Donatiegeld en droom eiland
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
09 Februari 2014 | Malawi, Zomba
Dag 10 maandag 3 februari 2014
Gister terug gebracht naar het vrijwilligershuis, onderweg kwamen we, naar onze verbazing, echt heel erg veel mensen tegen. De markt was nog steeds open en het was bijna net zo druk als overdag. Wat waren we weer blij om terug thuis te zijn, nouja het vrijwilligershuis. Best raar, dat je er nog maar een week zit, en dit al je huis of thuis noemt. Het wennen gaat eigenlijk zo snel. Dat ik zelfs in het donker naar de wc ben geweest, jazeker! Ik had gezegd het nooit te doen, maar ik moest het van mezelf! Dus ik opweg naar de wc, met mijn bodyguard Odyle (die nog banger is als ik) en met m’n zwabber, om alle kakkerlakken en alle andere dieren weg te jagen! Vond het toch best stoer van mezelf haha.
Josef en Thomas waren blij om ons weer te zien en vroegen of we hun gezelschap wilden houden tijdens hun avondeten, om al onze verhalen van het weekend aan te horen. Ze waren heel nieuwsgierig naar wat we dit weekend hadden gedaan en wat we hadden mee gemaakt.
Vanmorgen weer op tijd uit bed, want om 8 uur moesten we weer gewoon op Yodep zijn. Waar we iedereen, zoals altijd begroete, alleen dit keer helemaal uitgeput en bloedheet. Dit is de warmste dag tot nu toe, met de hele dag zon is het bijna niet uit te houden. Daarom lopen hier ook veel mensen met een paraplu, niet tegen de regen maar tegen de zon. Ik mocht deze morgen mee draaien met het lesgeven op Yodep, aan de kinderen van 2 tot 6 jaar, ik heb hun schriftjes ondertekend en heb geprobeerd zo veel mogelijk mee te doen, maar dit is best lastig omdat er veel in Chichewa gedaan wordt natuurlijk. De groep wordt verdeeld, een groep van 2-3 jaar en een groep van 4-6 jaar. Vandaag was een kindje er voor het eerst, en hij vond het moeilijk afscheid nemen van zijn mama. De nieuwe kinderen worden geregistreerd in het register, waar tot nu toe zo’n 105 kinderen in geregistreerd staan. Helaas waren er vandaag maar 65, een hele boel kindjes waren er dus niet. Nadat iedereen zijn pap op had, die ze elke dag rond half 10 krijgen.. ging ik ballonnen opblazen om uit te delen, en voor ik het wist stonden al de 65 kindjes om me heen gedrukt in de hoop dat ze al een ballon zouden krijgen. Terwijl ik ballonnen op blies, deelde Charity de ballonnen uit. Ze moesten verdeeld worden per 2-tal, omdat we niet genoeg ballonnen hadden. Wat waren de kinderen blij, en wat zagen ze er ongelooflijk gelukkig uit!! Echt super leuk om te zien, en je wordt er vanzelf ook zelf heel gelukkig van!
Toen alle kinderen naar huis waren, ging ik ook weer op weg naar huis. Onderweg kwam ik een jongen tegen, die hele verhalen tegen me ging vertellen. Hij wilde graag weten waar ik heen ging en waar ik vandaan kwam. Hoeft natuurlijk niks kwaads achter te zitten, maar vind het toch niet prettig als iedereen weet waar wij wonen. Omdat ze natuurlijk weten/denken, blanken zijn rijk dus daar is geld te halen.
Vanmiddag stond op het programma Childrens Corner en Lifskills, maar niet op Yodep! Het was op Mbatata, zo’n uurtje lopen vanaf Yodep, daar gingen we dus weer met z’n alle op pad. Toen we er aan kwamen, waren er eigenlijk geen kinderen te bekennen, maar toen Josef eenmaal op een pan een paar keer sloeg kwamen ze van alle kanten aanrennen om te spelen. Voetbal en een soort handbal hebben we gespeeld met de kinderen, en tot slot een aantal simpele spelletjes met veel zingen en dansen. Het was echt een hele leuke middag! Het is alleen zonde, dat er zoveel tijd zit in het lopen waardoor je zo weinig tijd op de plek zelf hebt. Maar de kinderen zijn al heel blij als we er ook al maar 5 minuutjes zijn.
Het dak van de bibliotheek op Yodep is eindelijk af! Dus we kunnen ons gaan richten op het schoon maken en het opnieuw inrichten ervan. Ook hebben Odyle een paar ideeën over wat we nog kunnen doen en opknappen op Yodep, we gaan kijken wat we er voor nodig hebben en of we hier eventueel mijn sponsorgeld voor zouden kunnen gebruiken.
Dag 11 dinsdag 4 februari 2014
Vannacht gelukkig beter geslapen als de nacht ervoor, helaas wel met barstende hoofdpijn opgestaan en dat is ook eigenlijk de hele dag niet meer weg gegaan. Vanmorgen zijn we met, bijna alle members van Yodep, begonnen met schoonmaken van de bibliotheek. Van buiten zag het er nog wel redelijk uit, nadat het dak er af was gewaaid door een storm. Maar toen we binnen kwamen, schrokken we ons eigen rot. Wat een puinzooi was het er, en wat moest er veel gebeuren tot het weer in de oude staat zou zijn. Maar we zijn begonnen met het leegruimen, alle balken en stenen naar buiten! Daarna begonnen met al het zand en grond eruit scheppen en begonnen met dweilen. Naar mijn verbazing ging alles best wel snel, en waren we eind van de ochtend klaar, met schoon maken dan. De vloeren waren weer helemaal leeg, en de rode kleur was weer te zien. Helaas is de vloer ook erg beschadigd, waardoor er dus ook een nieuwe vloer gelegd moet gaan worden. Ook moet alles opnieuw worden geschilderd, dus er is nog genoeg te doen, maar we hebben een beginnetje kunnen maken.
