop gegeten.
We wisten dat we te laat bij Yodep zouden aan komen dus besloten we om MacYon alvast een smsje te sturen zodat we niet zonder iets te zeggen later zouden komen. Uiteindelijk waren we een halfuurtje later en stond iedereen nog bij Yodep. Ik zou naar Mbatata moeten, achterop de fiets bij iemand. Maar dit zag ik eerlijk gezegd niet zo zitten, omdat ik de weg weet naar Mbatata en ik die heuvels niet zo fijn vind, zeker niet achterop een fiets die ik niet vertrouw. Dus vroeg ik of ik met Lise mee kon voor Childrens Corner en dit was geen probleem. Samen met Lennie, Lise en Tissie opweg naar Childrens Corner. We vertelden dat we de baby voeding voor Lucia hadden gekocht, en omdat Lucia niet verweg woont besloten we om de voeding even op te halen thuis om het na Childrens Corner bij Lucia te brengen. Onderweg zijn we nog even gestopt bij het huis van Tissie omdat het zo warm was en Lennie toch even wat wilde drinken. En nog geen 50 meter verder was het veldje voor de Childrens Corner, heel dichtbij dus! Omdat ze er hadden gezegd dat ze er op donderdag zouden komen waren er nu nog niet zoveel kinderen. Tisse en Lennie vertelden dat er een meisjes tweeling was in het huisje naast de waterpomp dus besloten we om daar even te gaan kijken, wat een te schattige kindjes waren dat. Inmiddels hadden zich al aardig wat kinderen zich om ons heen verzameld en gingen we terug naar het veldje om wat spelletjes te spelen. Omdat het echt heel erg warm was, de zon fel scheen en het veld midden in de zon lag, zouden we een half uur spelletjes doen omdat het anders te veel zou zijn en we moesten ook nog langs Lucia natuurlijk.
Onderweg naar Lucia kwamen we MacYon tegen op de fiets die we vertelden dat we naar Lucia gingen, hier was hij blij mee en hij zou ons morgen weer op Yodep zien. De tante van Lucia was heel dankbaar voor de babyvoeding en zelfs Lucia, die nu 7 maanden is, was heel dankbaar. Want ze kon de bus met melkpoeder niet meer los laten en zat alleen maar te lachen. Het was tijd om weer terug naar huis te gaan, waar we bij het winkeltje nog een koud colatje hadden gekocht om mee naar huis te nemen. Maar toen we hier aankwamen was de bewaker er al en ook Mary kwam er aan, dus hebben we ook voor hen nog een cola gekocht. We hebben weer genoten van Mary haar kookkunsten en zijn na het eten lekker naar bed gegaan.
Dag 53 dinsdag 18 maart 2014
Vanmorgen was ik weer voor de wekker wakker, wat ik de laatste tijd wel vaker heb. Mary was al bezig met het dweilen van het huis, binnen en buiten, wat ze elke ochtend doet. De bewaker had gisteravond onze thermoskan kapot laten vallen, dus het warme water dat Mary er gister in had gedaan voor de douche voor deze morgen, was er uit. Dus moesten we een tijdje wachten op het warme water, tot dat klaar was. Omdat ik natuurlijk chocopasta heb gekocht, hadden we een lekker ontbijtje met chocopasta op een geroosterd boterhammetje, genieten weer.
Het plan was om de kleding die de vorige vrijwilligers achter hadden gelaten te gaan brengen naar de kinderen, MacYon had een lijst van kinderen gemaakt die in aanmerking kwamen voor een kledingstuk. We hadden 21 stukken kleding en we hadden in totaal 16 kinderen op de lijst staan. Maar omdat er veel kinderen ver weg woonden en de meeste ook nog naar school waren besloten we een kleine selectie te maken en kwamen we uit op 6 kinderen. Daarnaast zouden we ook langs gaan bij een oude vrouw met HIV om te kijken wat we voor haar konden betekenen, met de gedachten in ons hoofd om de notatiegeld te besteden. Maar uiteindelijk kwam het er op uit dat alle kinderen waar we langs zijn geweest niet thuis waren, dus hebben de kleding aan de buren/familie gegeven, die het dan weer aan de kinderen zouden geven. Ook een paar kinderen van de Special Needs Class waren niet thuis en daarvoor besloten we om de kleding dan donderdag tijdens de les te geven.
Toen we bij het arme vrouwtje aan kwamen kwam de dochter gelijk naar buiten om met ons te praten, ze gaf ons een matje om op te zitten. Maar voordat we met haar zouden gaan praten wilden we eerst de vrouw begroeten, die binnen op een matje zat verscholen. Ze vertelde dat het niet goed met haar ging, en dat was ook wel te zien. Ze vertelde dat ze enorme pijn in haar benen had en dat ze een wond ergens bij haar kont had zitten. Ze liet de wond zien, hij was gelukkig aardig geheeld maar het was nog steeds een blanke huid. Maar wat schrok ik me rot toen ze haar rok omhoog deed, die beentjes van haar. Je kon het geen benen meer noemen, er was geen stukje vlees te bekennen, het was serieus vel om bot. En ik verbaasde me er niks over dat ze zoveel pijn had, als je alsmaar op je botten moet zitten en liggen gaat dat inderdaad vanzelf heel veel pijn doen en krijg je ook wonden inderdaad. We wisten niet zo goed hoe we haar nou konden helpen, maar we wisten wel zeker dat ze naar het ziekenhuis moest en daar was de vrouw zelf en de dochter mee eens. Nu was alleen de vraag hoe we haar bij het ziekenhuis zouden krijgen want lopen kon ze niet meer. De dochter zei dat ze haar op de fiets naar het ziekenhuis zou kunnen brengen, dat dat wel ging lukken. Maar omdat ze net vanaf deze week 2 weken voor de gemeente werkte voor geld, moest ze eerst met de baas overleggen en vertellen dat ze voor haar moeder moest zorgen. Na lang overleg kwam er uit dat ze zich morgen klaar gaan maken om naar het ziekenhuis te gaan, denk hierbij dan aan kleding wassen om dan schoon mee te nemen en eten. Als de kleding morgen droog zouden zijn, zouden ze morgen nog naar het ziekenhuis gaan en anders donderdag. Het is best moeilijk om hierover beslissingen te maken, want je wilt niet alle verantwoordelijkheid over zo’n iemand nemen, maar we konden de verantwoordelijkheid over het betalen van het vervoer wel aan. Dus hebbe we haar K1000 gegeven om de fiets te huren en bij het ziekenhuis te komen.
Natuurlijk wilden we meer voor deze vrouw en haar dochter betekenen en besloten we om ons idee dat we gister hadden bedacht voor te leggen. De bedoeling is dat wij de dochter geld geven / of kleine visjes, zodat ze hiermee een eigen bedrijfje kan starten in het verkopen van kleine visjes. Zo leert ze met geld om gaan en tegelijkertijd hebben ze geld voor voedsel! Omdat we zeker wilden zijn dat dit ook zou gebeuren met het geld, besloten we om het nog niet te geven. Pas als ze terug zouden zijn van het ziekenhuis, zouden wij het geld geven. Of nog beter, wij zouden zelf eerst de visjes kopen en die dan aan hen overhandigen.
Voor deze morgen stond eigenlijk eerst het schilderen van de bibliotheek op het programma, maar omdat we de kleding wilden doen besloten we om dat eerst te gaan doen. Daarom vroegen we of we dan vanmiddag de bibliotheek verder konden schilderen en dat vond Wilfred een goed plan. Helaas zei hij ook dat de verf bijna op was, dus als we klaar waren dat we dan samen met Edgar naar Childrens Corner konden gaan. Toen we na de lunch weer op Yodep aan kwamen was de bibliotheek al open en waren ze net bezig met het dunnen van de verf. We hadden zin om de klus af te maken, want dan zouden we deze week eindelijk de boeken etc. weer terug erin kunnen zetten. Maar na nog geen half uurtje was de verg op, en we hadden dus ook geen nieuwe pot meer staan. Heel erg balen natuurlijk want hier hadden we ook niet echt op gerekend, we willen gewon die bibliotheek af krijgen voordat we weg gaan. Omdat we niks meer konden doen zijn we met z’n 3e naar Childrens Corner gelopen dicht in de buurt van het vrijwilligershuis. Wat een irritante kinderen waren er dit keer, misschien dat het lag aan het feit dat ik geheel chagrijnig was, of dat de kinderen zo ontzettend druk waren. Maar ik vond er dit keer echt helemaal niks aan. Gelukkig was onze kleine baby Lucia er ook en konden we ons met haar prima vermaken. Rond 4uur zijn we terug gelopen naar huis en hebben we vanavond lekkere pannenkoeken gegeten.
Dag 54 woensdag 19 maart 2014
Chagrijnig naar bed gaan is niet goed, maar er daarna weer mee op staan nog minder. Lise sliep door haar wekker heen dus die moest ik weer wakker maken, ik heb een half uur moeten wachten tot ik eindelijk kon douchen en daarna waren we ook nog eens te laat bij Yodep. Een goede ochtend zou mijn humeur misschien opvrolijken, maar helaas.
We hebben vanmorgen de bibliotheek schoon gemaakt zodat we vanmiddag de boeken er weer terug in konden zetten. Dat het verven nog niet klaar is, maakt op dat moment helemaal niks uit. We vonden het best wel raar dat we al gingen schoon maken, omdat wij liever eerst het schilderen af maken natuurlijk. Maar voordat ze eindelijk weer nieuwe verf hebben gekocht ben ik denk ik al weer in Nederland. Met z’n 8e gingen we dus de bibliotheek schoon maken, en je snapt natuurlijk al dat de helft niks te doen heeft. Er zijn niet genoeg dweilen en bezems, maar ik had gelukkig een bezem te pakken gekregen waarmee ik dan het verf van de vloer af kon boenen. Ze gooien gewoon een emmer water over de vloer, die wordt dan geboend en uiteindelijk wordt hij gedweild en is het klaar. Echt schoon kan je het niet noemen, maar het eind resultaat zag er beter uit als hoe het ervoor uit zag.
Toen het pap tijd was hadden we even pauze en lise die had ballonnen mee genomen voor de kinderen. Dus we besloten om deze na de pauze uit te delen aan de kinderen. Niet te hard opblazen, want dan knappen ze binnen een aantal minuten al door de warmte. Het waren kleine ballonnen geworden, maar de kinderen waren er helemaal blij en gelukkig mee. Nadat iedereen een ballon had gekregen mochten ze ook gelijk naar huis. We konden zo met de kinderen mee lopen naar huis, terwijl er onderweg minstens 5 ballonnen nog zijn geknapt. Gelukkig waren de meeste er niet te verdrietig om.
Toen we thuis kwamen was Mary al druk bezig met het maken van de Samoesa voor onze bye-bye party van vanavond. We zijn eerst even gaan zitten en voor we het wisten stond Jan met Joy en Kim (de nieuwe ‘manager’ van Pakachere) op de stoep voor de evaluatie. Jan zou eerst maandag komen, maar omdat wij op maandag altijd boodschappen doen waren we dit totaal vergeten. Gelukkig kwamen we hem toen in de auto tegen en hebben we de afspraak naar vandaag weten te zetten. Na de evaluatie hebben we vanalles gegeten, we hadden enorme honger. Dus we hebben wat deeg van de samoesa gebakken tot een soort wrap, Mary maakt voor ons pasta en ondertussen aten wij ook nog wat brood en fruit.
Vanmiddag zijn we de boeken weer terug in de bibliotheek gaan zetten, maar we waren weer met zoveel mensen dat wij bijna niks te doen hadden. En daarnaast zijn de meeste boeken ook nog in Chichewa, waardoor wij geen idee hebben wat voor soort boek het is. Want ze wilden wel de boeken in categorieën verdelen, zodat het overzichtelijk en duidelijker zou zijn. Wat we wel wisten waren de kinderboeken, dus die hebben we allemaal mooi in een kast gezet.
Edgar had vanmorgen al gevraagd of we mee gingen kijken bij zijn huis om zijn vrouw en kinderen te ontmoeten, en daar konden wij natuurlijk geen nee tegen zeggen. Dus zijn we na de bibliotheek inrichten met Edgar mee gelopen. Eerst kwamen we langs het huis van zijn ouders en hebben we zijn ouders en een zus ontmoet, hele aardige mensen die het, aan het huis te zien, niet verkeerd hebben. Ze vertelden dat de vrouw van Edgar niet thuis was en dat vonden we jammer, dus hebben we afgesproken om morgen even mee te gaan naar zijn huis. Edgar liep nog met ons mee, hij ging nog even naar Yodep en wij gingen lekker naar huis.
Vanavond zouden we onze bye-bye party hebben en we dachten nog even op ons gemak te kunnen douchen en het drinken te kunnen halen dat we bij ons plaatselijke winkeltje hadden besteld. Maar toen we met de kratjes drinken bij ons huisje aan kwamen, waren er al members die binnen zaten en op ons zaten te wachten. We hadden om 5 uur afgesproken en het was nog niet eens half 5, dus we baalden eigenlijk wel. Maar we hebben ons snel even omgekleed, terwijl Wilfred de muziek testte. We hadden gevraagd of ze zelf muziek mee wilden nemen, want ze wilden heel graag dansen en wij hadden daar niet de juiste muziek voor zeiden ze. Ze hadden ook van te voren al gevraagd wat we allemaal aan eten zouden hebben en aan drinken. Het kwam allemaal heel raar over net als de vorige keer, toen Odyle weg ging. Voor we het wisten waren de chips, popcorn en koekjes op. En nog geen seconde later werd er al gevraagd waar de samoesa bleef want ze wilden eten. De muziek moest zo hard dat Lise en ik elkaar niet meer konden verstaan, dus na een dansje hadden we er eigenlijk al wel genoeg van. Helaas dacht de rest er anders over, en het was tenslotte nog geen 7 uur (de aangegeven tijd dat we zouden stoppen), dus moesten ze door dansen tot het 7 uur zou zijn. Terwijl Lise en ik maar een plekje buiten hadden opgezocht ging het feest binnen dus verder waarna uiteindelijk, nadat Lise en ik een paar keer de muziek wat zachter hadden gezet (die vervolgens gelijk weer op zijn maximale volume werd gedraaid), was het tijd en ging iedereen naar huis. Het huis was serieus een grote tering zooi, maar Mary had gezegd dat ze het de volgende ochtend op zou ruimen dus zijn we eigenlijk gelijk naar bed gegaan.
Dag 55 donderdag 20 maart 2014
We werden wakker met de gedachten dat dit onze laatste dag op Yodep zou zijn, en dat voelde best wel raar. We hadden nog een paar plannen die we vandaag wilden doen, zo wilden we de visjes gaan kopen zodat de vrouw en de dochten met HIV een bedrijfje konden opzetten, we wilden boeken voor de bibliotheek halen en de schriftjes voor de special needs gaan kopen.