Tussen de middag kwamen Jan en Joy langs om te praten over hoe het ging, op het project met ook over de huismoeder etc. Over het sponsorgeld dat ik vanuit Nederland heb meegebracht, over ons uitstapje komend weekend en over mijn laatste maand in Malawi. We hadden niet veel te melden, alles gaat eigenlijk wel goed, met wat meer inbreng ook vanuit ons zullen we meer gaan ondernemen op Yodep. Want op dit moment lopen we nog steeds een beetje mee en hebben we niet veel inbreng, dit ook omdat ze hier zo gewend zijn aan de routine de ze de laatste jaren hebben gemaakt. Maar dat moet helemaal goed komen natuurlijk! Ik heb m’n sponsorgeld gehad en we gaan deze week overleggen op Yodep wat we er eventueel mee zouden kunnen gaan doen, Odyle en ik hebben al een hele stapel kapotte fietsen zien liggen die we graag zouden willen laten opknappen. Maar het zou natuurlijk nog veel beter zijn, als tegelijkertijd een member meer bijgebracht kan worden over het maken van fietsen, zodat een kapotte fiets de volgende keer niet gelijk bij de fietsenmaker gemaakt hoeft te worden maar ze dit zelf kunnen. Dit is een iedee over wat er eventueel met het sponsorgeld gedaan kan worden.
Ik heb besloten om mijn laatste maand in Malawi niet bij Yodep door te brengen, maar dan de overstap naar Bwalo te nemen. Dit is het project waar ik me eigenlijk voor in had geschreven, maar ik na nog een paar keer nadenken, toch voor Yodep ben gegaan! Helemaal leuk dus, dat ik mijn laatste maand tóch nog naar Bwalo kan. Dit ook omdat anders een andere vrijwilliger daar alleen zou zitten, en ik alleen op Yodep en zo zitten we toch samen!
Odyle en Josef zijn vanmiddag eerder vertrokken naar de activiteit, omdat zij een activiteit dat anderhalf uur lopen verder zou plaats vinden. Dus ik heb hier thuis gewacht op de vrijwilligers, waarmee ik Children’s Corner zou geven, en ben daarna opweg gegaan. Ook wij hadden deze activiteit niet op Yodep, maar na een kwartiertje lopen waren we er gelukkig al! Onderweg hebben we bij Shara thuis geschuild voor de regen, ze is bezig met het huis bouwen. Nouja, het staat er al wel maar dat is het. De muren staan en het dak zit er op, verder moet er natuurlijk nog veel gebeuren, maar de mensen hier zijn al blij dat ze onderdak hebben. Ook werd er verteld dat er een meisje van 15 is gestorven, door te weinig bloed!! Er werd mij verteld dat ze medicijnen kreeg, omdat ze zwanger was en een abortus wilden. Maar in hoe ver dit verhaal klopt en waar is, dat weet ik ook niet. Ik vond het al schokkend genoeg dat zo’n jong meisje sterft aan te weinig bloed!
Aangekomen op de plek voor onze Children’s Corner activiteit kwamen de kinderen weer overal vandaan gerend om mee te doen! Het zag er heel gezellig uit, overal stonden huisjes en de moeders verzamelde ook allemaal om te kijken. Gewoon een klein dorpje, waar iedereen elkaar kent. We hebben een aantal spellen gespeeld, weer zonder materaal, maar door middel van zingen etc.
Shara had mij gevraagd of Odyle en ik morgen mee gaan naar de begrafenis, en omdat we stiekem wel heel erg benieuwd zijn naar hoe dat hier gaat, hebben we ja gezegd. Dit hebben we met Josef besproken en dit was geen probleem, na de begrafenis gaan we weer terug naar Yodep voor de activiteit want er staat een toernooitje op het programma. Ook zijn er al een aantal members langs geweest om te zeggen dat ze morgen niet op Yodep zullen zijn ivm de begrafenis. Veel mensen leggen alles stil om te helpen en aanwezig te zijn, alle andere werkzaamheden zijn niet meer belangrijk. Dat wij naar de begrafenis gaan, is ook geen probleem. Je hebt geen ‘uitnodiging’ nodig om er heen te gaan, en vaak is het hele dorp er om elkaar te steunen. Zo gaat Mary morgen heel veel sima maken, voor de mensen die het graf graven, als blijk van dank. Ik ben heel erg benieuwd hoe ik dit morgen allemaal ga ervaren.
Dag 12 woensdag 5 februari 2014
Gisteravond lekker vroeg gaan slapen, ik was helemaal gesloopt en ging kapot van de hoofdpijn. Voel me toch niet helemaal lekker, als ik me na het weekend nog steeds niet goed voel toch maar even langs de dokter. Maar de hoofdpijn kan, zoals gewoonlijk, ook door de nieuwe indrukken en vooral de warmte komen.
Vanmorgen stond ik niet op het programma, een foutje. Dus ik ging ik gezellig met Odyle mee op huisbezoekjes bij de ‘Special Needs’, dit zijn kinderen met een geestelijk of lichamelijke handicap. Deze krijgen op Yodep les, die morgenmiddag plaats zal vind. Omdat er vorige week maar één kind kwam opdagen, gingen we vandaag langs om ze te herinneren dat er morgen les word gegeven. Bij het eerste huis dat we aan kwamen werden we gelijk aan het werk gezet, stonden we met z’n 4e de onkruid tussen de maïsplanten weg te harken/scheppen. Erg vermoeiend, en zeker als die volle felle zon door komt, dus na een halfuurtje zijn we er mee gestopt. De mensen waren hiervoor al heel erg dankbaar, en zijn we verder gegaan naar het volgende huis. Hier hebben we alleen even gepraat, de jongen om wie het ging was veel aan het hoesten en zal er morgen daarom waarschijnlijk niet kunnen zijn. Waarbij ons gelijk vraagtekens waren, waarom kan iemand er niet zijn als die alleen een beetje aan het hoesten is? Maar volgens Josef is dat omdat hij zich door het hoesten niet zou kunnen concentreren. Waarna Odyle en ik tegelijk dachten, maar hij zal er meer leren dan wanneer hij thuis zit. Maar helaas zien de mensen dat hier in Malawi anders dan in Nederland, ik ben dus benieuwd of hij morgen aanwezig zal zijn. Hierna zijn we terug gelopen naar Yodep, terwijl Odyle vertelde hoe ze de vorige dag ‘Lifeskills’ had meegemaakt. Ze vertelde dat het hier in Malawi normaal is, dat de buurman seks heeft met de kinderen, zonder enig bescherming. Want de mensen vinden dat de kinderen moeten leren wat seks is. Daarom is er hier zo’n 20% van de kinderen, tienermoeder en hebben op hun 12e al een kind, dit omdat ze door de buurman worden ‘verkracht’. En als je heel veel peg hebt, ben je ook gelijk besmet met HIV. Ik geloofde mijn oren niet toen Odyle dit vertelde, en dat het hier in Malawi ook gewoon normaal is..
Gister hadden we besloten om vandaag even snel naar de stad te gaan voor wat boodschappen. Dus toen we thuis waren zijn we gelijk weg gegaan, we zaten er aan te denken om met het minibusje te gaan. Dit is het openbaar vervoer in Malawi, een klein busje waar eigenlijk plek is voor 9 personen, maar waar er minimaal 15 personen in worden gepropt. Als je geluk hebt kan je kind bij iemand op schoot, dan hoef je geen geld ervoor te betalen. Dus zo zit iedereen bij elkaar op schoot, inclusief de mand met kippen, boodschappen en al het andere wat iedereen mee zeult hier. Maar helaas, rijden er hier in onze buurt geen busjes, dus overwogen we nog even om een fietstaxi te nemen. Dit is gewoon een fietser, waarbij je dan achterop gaat, hij brengt jou waar je moet zijn, heuvel op en heuvel af. Maar ook deze zijn hier nergens te bekennen, dus geen goedkoop ritje maar gewoon met de normale taxi. Niet dat deze zo duur is, voor €3,50 p.p. ben je heen en terug.
Aangekomen in de stad bezochten we eerst de Griek, een winkel waar ze van lappen stof broeken en tassen maken. Waarom we het de Griek noemen is alleen omdat de eigenaar een Griek is. Na lang zoeken hadden we allebei een mooie stof gevonden om een broek van te laten maken voor €7,- ook heb ik een tas gekocht, zodat ik niet altijd overal met m’n rugzak naar toe hoef. Omdat we vrijwilligers zijn en we voor het eerst iets komen kopen, mochten we een gratis portomonnaie uitzoeken. Hierna zijn we naar de bank gelopen om even te pinnen en zijn door gelopen naar de supermarkt. Onderweg nog een mango en een avocado gekocht bij een vrouw langs de weg. In deze supermarkt waren we nog niet geweest, maar we hebben er bijna alles kunnen vinden wat we nodig hadden. Voor de overige boodschappen zijn we nog in de andere supermarkt wezen kijken, maar het enige wat we nergens konden vinden was kaneel. Dus zijn we de lokale markt opgelopen, waar we vriendelijk werden geholpen door een jongen die ons de weg naar een kraampje vol met kruiden bracht. En daar was de kaneel, zodat we vanavond lekker pannenkoeken konden eten, gelukkig!
Thuis stond voor ons de lunch al klaar, boterhammen met gebakken ei, gemaakt door onze lieve huismoeder Serina! Na de lunch zijn we met Serina en Josef naar de begrafenis gelopen. Netjes met onze lapa om en een t-shirt aan, zoals gewenst bij een begrafenis. Toen we er aan kwamen, werden de heren en dames gescheiden. De mannen zaten aan de ene kant en de vrouwen zaten aan een andere kant. Er zaten al wel 150 dames op de grond toen we aan kwamen, het was gewoon buiten bij het huis waar het meisje had gewoond. Vanaf het pad kwam een koor aangelopen, mooi gekleed met een lange rode rok, een wit shirt en een rood hoofddeksel. Ze zongen een mooi lied in het Chichewa, we konden het niet verstaan, maar dat hoefde ook niet. Ze hadden allemaal een bloemenkrans vast en toen het koor langs was, stonden alle vrouwen op en liepen achter het koor aan dichter naar het huis toe waar we weer gingen zitten. Er waren zeker wel 300 tot 400 mensen, mannen en vrouwen. Maar we mochten ons niet met elkaar mengen, en bleven apart zitten, dit is traditie bij een begrafenis, zo hoort het gewoon. Ik zag een aantal mannen de grafkist uit het huis halen en zette deze voor het huis neer, met het koor en de andere mensen van de kerk er om heen. De familie heb ik tot op het laatst niet gezien, ik denk dat deze binnen in huis hebben gezeten. We hebben met elkaar heel veel gezongen en vooral heel veel gebeden. Mensen moesten veel huilen, schreeuwden het uit van verdriet. Toen het bidden en zingen klaar was, ging het koor voorop, gevolgd door de familie en de grafkist, die door heel veel dringende mannen werd gedragen. Ze wilden allemaal de kist dragen, waardoor ze er soort van rennend naast liepen. Ik heb nog nooit zo’n erge brok in mijn keel gehad. Ik kon elk moment in tranen uitbarsten, zo indrukwekkend was het en zoveel verdriet was er. Niet alleen bij de familie, maar bij het hele dorp dat aanwezig was. Ik heb de hele weg naar Yodep daarna niks meer kunnen zeggen.
Op Yodep aangekomen waren er al kinderen aanwezig, het was ook al 3 uur voor we er waren. Ik dacht dat het niks meer zou worden, maar na een half uur stonden er weer 150 gillende kinderen. Van alle dorpen, want we hadden een netiball en voetbal toernooitje. De kinderen waren weer net zo gemotiveerd als de vorige keer, en ze wilden allemaal winnen, bewijzen dat ze de beste zijn.
Hierna zijn we met MacYon, Wilfred, Sunny, Josef en Odyle rond de tafel gaan zitten om plannen te maken voor het uitbesteden van het donatiegeld. We hadden allemaal goed iedeeen, en we hebben er ook veel opgeschreven. Naar mijn verbazing, konden we al deze plannen ook allemaal uitvoeren met het donatiegeld. We moesten zoveel mogelijk duurzame plannen maken, zodat ze er langer prezier van kunnen hebben. Helaas is dit niet bij elk plan gelukt, maar kunnen we alsnog heel trots zijn op wat we met het geld gaan doen. Het volgende hebben we besloten met het donatie geld te gaan doen.
1. De fietsen van Yodep repareren, zodat als we lange afstanden moeten afleggen voor huisbezoeken, we tijd besparen en we langer bij de persoon aanwezig kunnen zijn om te helpen!