Toen we bij Yodep aan kwamen heb ik eerst de ‘posters’ die Odyle en ik hadden gemaakt in het klaslokaal opgehangen. Ik had de nummer 1 tot en met 20 gemaakt met plaatjes en ik wilde dat het zou hangen voordat ik weg zou gaan. Ook wilden we onze namen in de bibliotheek zetten, zodat we herinnerd zouden worden en stiekem ook gewoon omdat we het leuk vinden. Dus dat hebben we even gevraagd en dat was geen probleem, we zouden het er met een marker opzetten, maar dat was nog niet zo makkelijk. Eerst leek het echt nergens op, maar toen vond ik een manier waardoor ik toch mooie zwarte letters kon maken. Daarna wilden we de visjes gaan kopen, maar Wilfred vertelde ons dat we er te laat mee waren, alleen snapten wij niet waarom we te laat waren. Wilfred had ook niks gezegd of met ons een tijd afgesproken waardoor we de visjes wel konden halen. Hij vertelde dat je de visjes vroeg in de morgen moet kopen omdat ze anders al verkocht zijn, en daarnaast was de juiste markt waar ze de beste kwaliteit visjes hebben heel ver weg en alleen op maandag open, heel handig dat ze daar nu mee komen. Maar oke, we besloten om er een notitie van te maken, dat we donatiegeld aan Wilfred geven en dat daar visjes van gekocht moeten worden. Lise zou dit dan weer doorgeven aan Jan, zodat hij het oogje in het zeil kon houden als wij weg zijn.
Omdat we de visjes niet meer konden gaan kopen besloten we om wel naar Zomba te gaan om de schriftjes en de boeken te gaan kopen. We bestelden een taxi omdat Lise en ik weer op tijd terug wilden zijn om onze spullen in te pakken. We stopten bij de boeken winkel tegenover de bank, waar we 20 schriftjes hebben gekocht. Helaas had deze boeken winkel niet het boek dat we voor de bibliotheek wilden, dus liepen we door naar de volgende waar we het juiste boek vonden. Een woordenboek Chichewa – Engels , en omdat we nog K100 over hadden kregen we voor dat bedrag er nog een boek over geschiedenis bij. Wilfred moest nog wat bij de post doen dus liepen Lise en ik alvast door naar de Portugees waar we nog een broek wilden laten maken. Even later kwam Wilfred daar ook aan en hebben we met z’n 3e de taxi terug genomen. Onderweg kwamen we Mary en Serina tegen die we in de taxi mee namen terug naar Yodep. Ze waren naar het ziekenhuis geweest omdat ze zich allebei niet goed voelden, ze hadden medicatie mee gekregen.
Eenmaal thuis zijn we snel onze spullen gaan pakken terwijl Mary voor ons eten maakte. Ik snap niet dat ik al die spullen in mijn backpack heb gekregen, want ik heb nu een backpack vol met daarnaast nog 5 andere tasjes met spullen. Gelukkig hoef ik nog niet naar huis en kan ik nog heel veel kleding hier achter laten voor alle kinderen en mensen die het nodig hebben. Lise had van thuis stikkers mee genomen en die hebben we in de schriftjes geplakt met onze namen er bij.
Met de schriftjes en de boeken gingen we weer naar Yodep waar Edgar al op ons aan het wachten was, want we zouden nu even met hem mee naar zijn huisje gaan. We liepen met hem mee en bij zijn huis troffen we zijn vrouw en zijn 2 dochters aan, echt een heel leuk gezin. Edgar is helemaal gek van zijn vrouw en van zijn kinderen en dat is heel leuk om te zien. Het huis ziet er ook heel leuk uit, zijn broertje woont ook bij hen en die heeft een eigen kamer. Weer bij Yodep zijn we bij de special needs class gaan zitten en hebben we daar geholpen, maar omdat de kinderen geen engels spreken is het lastig communiceren. Gelukkig vinden ze het wel altijd geweldig als we er zijn en herkennen ze ons ook. Op het programma stond dat er traditioneel dansen zou zijn, maar ook dat ging niet door, waardoor ons afscheid een beetje raar was.
Omdat we niks meer op Yodep te doen hadden zijn we terug naar huis gegaan, hebben we heel snel gedoucht en onze spullen gepakt voor een leuk avondje gezamenlijk eten en stappen met de vrijwilligers. We hadden afgesproken om met z’n alle bij Chayof te gaan eten en daarna op stap te gaan bij Club G-String, dus de taxi kwam ons ophalen waarna we daarna langs Thijs en Ellen reden. Onderweg naar Chayof moesten we nog even bij Pakachere stoppen omdat we een verjaardagstaart voor Ellen hadden besteld want die is morgen namelijk jarig. Jeroen had 2 kippen geslacht dus als avondmaal hadden we kip met gebakken aardappeltjes en salade, we hebben heerlijk gegeten. Daarna hebben we met z’n alle een drankje gedaan buiten op de veranda. Twee members van Chayof gingen ook mee naar Club G-String. Met de taxi naar de club, maar we met z’n alle de hele avond hebben gedanst en drankjes hebben gedaan, het was een hele leuke en gezellige avond, maar de wekker van morgenochtend die deed al pijn als ik er aan dacht.
Dag 56 Vrijdag 21 maart 2014
Vanmorgen kon ik natuurlijk niet mijn bed uit komen, dus ik bleef zo lang mogelijk liggen. Wat gelukkig ook wel redelijk lukte want Lise had ‘ruzie’ met Mary, we hadden geen water en ze wilden heel graag douchen. Na een half uur wachten tot de bak een beetje gevuld zou zijn met water, toverde Mary opeens een hele bak vol met water tevoorschijn. Maar dit zorgde er wel voor dat ik ietsje langer kon blijven liggen met m’n brakke hoofd. Ja, wat was ik brak, en wat had ik een spijt toen ik de felle zon op m’n hoofdje voelde. Maar het was een geslaagde avond dus ik had niks te klagen. Na snel douchen en eten stond de taxi al voor onze deur om ons op te halen en naar Pakachere te brengen.
Raar om het huisje helemaal leeg achter te laten. Het was al raar toen Odyle weg ging omdat toen opeens de helft van de spullen weg was, maar nu wat het helemaal raar, zo’n leeg huisje. Wat toch een beetje als thuis voelde.
Iedereen verzamelde bij Pakachere, omdat de vrijwilligers die naar huis gaan vanaf daar vertrekken. Ook de vrijwilligers die niet naar huis zouden gaan waren allemaal mee gekomen om gedag te zeggen. Iedereen was natuurlijk lekker brak van de avond er voor, maar dat maakte niks uit. Het busje waarmee ze naar Lilongwe zouden rijden was wat later omdat hij een lampje moest vervangen. Dat wat later werd uiteindelijk een uur, omdat zodra hij het lampje moest vervangen er weer andere dingen kapot gingen die die ook moest maken. Maar het busje was er en we konden iedereen gedag zeggen. Dit was ook weer best wel raar, doei zeggen tegen Lise en tegen Jeroen, alsof ik nu alleen achter blijf. Gelukkig is dat niet zo natuurlijk, maar zo voelde het wel eventjes.
Toen iedereen weg was zijn de andere hun visum gaan aanvragen en heb ik ontbeten en ben nog even op bed gaan liggen, zoveel uur had ik toch niet kunnen slapen vannacht. Toen ik wakker werd hebben Esther en ik even wat gegeten voor lunch en zijn we met z’n alle naar African Heritage gelopen omdat de rest daar wat wilde eten. Na de lunch zijn we naar het zwembad gegaan en hebben we een uurtje in het zwembad gedobberd. Jammer genoeg was het ondertussen helemaal bewolkt geworden en was het onder water lekkerder als boven water, waardoor we er eigenlijk niet uit wilden.
Weer bij Pakachere aangekomen waren we allemaal heel moe, van het stappen van gister en van het vroege opstaan natuurlijk. We zijn allemaal ons eigen ding even gaan doen en hebben daarna lekker met z’n alle gegeten. Internet deed het ook niet zo goed, dus hebben we heerlijk een filmpje gekeken tot een uur of 8 en toen ben ik naar bed gegaan.
Dag 57 zaterdag 22 maart 2014
Vanmorgen was ik om 6 uur al wakker, omdat er iemand in de dorm zo vroeg ging douchen en toevallig boven mij in het stapelbed lag. Het maakte niet normaal herrie toen ze uit bed probeerde te komen en daarna nog niet kletterende douche door de dorm heen. Dus toen ze klaar was met douchen besloot ik om dan ook maar gelijk te gaan douchen want ik kon ook niet meer slapen. Ik had een lekkere warme douche verwacht, maar helaas dat was niet zo. Toen ik klaar was met douchen was iedereen al uit bed en zat in de gezamenlijke ‘woonkamer’ te wachten op hun ontbijt, dat ik toen ook maar gelijk heb besteld.