2. Bomen kopen en planten. Normale bomen en fruit bomen. Zodat ze in de toekomst het fruit voor een redelijke prijs kunnen verkopen in de community en ze van dat geld weer nieuwe bomen kunnen planten of andere dingen mee kunnen doen. De normale bomen zullen voor de schaduw gaan zorgen en ze kunnen ze eventueel omhakken om het hout te gebruiken bij het maken van verschillende dingen.
3. Babyvoedsel kopen en dit geven aan een 7 maanden oude baby. Deze baby is tijdens zijn geboorte zijn moeder verloren, haar vader was helaas al overleden. Haar oom heeft haar geadopteerd, maar moet alles op het spel zetten om voor haar te zorgen. Hij heeft hulp bij Yodep gevraagd, en we willen hem graag helpen.
4. Het kopen van plastic dak, en deze monteren. We willen mensen in de community helpen aan een dak, want deze hebben ze niet.
5. Het kopen van boeken, voor de kinderen. Graag willen we computer boeken kopen, zodat ze kunnen leren hoe ze met een computer moeten werken, de meeste kinderen hebben nog nooit een computer gezien, alle kinderen hebben nog nooit met een computer gewerkt. Het is dus belangrijk dat zowel de members van Yodep als de kinderen leren met computers om gaan, zodat ze deze leren te kunnen gebruiken en mee kunnen groeien met de maatschappij. Maar ook wiskunde boeken, literatuur en fictie, zodat de kinderen kunnen leren!
Vanavond heeft Serina, zoals we gevraagd hadden, heerlijke pannenkoeken voor ons gebakken! We lekker net kleine kinderen in een snoepwinkel, zo goed smaakte het. Natuurlijk niet zo lekker als thuis is Nederland, maar al beter dan rijst en al het andere wat we de afgelopen 2 weken hebben gegeten. En morgen gaat ze wentelteefjes maken, ze weet alleen nog niet hoe, dus daar gaan we d’r bij helpen! Nu al zin in!
Dag 13 donderdag 6 februari 2014
Vanmorgen stonden we netjes om 8 uur klaar om te vertrekken, we zouden MacYon bij ons huis ontmoeten zodat we met z’n 4e naar de stad konden gaan om boeken te gaan kopen van het donatiegeld. We zouden niet met de taxi of de fiets gaan, nee gewoon lopend. Maar voordat we vertrokken was het ook al half 9. We hebben anderhalf uur gelopen, toen we eindelijk in Zomba Town aan kwamen. Hier zijn we eerst langs de Griek gelopen om te kijken of onze broeken al klaar zouden zijn, en we hadden geluk! Er zijn in Zomba 2 boekenwinkels, dus we zouden de prijzen gaan vergelijken met de boeken die we graag wilden kopen. Bij de eerste winkel hadden ze niet veel keus, dus gingen we door naar de volgende die dichtbij Pakachere lag. We konden de verleiding weerstaan om even langs te gaan voor een normale wc en internet, best goed van onszelf! We kregen een hele boekenlijst van de boeken die ze hadden en die we konden bestellen. Josef wilde al bijna alle boeken gaan halen en bestellen die op onze lijst stond die we nodig hadden, maar we gingen het eerst even overleggen en kwamen tot de conclusie dat de boeken heel erg duur waren en dat we zeker niet alle boeken konden kopen. Daarnaast was het de bedoeling dat we van het geld dat we overhielden, nadat we de andere dingen van onze lijst hadden gekocht. Het was dus niet de bedoeling om nu heel veel geld uit te gaan geven voor de boeken en vervolgens geen geld meer te hebben voor de andere dingen. We hadden een budget gemaakt voor de boeken en hebben hiervan 5 boeken kunnen kopen, van het geld dat dan aan het eind eventueel nog over is kunnen we dan nog een boek kopen.
Daarna zijn we terug gelopen naar Zomba Town, even snel over de markt voor wat groenten en mais, toen zijn we langs de supermarkt gegaan voor babyvoeding en hebben we een plastic dak kunnen kopen. Naar onze verbazing gingen we niet terug lopen, maar pakten we een taxi, wat duidelijk een vriend was van MacYon en Josef. Onderweg zijn we nog gestopt om suikerriet te halen, omdat Odyle en ik dit graag wilden proberen. Je zou denken een kleine stengel, maar hij kwam aan lopen met dikke stengels van een halve meter, we moeten ze nu nog steeds proberen.
Thuis leerden we Serina wentelteefjes bakken en hebben er na het bakken van kunnen genieten. Heerlijk om weer eens iets vertrouwds te eten, ook hebben we Josef en Wilfred laten proeven, ze zeiden dat ze het lekker vonden maar of ze het hebben opgegeten weet ik eigenlijk niet. Wel had Serina zo haar bord leeg, en ze was blij dat ze nu wist hoe ze ze moest bakken zodat ze het thuis ook kon maken voor haar, haar man en de kinderen. We kregen een klein conflict met Josef, omdat hij had afgesproken dat Wilfred de sleutel achter het raam kon leggen zodat Serina naar binnen kon. Hier waren het wij het niet mee eens, omdat we graag gewoon de deuren op slot willen hebben en de sleutel niet gaan achter laten ( aangezien hier iedereen van Yodep en omgeving in en uit loopt, zal binnen mum van tijd iedereen weten dat de sleutel daar ligt ), dus verzonnen we een ander plan en hebben duidelijk gemaakt dat hij zulke beslissingen met ons moet overleggen. Wij wonen hier tenslotte en we willen graag weten welke afspraken er worden
gemaakt.
Netjes om 2 uur waren we weer aanwezig op Yodep, maar na een uur wachten was er nog steeds niemand, op een paar kinderen na voor de Special Needs Class. Omdat we maar aan Josef aandrongen om te beginnen, zijn we begonnen met de klas. Het is hier raar, want vorige week was er maar één kind gekomen voor deze les, die hebben ze toen maar naar huis gestuurd. En nu waren er 4 kinderen en wilde hij eigenlijk nog steeds wachten tot er meer kinderen waren. Maar we konden, na ons aandringen, beginnen met de klas. Een tekening maken, waarvan je daarna moest zeggen wat je had getekend. Het stelde niet veel voor, en ik denk dat de kinderen ook niet veel van leerden. Hierna hebben we een spel gespeeld waarbij je de blokken aan de overkant bij je tegenstander moest omgooien. Ik was er niet helemaal mee eens omdat het best gevaarlijk was, maar ze wilden het spelen en het ging gelukkig allemaal goed! Hierna hebben we gevraagd of ze nooit oefenen met bijvoorbeeld het alfabet het schrijven, voordat we goed en wel konden uitleggen hoe we het precies bedoelde en welke iedeeen wij hierover hadden stond er al een bord klaar en houten bankjes om op te zitten. En zijn we dus gelijk begonnen met het schrijven van de A, wat voor de meeste kinderen echt heel erg moeilijk is ( er waren intussen 6 kinderen ), er kwam eigenlijk niet veel van. Maar we probeerde de kinderen te helpen met het schrijven en het uitspreken van de A, en we legde Josef uit dat als je het vaker herhaald je dan meer kans op vooruitgang hebt. Waarna er dus uit ons gesprek kwam dat er eigenlijk geen programma is voor deze kinderen en dat er maar 1 member is die deze kinderen les kan geven en de rest maar wat aanpapt. Hierdoor kregen we het idee om een soort maand rooster te maken met de onderwerpen die er besproken en geoefend konden worden.
Toen we thuis kwamen waren hier al weer mensen in huis en voor we het wisten waren er zo’n 8 mensen in en om het huis. Ze hadden besloten dat de evaluatie hier plaats zou vinden en daarnaast is ons huis een soort ontmoetingsplaats voor iedereen die zijn telefoon wilt opladen. Over dat de evaluatie hier zou plaats zou vinden, hebben wij niet over mee kunnen beslissen en dit hebben we gezegd. Dat we ook hier graag in mee willen beslissen, want als we naar huis gaan willen we soms ook gewoon thuis zijn, zonder andere mensen er overal bij te hebben en daarnaast voelen we ons dan meer member van Yodep, als we mee kunnen en mogen beslissen. Voor we konden beginnen met de evaluatie was het ook al weer een uur later, en ik denk als wij niet hadden voorgesteld om te gaan beginnen dat we dan nu nog steeds niet waren begonnen. De evaluatie was goed, en we hebben heel veel plannen om te ondernemen volgendeweek, nu al zin in! Eindelijk lekker wat dingen doen en ondernemen, het gevoel hebben dat je ook écht iets doet. We hebben als avondeten gebakken ponpoenbladen gegeten, maar dit vind ik toch niet zo lekker. Dus dan maar rijst met boter en suiker, blijft toch altijd wel goed! Vanavond hebben we ook nog popcorn geprobeerd te maken, maar op een vuurtje van houtskool is dat toch best lastig. Ze verbranden, er zit teveel olie bij of ze poppen helemaal niet meer. Maar we hebben wat kunnen maken, zodat we dit morgen mee kunnen nemen, jummie.
Dag 14 vrijdag 7 februari 2014
Zo, Austin stond om 7 uur al bij ons voor op de stoep op ons te wachten. We waren nog helemaal niet klaar, want het plan was dat hij eerst Elma op zou halen, maar zoals wel vaker hier in Malawi veranderen de plannen regelmatig. Wij alles snel snel, zodat we Elma en Jeroen op konden gaan halen die ook mee naar Cape Maclear gaan.
Na 3 uurtjes rijden kwamen we aan bij het Malawi meer, maar helaas hadden ze ons in de lodge nog niet verwacht dus konden we nog niet naar onze kamer. Gelukkig scheen de zon dus hebben we een rondje door het stadje gemaakt en hebben daar een duik in het water genomen. Je zou denken een verfrissende duik, maar het water was gewoon lauw warm, heerlijk! Voor we het wisten was het alweer tijd voor de lunch, lekker patatjes met salade. Helaas begon het tijdens de lunch bewolkt te worden en heeft het de rest van de middag geregend. We hebben ons maar vermaakt met kaartspelletjes. Tegen de avond was het weer droog, en was de groep van 20 andere mensen ook gearriveerd zodat we met z’n alle aan het avondeten konden beginnen. Best lekker om gewoon buiten te kunnen eten, gezellig met z’n alle.
Daarna zijn we ons gaan klaar maken voor een avondje in de Gekolounche. We konden gelukkig mee rijden, dus achterin de truck geklommen en richting de lounche gereden, wat ongeveer 5 minuutjes rijden is. Wat een geweldige plek, met een lounche een bar, leuke muziek en aan het strand. Niks geen ramen, maar alles open zodat je zo de zee op kon kijken en het strand op kon lopen. Nu was het natuurlijk al donker, dus veel konden we niet zien, maar echt een hele leuke tent. Met een cocktail in ons hand, hebben we er een geweldige avond gehad. Maar rond 12 uur was het toch wel weer tijd om terug naar de lodge te gaan, en ook terug konden we weer mee rijden. Bij de londge aangekomen zijn we nog even het strand op gelopen, waar we bijna in slaap vielen.. toch maar ons bedje inkruipen.
Dag 15 zaterdag 8 februari 2014
Het opstaan viel toch een beetje tegen na die cocktails en biertjes van gisteravond, dus met een lekker kloppend hoofd de douche onder. Wat wel verfrissend is, want er is geen warm water aanwezig. Als ontbijt konden we uit veel dingen kiezen, lekker vers fruit en gebakken eieren, er lagen zelf braadworsten, maar die heb ik toch maar laten liggen, niks voor mij zo in de ochtend en zeker niet met een katertje. Een uurtje later kon de eerste groep vertrekken naar Momba Island, waar we zullen overnachten. Ook vandaag zag het er niet rooskleurig uit, dikke wolken boven ons en geen straaltje zon te bekennen, maar we hielden de goede hoop op zon! Even later konden ook wij vertrekken naar Momba Island. In een speedboot, over de hoge golven, alsof ik nog geen hoofdpijn had.. na elke golf vlogen we door de lucht en landen zo hard, dat de vrouw voor me elke keer bijna op m’n schoot belande.