Vandaag zouden we met z’n alle naar het zomba plateau gaan, en omdat de huisvader van Bwalo daar heeft gewoond hadden we hem gevraagd of hij onze gids wilde zijn. We hadden om half 9 afgesproken en hadden voor die tijd ook 2 taxi’s besteld om ons naar boven te brengen. Eenmaal boven zijn we naar de waterval gelopen en toen helemaal om hoog naar het uitkijkpunt. De vorige keer dat ik op het zomba plateau was regende het heel hard en was het super bewolkt en mistig. Maar dit keer scheen de zon en waren er maar een paar wolkjes aan de lucht waardoor we een heel erg mooi uitzicht over zomba hadden. We konden het meer en de Mulanje zien liggen. Hierna zijn we naar de souvenirs winkeltjes gelopen en daarna richting de dam, waar we onderweg nog apen tegen kwamen die over de weg liepen. Vanaf hier hebben we de taxi weer naar pakachere genomen en waren we rond 3 uur weer beneden.
Iedereen was best wel kapot van het lopen de hele ochtend en dan ook nog die felle zon die op je schijnt. We hebben een lunch besteld, want we hadden alleen maar ontbeten en verder niks, iedereen had dus erge honger. En hebben daarna een paar potjes Bawo gespeeld en Thijs en ik hebben gekeken voor een tripje naar Zambia, om daar naar de Victoria Falls en South Luangwa te gaan. Hier zijn we de rest van de middag mee bezig geweest. We hebben vroeg eten besteld en zijn ook eigenlijk gelijk daarna ook ons bedje in gedoken.
Dag 58 zondag 23 maart 2014
Esther en ik hadden met de huismoeder van Chayof afgesproken om vanmorgen naar de kerk te gaan. Ja zei ze gister, dan moeten jullie morgen om 7 uur in het dorpje voor Chinamwali zijn. Dus de wekker ging al heel vroeg na een niet een al te beste nacht. Ik ben een paar keer wakker geschrokken en heb nog een schreeuw in m’n slaap gedaan waardoor de helft van de mensen in de dorm wakker was. Maar na een douche was ik weer wakker, want na een koude douche van gister, had ik ook vanmorgen een heerlijke koude douche. Waar dat aan ligt weet ik niet, maar misschien mag de douche me gewoon niet.
Esther had gisteravond al gedouched dus zij had voor ons ontbijt besteld, lekker cornflakes met melk. Toen ik klaar was met douchen stond het al voor me klaar. Na het ontbijt hebben we snel ons tanden gepoetst en zijn om half 7 al naar de mini busjes gelopen, want we wilden toch zeker niet te laat komen bij de dienst van de kerk. Maar we kwamen er al snel achter dat we nog wel een half uur in bed hadden kunnen liggen, want 5 minuten later waren we er al en moesten we nog een half uur wachten op de huis moeder. Ze was erg blij om ons te zien en ze vond het heel erg leuk dat we mee gingen naar haar kerk, waar zij elke week komt. We zaten in een grote kerk, en toen de koren begonnen met zingen zat het nog niet eens tot de helft vol. Maar toen we een half uur later om keken zagen we geen leeg plekje meer over. Het verbaasde ons wel dat de mannen aan de linkerkant zaten en alle vrouwen aan de rechterkant, en dat kon geen toeval zijn. Ik weet ook niet of dit de regel is of dat dat een ongeschreven regel is in deze kerk, maar het was opmerkelijk. Nadat er verschillende koren hadden gezongen kregen we nog een preek van de priester, werd er verteld wat er ze met het geld hadden gekocht (4 microfoons en een opbergdoos) en werden er nog wat liederen uit een boekje gezongen. 2 uur later stonden we eindelijk weer buiten, even opwarmen want in de kerk zaten we precies in de tocht. Onze dienst was in het engels en om 9 uur zou de dienst in het Chichewa gegeven worden, waarom Rachel (de huis moeder) niet naar de dienst in het Chichewa ging was omdat ze die preek te lang vond duren. Rachel liep mee naar de mini bus die wij moesten nemen, we zeiden dat we het wel alleen konden maar ze wilde ons speciaal in zien stappen en weg zien rijden.
Bij Pakachere hebben we de hele middag niks meer gedaan, alleen Esther en ik hebben nog een kleine wandeling in het park (de golfbaan) gemaakt. Toen we net een kwartiertje lekker zaten te lezen met een koud drankje er bij kwamen de nieuwe vrijwilligers aan. Hier hebben we toen natuurlijk ook gelijk kennis mee gemaakt en Jan had voor ons een cadeautje mee genomen vanuit Lilongwe. CHOCOPASTA, gekregen van die lieve Jeroen en Lise! Echt super lief en leuk, maar het is ook raar dat ze nu toch écht weg zijn en terug naar Nederland. We hadden vroeg ons eten besteld zodat ik op Bwalo nog even rustig de tijd had om mijn spullen uit te pakken en mijn kamer in orde te maken. Onderweg naar Bwalo zijn we eerst nog even bij de bank gestopt, waar normaal de laatste en de eerste weken van de maand een enorme rij staat overdag, was het nu lekker rustig en waren we gelijk aan de beurt. ‘Thuis’ aangekomen heb ik gelijk mijn backpack uitgepakt, want ik was helemaal klaar met al die extra tassen enzo en ik wilde er snel vanaf zijn.
Thijs en ik hebben nog even een kaartspel dat 9e heet gespeeld en zijn toen allebei naar bed gegaan. Toch heel erg raar om een eigen kamer te hebben en alleen in slaap te vallen. Niemand om nog even mee te praten, alleen maar blaffende honden die je buiten hoort.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Vandaag begint onze laatste week bij Yodep, want ja ik ga aan het eind van de week naar een ander project en Lise gaat terug naar Nederland en dat is een heel raar gevoel. Maar we konden de dag goed beginnen want ik had natuurlijk de chocoladepasta mee genomen die we op ons brood konden doen, heerlijk! We zijn uitgenodigd om donderdag avond bij Chayof te komen eten om daarna met z’n alle uit te gaan bij Club G-String! Dus hebben Lise en ik besloten om onze Bye-bye party woensdag te doen, dus we hebbe snel een briefje gemaakt die we dan bij Yodep konden ophangen.
We waren wat laat bij Yodep vanmorgen, maar nog steeds op tijd want nog niemand was begonnen. We wisten niet wat er op het programma zou staan omdat we donderdag niet bij de evaluatie zijn geweest. Maar voor vanmorgen stond er op dat we even zouden gaan bespreken wat we nog met het donatiegeld van Lise konden doen en we zouden verder gaan met het schilderen van de bibliotheek. Met de members die er waren zijn we even bij elkaar gekomen om te bespreken wat we met de donatiegeld konden gaan doen. Er is uit gekomen dat we babyvoeding voor Lucia zouden kopen, we willen graag schriftjes kopen voor de Special Needs Class, een oude zieke vrouw helpen en eventueel nog boeken voor de bibliotheek kopen. Omdat Lise en ik toch vanmiddag naar Zomba zouden gaan zeiden we dat wij wel gelijk de baby voeding konden kopen. Toen we er uit waren zijn we verder gegaan met het schilderen van de bibliotheek, maar op een moment was ik Lise kwijt. En dat klopte ook wel want even later kwam ze terug om te zeggen dat ze zich niet lekker voelde en terug zou gaan naar huis huisje. Hierna zijn we weer verder gaan schilderen en ben ik na het pap eten ook terug gegaan naar het huisje waar we gelijk onze spullen pakten om naar Zomba te gaan, gelukkig voelde Lise zich al weer wat beter.
Omdat we graag Sobo/cola willen op onze bye-bye party gingen we het plaatselijke winkeltje (waar we pas nog maar achter zijn gekomen dat hij gekoeld drank heeft staan) langs om te vragen of we drinken konden reserveren voor woensdag. Eerst begreep hij ons niet, maar toen hij eenmaal begreep wat we bedoelden en hoeveel we van hem wilden kopen kwam er een grote brede glimlach op zijn gezicht en was hij even de gelukkigste man op aarde, zo zag hij er in ieder geval uit.
De taxi kwam ons ophalen en onderweg naar Zomba kwamen we Jan met Joy tegen, en toen schoot ons iets te binnen. We zouden vandaag we evaluatie met Jan hebben, normaal hebben we die op dinsdag maar hij was verzet. Jeetje wat stom van ons dat we daar niet meer aan hebben gedacht. Maar Jan zei dat hij eerst naar Liyo zou gaan en ons dan zou laten weten hoe laat hij weer bij ons zou zijn. Dus toen we bij de supermarkt in Zomba kwamen haasten we ons kapot, om weer op tijd terug thuis te zijn. Maar toen we bij de kassa stonden werden we gebeld door Jan en vroeg hij of hij woensdag langs kan komen, geen probleem natuurlijk, als we het nu maar niet vergeten. Na het telefoontje waren we weer wat rustiger en liepen verder naar de markt waar we fruit en mais wilden kopen. Toen we dat hadden nog even naar de Metro voor vers brood en als afsluiter naar de African Heritage om te lunchen, Lise stond er op dat ze zou trakteren omdat dit haar laatste week is. We hebben heerlijke icecoffie gedronken en een taartje gegeten, daarna ieder 2 broodjes met lekker beleg erop gegeten.
We wisten dat we te laat bij Yodep zouden aan komen dus besloten we om MacYon alvast een smsje te sturen zodat we niet zonder iets te zeggen later zouden komen. Uiteindelijk waren we een halfuurtje later en stond iedereen nog bij Yodep. Ik zou naar Mbatata moeten, achterop de fiets bij iemand. Maar dit zag ik eerlijk gezegd niet zo zitten, omdat ik de weg weet naar Mbatata en ik die heuvels niet zo fijn vind, zeker niet achterop een fiets die ik niet vertrouw. Dus vroeg ik of ik met Lise mee kon voor Childrens Corner en dit was geen probleem. Samen met Lennie, Lise en Tissie opweg naar Childrens Corner. We vertelden dat we de baby voeding voor Lucia hadden gekocht, en omdat Lucia niet verweg woont besloten we om de voeding even op te halen thuis om het na Childrens Corner bij Lucia te brengen. Onderweg zijn we nog even gestopt bij het huis van Tissie omdat het zo warm was en Lennie toch even wat wilde drinken. En nog geen 50 meter verder was het veldje voor de Childrens Corner, heel dichtbij dus! Omdat ze er hadden gezegd dat ze er op donderdag zouden komen waren er nu nog niet zoveel kinderen. Tisse en Lennie vertelden dat er een meisjes tweeling was in het huisje naast de waterpomp dus besloten we om daar even te gaan kijken, wat een te schattige kindjes waren dat. Inmiddels hadden zich al aardig wat kinderen zich om ons heen verzameld en gingen we terug naar het veldje om wat spelletjes te spelen. Omdat het echt heel erg warm was, de zon fel scheen en het veld midden in de zon lag, zouden we een half uur spelletjes doen omdat het anders te veel zou zijn en we moesten ook nog langs Lucia natuurlijk.
Onderweg naar Lucia kwamen we MacYon tegen op de fiets die we vertelden dat we naar Lucia gingen, hier was hij blij mee en hij zou ons morgen weer op Yodep zien. De tante van Lucia was heel dankbaar voor de babyvoeding en zelfs Lucia, die nu 7 maanden is, was heel dankbaar. Want ze kon de bus met melkpoeder niet meer los laten en zat alleen maar te lachen. Het was tijd om weer terug naar huis te gaan, waar we bij het winkeltje nog een koud colatje hadden gekocht om mee naar huis te nemen. Maar toen we hier aankwamen was de bewaker er al en ook Mary kwam er aan, dus hebben we ook voor hen nog een cola gekocht. We hebben weer genoten van Mary haar kookkunsten en zijn na het eten lekker naar bed gegaan.
Dag 53 dinsdag 18 maart 2014
Vanmorgen was ik weer voor de wekker wakker, wat ik de laatste tijd wel vaker heb. Mary was al bezig met het dweilen van het huis, binnen en buiten, wat ze elke ochtend doet. De bewaker had gisteravond onze thermoskan kapot laten vallen, dus het warme water dat Mary er gister in had gedaan voor de douche voor deze morgen, was er uit. Dus moesten we een tijdje wachten op het warme water, tot dat klaar was. Omdat ik natuurlijk chocopasta heb gekocht, hadden we een lekker ontbijtje met chocopasta op een geroosterd boterhammetje, genieten weer.
Het plan was om de kleding die de vorige vrijwilligers achter hadden gelaten te gaan brengen naar de kinderen, MacYon had een lijst van kinderen gemaakt die in aanmerking kwamen voor een kledingstuk. We hadden 21 stukken kleding en we hadden in totaal 16 kinderen op de lijst staan. Maar omdat er veel kinderen ver weg woonden en de meeste ook nog naar school waren besloten we een kleine selectie te maken en kwamen we uit op 6 kinderen. Daarnaast zouden we ook langs gaan bij een oude vrouw met HIV om te kijken wat we voor haar konden betekenen, met de gedachten in ons hoofd om de notatiegeld te besteden. Maar uiteindelijk kwam het er op uit dat alle kinderen waar we langs zijn geweest niet thuis waren, dus hebben de kleding aan de buren/familie gegeven, die het dan weer aan de kinderen zouden geven. Ook een paar kinderen van de Special Needs Class waren niet thuis en daarvoor besloten we om de kleding dan donderdag tijdens de les te geven.
Toen we bij het arme vrouwtje aan kwamen kwam de dochter gelijk naar buiten om met ons te praten, ze gaf ons een matje om op te zitten. Maar voordat we met haar zouden gaan praten wilden we eerst de vrouw begroeten, die binnen op een matje zat verscholen. Ze vertelde dat het niet goed met haar ging, en dat was ook wel te zien. Ze vertelde dat ze enorme pijn in haar benen had en dat ze een wond ergens bij haar kont had zitten. Ze liet de wond zien, hij was gelukkig aardig geheeld maar het was nog steeds een blanke huid. Maar wat schrok ik me rot toen ze haar rok omhoog deed, die beentjes van haar. Je kon het geen benen meer noemen, er was geen stukje vlees te bekennen, het was serieus vel om bot. En ik verbaasde me er niks over dat ze zoveel pijn had, als je alsmaar op je botten moet zitten en liggen gaat dat inderdaad vanzelf heel veel pijn doen en krijg je ook wonden inderdaad. We wisten niet zo goed hoe we haar nou konden helpen, maar we wisten wel zeker dat ze naar het ziekenhuis moest en daar was de vrouw zelf en de dochter mee eens. Nu was alleen de vraag hoe we haar bij het ziekenhuis zouden krijgen want lopen kon ze niet meer. De dochter zei dat ze haar op de fiets naar het ziekenhuis zou kunnen brengen, dat dat wel ging lukken. Maar omdat ze net vanaf deze week 2 weken voor de gemeente werkte voor geld, moest ze eerst met de baas overleggen en vertellen dat ze voor haar moeder moest zorgen. Na lang overleg kwam er uit dat ze zich morgen klaar gaan maken om naar het ziekenhuis te gaan, denk hierbij dan aan kleding wassen om dan schoon mee te nemen en eten. Als de kleding morgen droog zouden zijn, zouden ze morgen nog naar het ziekenhuis gaan en anders donderdag. Het is best moeilijk om hierover beslissingen te maken, want je wilt niet alle verantwoordelijkheid over zo’n iemand nemen, maar we konden de verantwoordelijkheid over het betalen van het vervoer wel aan. Dus hebbe we haar K1000 gegeven om de fiets te huren en bij het ziekenhuis te komen.