Toen we aankwamen kon ik m’n ogen niet geloven, een eiland, net zoals in de vakantiebladen, een paradijs zo mooi! Natuurlijk gingen we eerst een kamer uitzoeken, zodat we een goed plekje zouden hebben. Je kon het niet echt een kamer noemen, het was gewoon een huisje helemaal van hout met hangmat en alles er op en er aan. Maar een huisje uitzoeken was nog niet zo makkelijk, want er waren alleen huisjes voor 2 of voor 3 personen, en wij waren met z’n 4e. Nu zou je denken dan splits je op in 2 tallen, maar de huisjes voor 2 personen waren snel bezet, dus hebben we stiekem een matras uit een ander huisje gepakt. Gewoon gezellig met z’n 4e in een huisje, gelukkig was dit geen probleem. Odyle en Elma hadden al een heel plan gemaakt over wat we allemaal zouden gaan doen, wanneer en hoe laat, dus zijn we ons om gaan kleden en zijn in de kajak gestapt. Rondje rond het eiland was eigenlijk het plan, maar door de hoge golven en de stroming moesten we in de buurt blijven. Toch hebben we een lekker stukje kunnen kajakken, en hebben daarna een heerlijke duik genomen. Het water was niet koud, niet warm, maar precies op de juiste temperatuur, genieten dus! We konden zo de snorkels en flippers pakken om te gaan snorkelen. Wat een mooie visjes, in alle kleuren, die normaal in zo’n heel mooi aquarium zwemmen. Knal blauwe vissen, vissen in alle kleuren van de regenboog, visjes die je bijna niet zag omdat ze zo’n zand achtige schutkleur hadden. Voordat we het in de gaten hadden hoorden we de ‘bel’ dat de lunch klaar was, het was het geluid van een houten kikker waar je met een houten stok overheen gaat.. net een echte kikker! Als lunch hadden we patatjes met vis en salade, en jawel.. ik heb een stukje vis geprobeerd. Ik heb het niet uitgespuugd, maar netjes opgegeten. Maar ik vind het echt niet lekker, misschien als ik het vaker probeer dat ik dan aan het eind van de 3 maanden vis lust haha. Net toen iedereen nog wat meer frietjes wilden bestellen kwam er een hele grote chocolade taart aan, hij zag er heerlijk uit. Een vrouw in de groep was jarig, dus had de baas van de organisatie voor een taart gezorgd, hij was heel erg lekker!
Tijden het lunchen begon het te regenen, heel erg balen want het is de rest van de dag niet meer droog geworden. We hebben in ons huisje wat gelegen en besloten toen om toch wat te gaan ondernemen, want op zo’n mooi eiland kan je eigenlijk niet stil zitten. Al de geplande activiteiten konden door de regen niet door gaan, dus zijn we een stuk gaan wandelen over het eiland. Met z’n alle, strontchagrijnig eigenlijk door de regen, gingen we het eiland over. Vooral voor bos en rotsen, en we zijn naar het uitkijkpunt gegaan waar we savonds eigenlijk de zonsondergang met de hele groep zouden gaan kijken. Ook dit ging door de regen helaas niet door.
Na het avond eten was het redelijk droog geworden, dus ik wilden een duik in het water gaan nemen om daarna te gaan douchen. Jeroen die liep mee, en we kwamen op het idee om te vragen of we met de boot een stuk mochten varen. Dus Mike nam ons mee op de boot, we gingen vissen, nouja proberen maar dit was niet zo’n succes, geen vangst helaas. Maar we hebben daarna wel op volle snelheid een rondje om het eiland gedaan en toen we terug kwamen was het al donker. Dus ik ben niet meer het water in geweest, ze hadden gezegd dat dat niet mag want er zou een krokodil in het meer zitten. Jeroen en ik zijn toen naar de kamer gelopen waar Elma en Odyle ook al waren en zijn met z’n alle lekker gaan slapen, we waren allemaal helemaal versleten.
Dag 16 zondag 9 februari 2014
Wat heerlijk om wakker te worden van het geluid van vogeltjes, en wetend dat je op een ontzettend mooi eiland bent. We gingen ons snel omkleden, bikini aan en het water in. Eerst een stukje met de kajak om daarna te snorkelen. Het was weer net zo mooi als gister, alleen was het water dit keer rustiger en konden we dus lekker rustig genieten van alles wat om ons heen zwom. En dat om 6 uur smorgen’s al, ik heb nog nooit zo vroeg in het water gelegen volgensmij. Toen we terug kwamen hebben we gevraagd om weer een stukje met de boot te gaan, en natuurlijk was dit goed. Met Mike weer achter het stuur, en met de tube achter de boot. Hij ging zo snel, dat ik bijna niet meer durfde, maar zo’n kans kan je toch niet laten liggen dus ik klom er op. Het was echt heel erg leuk, maar ben bang dat ik morgen spierpijn in mijn armen heb van het vasthouden, want je vloog letterlijk door de lucht op de band. We hebben foto’s gemaakt met de camera van Mike, dus die foto’s komen nog, het was in ieder geval super leuk om te doen. Toen we terug kwamen, was het ontbijt al klaar en konden we aanschuiven. Er was weer van alles, gebakken eieren, fruitsalade, braadworsten, cornflakes, genoeg om uit te kiezen dus. Nadat we ons vol hadden gegeten zijn we onze spullen in gaan pakken en hebben we nog van het uitzicht vanuit ons huisje genoten. Maar dit was niet voor lang, want in de verte kwamen zwermen muggen aan, dat het helemaal zwart er van zag met er om heen duizenden vogels, vliegend in grote cirkels, zo bizar om te zien. Helaas kwam er ook een zwerm over dus zijn we even in het huisje gevlucht, bijna stikkend in de muggen die om ons heen vlogen. Je hoorde ze aankomen, zo veel geluid, zoveel muggen waren het. Hierna zijn we naar beneden gelopen en in de boot terug naar het land gevaren.
Op zich zag het weer er niet al te slecht uit, beetje wolken en af en toe tussen door zon, dus toen we terug aan land waren gingen we natuurlijk zo snel mogelijk het strand op. En daar lagen we, in de zon, maar met regendruppels. Gelukkig dreef de bui over en konden we gewoon blijven liggen, zelf nog even het water in geweest. Maar in dat kwartiertje goede zon, ben ik gelijk zo rood als een tomaat verbrand, helaas, jammer hoor, maar.. wat rood is wordt bruin en zoveel zon zien mijn benen door de weeks niet. In de longe waar we vrijdag ook hadden geslapen hadden ze weer een lunch voor ons klaar gemaakt, broodjes hamburger met frietjes. Natuurlijk begon het tijdens de lunch weer te regenen en hebben we na de lunch gewacht op onze taxi, die ons terug naar Zomba bracht.