Natuurlijk wilden we meer voor deze vrouw en haar dochter betekenen en besloten we om ons idee dat we gister hadden bedacht voor te leggen. De bedoeling is dat wij de dochter geld geven / of kleine visjes, zodat ze hiermee een eigen bedrijfje kan starten in het verkopen van kleine visjes. Zo leert ze met geld om gaan en tegelijkertijd hebben ze geld voor voedsel! Omdat we zeker wilden zijn dat dit ook zou gebeuren met het geld, besloten we om het nog niet te geven. Pas als ze terug zouden zijn van het ziekenhuis, zouden wij het geld geven. Of nog beter, wij zouden zelf eerst de visjes kopen en die dan aan hen overhandigen.
Voor deze morgen stond eigenlijk eerst het schilderen van de bibliotheek op het programma, maar omdat we de kleding wilden doen besloten we om dat eerst te gaan doen. Daarom vroegen we of we dan vanmiddag de bibliotheek verder konden schilderen en dat vond Wilfred een goed plan. Helaas zei hij ook dat de verf bijna op was, dus als we klaar waren dat we dan samen met Edgar naar Childrens Corner konden gaan. Toen we na de lunch weer op Yodep aan kwamen was de bibliotheek al open en waren ze net bezig met het dunnen van de verf. We hadden zin om de klus af te maken, want dan zouden we deze week eindelijk de boeken etc. weer terug erin kunnen zetten. Maar na nog geen half uurtje was de verg op, en we hadden dus ook geen nieuwe pot meer staan. Heel erg balen natuurlijk want hier hadden we ook niet echt op gerekend, we willen gewon die bibliotheek af krijgen voordat we weg gaan. Omdat we niks meer konden doen zijn we met z’n 3e naar Childrens Corner gelopen dicht in de buurt van het vrijwilligershuis. Wat een irritante kinderen waren er dit keer, misschien dat het lag aan het feit dat ik geheel chagrijnig was, of dat de kinderen zo ontzettend druk waren. Maar ik vond er dit keer echt helemaal niks aan. Gelukkig was onze kleine baby Lucia er ook en konden we ons met haar prima vermaken. Rond 4uur zijn we terug gelopen naar huis en hebben we vanavond lekkere pannenkoeken gegeten.
Dag 54 woensdag 19 maart 2014
Chagrijnig naar bed gaan is niet goed, maar er daarna weer mee op staan nog minder. Lise sliep door haar wekker heen dus die moest ik weer wakker maken, ik heb een half uur moeten wachten tot ik eindelijk kon douchen en daarna waren we ook nog eens te laat bij Yodep. Een goede ochtend zou mijn humeur misschien opvrolijken, maar helaas.
We hebben vanmorgen de bibliotheek schoon gemaakt zodat we vanmiddag de boeken er weer terug in konden zetten. Dat het verven nog niet klaar is, maakt op dat moment helemaal niks uit. We vonden het best wel raar dat we al gingen schoon maken, omdat wij liever eerst het schilderen af maken natuurlijk. Maar voordat ze eindelijk weer nieuwe verf hebben gekocht ben ik denk ik al weer in Nederland. Met z’n 8e gingen we dus de bibliotheek schoon maken, en je snapt natuurlijk al dat de helft niks te doen heeft. Er zijn niet genoeg dweilen en bezems, maar ik had gelukkig een bezem te pakken gekregen waarmee ik dan het verf van de vloer af kon boenen. Ze gooien gewoon een emmer water over de vloer, die wordt dan geboend en uiteindelijk wordt hij gedweild en is het klaar. Echt schoon kan je het niet noemen, maar het eind resultaat zag er beter uit als hoe het ervoor uit zag.
Toen het pap tijd was hadden we even pauze en lise die had ballonnen mee genomen voor de kinderen. Dus we besloten om deze na de pauze uit te delen aan de kinderen. Niet te hard opblazen, want dan knappen ze binnen een aantal minuten al door de warmte. Het waren kleine ballonnen geworden, maar de kinderen waren er helemaal blij en gelukkig mee. Nadat iedereen een ballon had gekregen mochten ze ook gelijk naar huis. We konden zo met de kinderen mee lopen naar huis, terwijl er onderweg minstens 5 ballonnen nog zijn geknapt. Gelukkig waren de meeste er niet te verdrietig om.
Toen we thuis kwamen was Mary al druk bezig met het maken van de Samoesa voor onze bye-bye party van vanavond. We zijn eerst even gaan zitten en voor we het wisten stond Jan met Joy en Kim (de nieuwe ‘manager’ van Pakachere) op de stoep voor de evaluatie. Jan zou eerst maandag komen, maar omdat wij op maandag altijd boodschappen doen waren we dit totaal vergeten. Gelukkig kwamen we hem toen in de auto tegen en hebben we de afspraak naar vandaag weten te zetten. Na de evaluatie hebben we vanalles gegeten, we hadden enorme honger. Dus we hebben wat deeg van de samoesa gebakken tot een soort wrap, Mary maakt voor ons pasta en ondertussen aten wij ook nog wat brood en fruit.
Vanmiddag zijn we de boeken weer terug in de bibliotheek gaan zetten, maar we waren weer met zoveel mensen dat wij bijna niks te doen hadden. En daarnaast zijn de meeste boeken ook nog in Chichewa, waardoor wij geen idee hebben wat voor soort boek het is. Want ze wilden wel de boeken in categorieën verdelen, zodat het overzichtelijk en duidelijker zou zijn. Wat we wel wisten waren de kinderboeken, dus die hebben we allemaal mooi in een kast gezet.
Edgar had vanmorgen al gevraagd of we mee gingen kijken bij zijn huis om zijn vrouw en kinderen te ontmoeten, en daar konden wij natuurlijk geen nee tegen zeggen. Dus zijn we na de bibliotheek inrichten met Edgar mee gelopen. Eerst kwamen we langs het huis van zijn ouders en hebben we zijn ouders en een zus ontmoet, hele aardige mensen die het, aan het huis te zien, niet verkeerd hebben. Ze vertelden dat de vrouw van Edgar niet thuis was en dat vonden we jammer, dus hebben we afgesproken om morgen even mee te gaan naar zijn huis. Edgar liep nog met ons mee, hij ging nog even naar Yodep en wij gingen lekker naar huis.
Vanavond zouden we onze bye-bye party hebben en we dachten nog even op ons gemak te kunnen douchen en het drinken te kunnen halen dat we bij ons plaatselijke winkeltje hadden besteld. Maar toen we met de kratjes drinken bij ons huisje aan kwamen, waren er al members die binnen zaten en op ons zaten te wachten. We hadden om 5 uur afgesproken en het was nog niet eens half 5, dus we baalden eigenlijk wel. Maar we hebben ons snel even omgekleed, terwijl Wilfred de muziek testte. We hadden gevraagd of ze zelf muziek mee wilden nemen, want ze wilden heel graag dansen en wij hadden daar niet de juiste muziek voor zeiden ze. Ze hadden ook van te voren al gevraagd wat we allemaal aan eten zouden hebben en aan drinken. Het kwam allemaal heel raar over net als de vorige keer, toen Odyle weg ging. Voor we het wisten waren de chips, popcorn en koekjes op. En nog geen seconde later werd er al gevraagd waar de samoesa bleef want ze wilden eten. De muziek moest zo hard dat Lise en ik elkaar niet meer konden verstaan, dus na een dansje hadden we er eigenlijk al wel genoeg van. Helaas dacht de rest er anders over, en het was tenslotte nog geen 7 uur (de aangegeven tijd dat we zouden stoppen), dus moesten ze door dansen tot het 7 uur zou zijn. Terwijl Lise en ik maar een plekje buiten hadden opgezocht ging het feest binnen dus verder waarna uiteindelijk, nadat Lise en ik een paar keer de muziek wat zachter hadden gezet (die vervolgens gelijk weer op zijn maximale volume werd gedraaid), was het tijd en ging iedereen naar huis. Het huis was serieus een grote tering zooi, maar Mary had gezegd dat ze het de volgende ochtend op zou ruimen dus zijn we eigenlijk gelijk naar bed gegaan.
Dag 55 donderdag 20 maart 2014
We werden wakker met de gedachten dat dit onze laatste dag op Yodep zou zijn, en dat voelde best wel raar. We hadden nog een paar plannen die we vandaag wilden doen, zo wilden we de visjes gaan kopen zodat de vrouw en de dochten met HIV een bedrijfje konden opzetten, we wilden boeken voor de bibliotheek halen en de schriftjes voor de special needs gaan kopen.
Toen we bij Yodep aan kwamen heb ik eerst de ‘posters’ die Odyle en ik hadden gemaakt in het klaslokaal opgehangen. Ik had de nummer 1 tot en met 20 gemaakt met plaatjes en ik wilde dat het zou hangen voordat ik weg zou gaan. Ook wilden we onze namen in de bibliotheek zetten, zodat we herinnerd zouden worden en stiekem ook gewoon omdat we het leuk vinden. Dus dat hebben we even gevraagd en dat was geen probleem, we zouden het er met een marker opzetten, maar dat was nog niet zo makkelijk. Eerst leek het echt nergens op, maar toen vond ik een manier waardoor ik toch mooie zwarte letters kon maken. Daarna wilden we de visjes gaan kopen, maar Wilfred vertelde ons dat we er te laat mee waren, alleen snapten wij niet waarom we te laat waren. Wilfred had ook niks gezegd of met ons een tijd afgesproken waardoor we de visjes wel konden halen. Hij vertelde dat je de visjes vroeg in de morgen moet kopen omdat ze anders al verkocht zijn, en daarnaast was de juiste markt waar ze de beste kwaliteit visjes hebben heel ver weg en alleen op maandag open, heel handig dat ze daar nu mee komen. Maar oke, we besloten om er een notitie van te maken, dat we donatiegeld aan Wilfred geven en dat daar visjes van gekocht moeten worden. Lise zou dit dan weer doorgeven aan Jan, zodat hij het oogje in het zeil kon houden als wij weg zijn.
Omdat we de visjes niet meer konden gaan kopen besloten we om wel naar Zomba te gaan om de schriftjes en de boeken te gaan kopen. We bestelden een taxi omdat Lise en ik weer op tijd terug wilden zijn om onze spullen in te pakken. We stopten bij de boeken winkel tegenover de bank, waar we 20 schriftjes hebben gekocht. Helaas had deze boeken winkel niet het boek dat we voor de bibliotheek wilden, dus liepen we door naar de volgende waar we het juiste boek vonden. Een woordenboek Chichewa – Engels , en omdat we nog K100 over hadden kregen we voor dat bedrag er nog een boek over geschiedenis bij. Wilfred moest nog wat bij de post doen dus liepen Lise en ik alvast door naar de Portugees waar we nog een broek wilden laten maken. Even later kwam Wilfred daar ook aan en hebben we met z’n 3e de taxi terug genomen. Onderweg kwamen we Mary en Serina tegen die we in de taxi mee namen terug naar Yodep. Ze waren naar het ziekenhuis geweest omdat ze zich allebei niet goed voelden, ze hadden medicatie mee gekregen.
Eenmaal thuis zijn we snel onze spullen gaan pakken terwijl Mary voor ons eten maakte. Ik snap niet dat ik al die spullen in mijn backpack heb gekregen, want ik heb nu een backpack vol met daarnaast nog 5 andere tasjes met spullen. Gelukkig hoef ik nog niet naar huis en kan ik nog heel veel kleding hier achter laten voor alle kinderen en mensen die het nodig hebben. Lise had van thuis stikkers mee genomen en die hebben we in de schriftjes geplakt met onze namen er bij.
Met de schriftjes en de boeken gingen we weer naar Yodep waar Edgar al op ons aan het wachten was, want we zouden nu even met hem mee naar zijn huisje gaan. We liepen met hem mee en bij zijn huis troffen we zijn vrouw en zijn 2 dochters aan, echt een heel leuk gezin. Edgar is helemaal gek van zijn vrouw en van zijn kinderen en dat is heel leuk om te zien. Het huis ziet er ook heel leuk uit, zijn broertje woont ook bij hen en die heeft een eigen kamer. Weer bij Yodep zijn we bij de special needs class gaan zitten en hebben we daar geholpen, maar omdat de kinderen geen engels spreken is het lastig communiceren. Gelukkig vinden ze het wel altijd geweldig als we er zijn en herkennen ze ons ook. Op het programma stond dat er traditioneel dansen zou zijn, maar ook dat ging niet door, waardoor ons afscheid een beetje raar was.
Omdat we niks meer op Yodep te doen hadden zijn we terug naar huis gegaan, hebben we heel snel gedoucht en onze spullen gepakt voor een leuk avondje gezamenlijk eten en stappen met de vrijwilligers. We hadden afgesproken om met z’n alle bij Chayof te gaan eten en daarna op stap te gaan bij Club G-String, dus de taxi kwam ons ophalen waarna we daarna langs Thijs en Ellen reden. Onderweg naar Chayof moesten we nog even bij Pakachere stoppen omdat we een verjaardagstaart voor Ellen hadden besteld want die is morgen namelijk jarig. Jeroen had 2 kippen geslacht dus als avondmaal hadden we kip met gebakken aardappeltjes en salade, we hebben heerlijk gegeten. Daarna hebben we met z’n alle een drankje gedaan buiten op de veranda. Twee members van Chayof gingen ook mee naar Club G-String. Met de taxi naar de club, maar we met z’n alle de hele avond hebben gedanst en drankjes hebben gedaan, het was een hele leuke en gezellige avond, maar de wekker van morgenochtend die deed al pijn als ik er aan dacht.
Dag 56 Vrijdag 21 maart 2014
Vanmorgen kon ik natuurlijk niet mijn bed uit komen, dus ik bleef zo lang mogelijk liggen. Wat gelukkig ook wel redelijk lukte want Lise had ‘ruzie’ met Mary, we hadden geen water en ze wilden heel graag douchen. Na een half uur wachten tot de bak een beetje gevuld zou zijn met water, toverde Mary opeens een hele bak vol met water tevoorschijn. Maar dit zorgde er wel voor dat ik ietsje langer kon blijven liggen met m’n brakke hoofd. Ja, wat was ik brak, en wat had ik een spijt toen ik de felle zon op m’n hoofdje voelde. Maar het was een geslaagde avond dus ik had niks te klagen. Na snel douchen en eten stond de taxi al voor onze deur om ons op te halen en naar Pakachere te brengen.
Raar om het huisje helemaal leeg achter te laten. Het was al raar toen Odyle weg ging omdat toen opeens de helft van de spullen weg was, maar nu wat het helemaal raar, zo’n leeg huisje. Wat toch een beetje als thuis voelde.
Iedereen verzamelde bij Pakachere, omdat de vrijwilligers die naar huis gaan vanaf daar vertrekken. Ook de vrijwilligers die niet naar huis zouden gaan waren allemaal mee gekomen om gedag te zeggen. Iedereen was natuurlijk lekker brak van de avond er voor, maar dat maakte niks uit. Het busje waarmee ze naar Lilongwe zouden rijden was wat later omdat hij een lampje moest vervangen. Dat wat later werd uiteindelijk een uur, omdat zodra hij het lampje moest vervangen er weer andere dingen kapot gingen die die ook moest maken. Maar het busje was er en we konden iedereen gedag zeggen. Dit was ook weer best wel raar, doei zeggen tegen Lise en tegen Jeroen, alsof ik nu alleen achter blijf. Gelukkig is dat niet zo natuurlijk, maar zo voelde het wel eventjes.