Onderweg bleef het maar regenen, en wegen veranderden in rivieren, hele straten en dorpen stonden onder water. Het liep nog net niet de huizen naar binnen , die we voorbij reden. Mensen kwamen tot aan hun knieen onder water van het land af, en hielpen ons door het water heen rijden. De chauffeur vertelde dat dit vaker gebeurde in dit gebied van het land, omdat het hier heel veel regent. Gelukkig was het droog tegen de tijd dat we in Zomba aan kwamen.
We gaan zo lekker nog wat eten in Pakachere voordat we terug naar het vrijwilligershuis gaan. We hebben allemaal stiekem even geen zin meer en willen weer lekker op het strand liggen en leuke dingen doen. Maar we hebben een leuk vooruitzicht, we hebben komende week veel te doen op het project en we hebben woensdag vrijwilligersdag waarbij de bloed gaan doneren en de andere projecten gaan bezoeken.
Jullie horen snel weer wat van me, en als ik er aan toe kom nog, zal ik de foto's zo nog op Facebook zetten!
Dikke kussen
Gister terug gebracht naar het vrijwilligershuis, onderweg kwamen we, naar onze verbazing, echt heel erg veel mensen tegen. De markt was nog steeds open en het was bijna net zo druk als overdag. Wat waren we weer blij om terug thuis te zijn, nouja het vrijwilligershuis. Best raar, dat je er nog maar een week zit, en dit al je huis of thuis noemt. Het wennen gaat eigenlijk zo snel. Dat ik zelfs in het donker naar de wc ben geweest, jazeker! Ik had gezegd het nooit te doen, maar ik moest het van mezelf! Dus ik opweg naar de wc, met mijn bodyguard Odyle (die nog banger is als ik) en met m’n zwabber, om alle kakkerlakken en alle andere dieren weg te jagen! Vond het toch best stoer van mezelf haha.
Josef en Thomas waren blij om ons weer te zien en vroegen of we hun gezelschap wilden houden tijdens hun avondeten, om al onze verhalen van het weekend aan te horen. Ze waren heel nieuwsgierig naar wat we dit weekend hadden gedaan en wat we hadden mee gemaakt.
Vanmorgen weer op tijd uit bed, want om 8 uur moesten we weer gewoon op Yodep zijn. Waar we iedereen, zoals altijd begroete, alleen dit keer helemaal uitgeput en bloedheet. Dit is de warmste dag tot nu toe, met de hele dag zon is het bijna niet uit te houden. Daarom lopen hier ook veel mensen met een paraplu, niet tegen de regen maar tegen de zon. Ik mocht deze morgen mee draaien met het lesgeven op Yodep, aan de kinderen van 2 tot 6 jaar, ik heb hun schriftjes ondertekend en heb geprobeerd zo veel mogelijk mee te doen, maar dit is best lastig omdat er veel in Chichewa gedaan wordt natuurlijk. De groep wordt verdeeld, een groep van 2-3 jaar en een groep van 4-6 jaar. Vandaag was een kindje er voor het eerst, en hij vond het moeilijk afscheid nemen van zijn mama. De nieuwe kinderen worden geregistreerd in het register, waar tot nu toe zo’n 105 kinderen in geregistreerd staan. Helaas waren er vandaag maar 65, een hele boel kindjes waren er dus niet. Nadat iedereen zijn pap op had, die ze elke dag rond half 10 krijgen.. ging ik ballonnen opblazen om uit te delen, en voor ik het wist stonden al de 65 kindjes om me heen gedrukt in de hoop dat ze al een ballon zouden krijgen. Terwijl ik ballonnen op blies, deelde Charity de ballonnen uit. Ze moesten verdeeld worden per 2-tal, omdat we niet genoeg ballonnen hadden. Wat waren de kinderen blij, en wat zagen ze er ongelooflijk gelukkig uit!! Echt super leuk om te zien, en je wordt er vanzelf ook zelf heel gelukkig van!
Toen alle kinderen naar huis waren, ging ik ook weer op weg naar huis. Onderweg kwam ik een jongen tegen, die hele verhalen tegen me ging vertellen. Hij wilde graag weten waar ik heen ging en waar ik vandaan kwam. Hoeft natuurlijk niks kwaads achter te zitten, maar vind het toch niet prettig als iedereen weet waar wij wonen. Omdat ze natuurlijk weten/denken, blanken zijn rijk dus daar is geld te halen.
Vanmiddag stond op het programma Childrens Corner en Lifskills, maar niet op Yodep! Het was op Mbatata, zo’n uurtje lopen vanaf Yodep, daar gingen we dus weer met z’n alle op pad. Toen we er aan kwamen, waren er eigenlijk geen kinderen te bekennen, maar toen Josef eenmaal op een pan een paar keer sloeg kwamen ze van alle kanten aanrennen om te spelen. Voetbal en een soort handbal hebben we gespeeld met de kinderen, en tot slot een aantal simpele spelletjes met veel zingen en dansen. Het was echt een hele leuke middag! Het is alleen zonde, dat er zoveel tijd zit in het lopen waardoor je zo weinig tijd op de plek zelf hebt. Maar de kinderen zijn al heel blij als we er ook al maar 5 minuutjes zijn.
Het dak van de bibliotheek op Yodep is eindelijk af! Dus we kunnen ons gaan richten op het schoon maken en het opnieuw inrichten ervan. Ook hebben Odyle een paar ideeën over wat we nog kunnen doen en opknappen op Yodep, we gaan kijken wat we er voor nodig hebben en of we hier eventueel mijn sponsorgeld voor zouden kunnen gebruiken.
Dag 11 dinsdag 4 februari 2014
Vannacht gelukkig beter geslapen als de nacht ervoor, helaas wel met barstende hoofdpijn opgestaan en dat is ook eigenlijk de hele dag niet meer weg gegaan. Vanmorgen zijn we met, bijna alle members van Yodep, begonnen met schoonmaken van de bibliotheek. Van buiten zag het er nog wel redelijk uit, nadat het dak er af was gewaaid door een storm. Maar toen we binnen kwamen, schrokken we ons eigen rot. Wat een puinzooi was het er, en wat moest er veel gebeuren tot het weer in de oude staat zou zijn. Maar we zijn begonnen met het leegruimen, alle balken en stenen naar buiten! Daarna begonnen met al het zand en grond eruit scheppen en begonnen met dweilen. Naar mijn verbazing ging alles best wel snel, en waren we eind van de ochtend klaar, met schoon maken dan. De vloeren waren weer helemaal leeg, en de rode kleur was weer te zien. Helaas is de vloer ook erg beschadigd, waardoor er dus ook een nieuwe vloer gelegd moet gaan worden. Ook moet alles opnieuw worden geschilderd, dus er is nog genoeg te doen, maar we hebben een beginnetje kunnen maken.