Toen iedereen weg was zijn de andere hun visum gaan aanvragen en heb ik ontbeten en ben nog even op bed gaan liggen, zoveel uur had ik toch niet kunnen slapen vannacht. Toen ik wakker werd hebben Esther en ik even wat gegeten voor lunch en zijn we met z’n alle naar African Heritage gelopen omdat de rest daar wat wilde eten. Na de lunch zijn we naar het zwembad gegaan en hebben we een uurtje in het zwembad gedobberd. Jammer genoeg was het ondertussen helemaal bewolkt geworden en was het onder water lekkerder als boven water, waardoor we er eigenlijk niet uit wilden.
Weer bij Pakachere aangekomen waren we allemaal heel moe, van het stappen van gister en van het vroege opstaan natuurlijk. We zijn allemaal ons eigen ding even gaan doen en hebben daarna lekker met z’n alle gegeten. Internet deed het ook niet zo goed, dus hebben we heerlijk een filmpje gekeken tot een uur of 8 en toen ben ik naar bed gegaan.
Dag 57 zaterdag 22 maart 2014
Vanmorgen was ik om 6 uur al wakker, omdat er iemand in de dorm zo vroeg ging douchen en toevallig boven mij in het stapelbed lag. Het maakte niet normaal herrie toen ze uit bed probeerde te komen en daarna nog niet kletterende douche door de dorm heen. Dus toen ze klaar was met douchen besloot ik om dan ook maar gelijk te gaan douchen want ik kon ook niet meer slapen. Ik had een lekkere warme douche verwacht, maar helaas dat was niet zo. Toen ik klaar was met douchen was iedereen al uit bed en zat in de gezamenlijke ‘woonkamer’ te wachten op hun ontbijt, dat ik toen ook maar gelijk heb besteld.
Vandaag zouden we met z’n alle naar het zomba plateau gaan, en omdat de huisvader van Bwalo daar heeft gewoond hadden we hem gevraagd of hij onze gids wilde zijn. We hadden om half 9 afgesproken en hadden voor die tijd ook 2 taxi’s besteld om ons naar boven te brengen. Eenmaal boven zijn we naar de waterval gelopen en toen helemaal om hoog naar het uitkijkpunt. De vorige keer dat ik op het zomba plateau was regende het heel hard en was het super bewolkt en mistig. Maar dit keer scheen de zon en waren er maar een paar wolkjes aan de lucht waardoor we een heel erg mooi uitzicht over zomba hadden. We konden het meer en de Mulanje zien liggen. Hierna zijn we naar de souvenirs winkeltjes gelopen en daarna richting de dam, waar we onderweg nog apen tegen kwamen die over de weg liepen. Vanaf hier hebben we de taxi weer naar pakachere genomen en waren we rond 3 uur weer beneden.
Iedereen was best wel kapot van het lopen de hele ochtend en dan ook nog die felle zon die op je schijnt. We hebben een lunch besteld, want we hadden alleen maar ontbeten en verder niks, iedereen had dus erge honger. En hebben daarna een paar potjes Bawo gespeeld en Thijs en ik hebben gekeken voor een tripje naar Zambia, om daar naar de Victoria Falls en South Luangwa te gaan. Hier zijn we de rest van de middag mee bezig geweest. We hebben vroeg eten besteld en zijn ook eigenlijk gelijk daarna ook ons bedje in gedoken.
Dag 58 zondag 23 maart 2014
Esther en ik hadden met de huismoeder van Chayof afgesproken om vanmorgen naar de kerk te gaan. Ja zei ze gister, dan moeten jullie morgen om 7 uur in het dorpje voor Chinamwali zijn. Dus de wekker ging al heel vroeg na een niet een al te beste nacht. Ik ben een paar keer wakker geschrokken en heb nog een schreeuw in m’n slaap gedaan waardoor de helft van de mensen in de dorm wakker was. Maar na een douche was ik weer wakker, want na een koude douche van gister, had ik ook vanmorgen een heerlijke koude douche. Waar dat aan ligt weet ik niet, maar misschien mag de douche me gewoon niet.
Esther had gisteravond al gedouched dus zij had voor ons ontbijt besteld, lekker cornflakes met melk. Toen ik klaar was met douchen stond het al voor me klaar. Na het ontbijt hebben we snel ons tanden gepoetst en zijn om half 7 al naar de mini busjes gelopen, want we wilden toch zeker niet te laat komen bij de dienst van de kerk. Maar we kwamen er al snel achter dat we nog wel een half uur in bed hadden kunnen liggen, want 5 minuten later waren we er al en moesten we nog een half uur wachten op de huis moeder. Ze was erg blij om ons te zien en ze vond het heel erg leuk dat we mee gingen naar haar kerk, waar zij elke week komt. We zaten in een grote kerk, en toen de koren begonnen met zingen zat het nog niet eens tot de helft vol. Maar toen we een half uur later om keken zagen we geen leeg plekje meer over. Het verbaasde ons wel dat de mannen aan de linkerkant zaten en alle vrouwen aan de rechterkant, en dat kon geen toeval zijn. Ik weet ook niet of dit de regel is of dat dat een ongeschreven regel is in deze kerk, maar het was opmerkelijk. Nadat er verschillende koren hadden gezongen kregen we nog een preek van de priester, werd er verteld wat er ze met het geld hadden gekocht (4 microfoons en een opbergdoos) en werden er nog wat liederen uit een boekje gezongen. 2 uur later stonden we eindelijk weer buiten, even opwarmen want in de kerk zaten we precies in de tocht. Onze dienst was in het engels en om 9 uur zou de dienst in het Chichewa gegeven worden, waarom Rachel (de huis moeder) niet naar de dienst in het Chichewa ging was omdat ze die preek te lang vond duren. Rachel liep mee naar de mini bus die wij moesten nemen, we zeiden dat we het wel alleen konden maar ze wilde ons speciaal in zien stappen en weg zien rijden.
Bij Pakachere hebben we de hele middag niks meer gedaan, alleen Esther en ik hebben nog een kleine wandeling in het park (de golfbaan) gemaakt. Toen we net een kwartiertje lekker zaten te lezen met een koud drankje er bij kwamen de nieuwe vrijwilligers aan. Hier hebben we toen natuurlijk ook gelijk kennis mee gemaakt en Jan had voor ons een cadeautje mee genomen vanuit Lilongwe. CHOCOPASTA, gekregen van die lieve Jeroen en Lise! Echt super lief en leuk, maar het is ook raar dat ze nu toch écht weg zijn en terug naar Nederland. We hadden vroeg ons eten besteld zodat ik op Bwalo nog even rustig de tijd had om mijn spullen uit te pakken en mijn kamer in orde te maken. Onderweg naar Bwalo zijn we eerst nog even bij de bank gestopt, waar normaal de laatste en de eerste weken van de maand een enorme rij staat overdag, was het nu lekker rustig en waren we gelijk aan de beurt. ‘Thuis’ aangekomen heb ik gelijk mijn backpack uitgepakt, want ik was helemaal klaar met al die extra tassen enzo en ik wilde er snel vanaf zijn.
Thijs en ik hebben nog even een kaartspel dat 9e heet gespeeld en zijn toen allebei naar bed gegaan. Toch heel erg raar om een eigen kamer te hebben en alleen in slaap te vallen. Niemand om nog even mee te praten, alleen maar blaffende honden die je buiten hoort.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
-
30 Maart 2014 - 19:30
Bianca :
Leuk Kim :))
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