Tussen de middag kwamen Jan en Joy langs om te praten over hoe het ging, op het project met ook over de huismoeder etc. Over het sponsorgeld dat ik vanuit Nederland heb meegebracht, over ons uitstapje komend weekend en over mijn laatste maand in Malawi. We hadden niet veel te melden, alles gaat eigenlijk wel goed, met wat meer inbreng ook vanuit ons zullen we meer gaan ondernemen op Yodep. Want op dit moment lopen we nog steeds een beetje mee en hebben we niet veel inbreng, dit ook omdat ze hier zo gewend zijn aan de routine de ze de laatste jaren hebben gemaakt. Maar dat moet helemaal goed komen natuurlijk! Ik heb m’n sponsorgeld gehad en we gaan deze week overleggen op Yodep wat we er eventueel mee zouden kunnen gaan doen, Odyle en ik hebben al een hele stapel kapotte fietsen zien liggen die we graag zouden willen laten opknappen. Maar het zou natuurlijk nog veel beter zijn, als tegelijkertijd een member meer bijgebracht kan worden over het maken van fietsen, zodat een kapotte fiets de volgende keer niet gelijk bij de fietsenmaker gemaakt hoeft te worden maar ze dit zelf kunnen. Dit is een iedee over wat er eventueel met het sponsorgeld gedaan kan worden.
Ik heb besloten om mijn laatste maand in Malawi niet bij Yodep door te brengen, maar dan de overstap naar Bwalo te nemen. Dit is het project waar ik me eigenlijk voor in had geschreven, maar ik na nog een paar keer nadenken, toch voor Yodep ben gegaan! Helemaal leuk dus, dat ik mijn laatste maand tóch nog naar Bwalo kan. Dit ook omdat anders een andere vrijwilliger daar alleen zou zitten, en ik alleen op Yodep en zo zitten we toch samen!
Odyle en Josef zijn vanmiddag eerder vertrokken naar de activiteit, omdat zij een activiteit dat anderhalf uur lopen verder zou plaats vinden. Dus ik heb hier thuis gewacht op de vrijwilligers, waarmee ik Children’s Corner zou geven, en ben daarna opweg gegaan. Ook wij hadden deze activiteit niet op Yodep, maar na een kwartiertje lopen waren we er gelukkig al! Onderweg hebben we bij Shara thuis geschuild voor de regen, ze is bezig met het huis bouwen. Nouja, het staat er al wel maar dat is het. De muren staan en het dak zit er op, verder moet er natuurlijk nog veel gebeuren, maar de mensen hier zijn al blij dat ze onderdak hebben. Ook werd er verteld dat er een meisje van 15 is gestorven, door te weinig bloed!! Er werd mij verteld dat ze medicijnen kreeg, omdat ze zwanger was en een abortus wilden. Maar in hoe ver dit verhaal klopt en waar is, dat weet ik ook niet. Ik vond het al schokkend genoeg dat zo’n jong meisje sterft aan te weinig bloed!
Aangekomen op de plek voor onze Children’s Corner activiteit kwamen de kinderen weer overal vandaan gerend om mee te doen! Het zag er heel gezellig uit, overal stonden huisjes en de moeders verzamelde ook allemaal om te kijken. Gewoon een klein dorpje, waar iedereen elkaar kent. We hebben een aantal spellen gespeeld, weer zonder materaal, maar door middel van zingen etc.
Shara had mij gevraagd of Odyle en ik morgen mee gaan naar de begrafenis, en omdat we stiekem wel heel erg benieuwd zijn naar hoe dat hier gaat, hebben we ja gezegd. Dit hebben we met Josef besproken en dit was geen probleem, na de begrafenis gaan we weer terug naar Yodep voor de activiteit want er staat een toernooitje op het programma. Ook zijn er al een aantal members langs geweest om te zeggen dat ze morgen niet op Yodep zullen zijn ivm de begrafenis. Veel mensen leggen alles stil om te helpen en aanwezig te zijn, alle andere werkzaamheden zijn niet meer belangrijk. Dat wij naar de begrafenis gaan, is ook geen probleem. Je hebt geen ‘uitnodiging’ nodig om er heen te gaan, en vaak is het hele dorp er om elkaar te steunen. Zo gaat Mary morgen heel veel sima maken, voor de mensen die het graf graven, als blijk van dank. Ik ben heel erg benieuwd hoe ik dit morgen allemaal ga ervaren.
Dag 12 woensdag 5 februari 2014
Gisteravond lekker vroeg gaan slapen, ik was helemaal gesloopt en ging kapot van de hoofdpijn. Voel me toch niet helemaal lekker, als ik me na het weekend nog steeds niet goed voel toch maar even langs de dokter. Maar de hoofdpijn kan, zoals gewoonlijk, ook door de nieuwe indrukken en vooral de warmte komen.
Vanmorgen stond ik niet op het programma, een foutje. Dus ik ging ik gezellig met Odyle mee op huisbezoekjes bij de ‘Special Needs’, dit zijn kinderen met een geestelijk of lichamelijke handicap. Deze krijgen op Yodep les, die morgenmiddag plaats zal vind. Omdat er vorige week maar één kind kwam opdagen, gingen we vandaag langs om ze te herinneren dat er morgen les word gegeven. Bij het eerste huis dat we aan kwamen werden we gelijk aan het werk gezet, stonden we met z’n 4e de onkruid tussen de maïsplanten weg te harken/scheppen. Erg vermoeiend, en zeker als die volle felle zon door komt, dus na een halfuurtje zijn we er mee gestopt. De mensen waren hiervoor al heel erg dankbaar, en zijn we verder gegaan naar het volgende huis. Hier hebben we alleen even gepraat, de jongen om wie het ging was veel aan het hoesten en zal er morgen daarom waarschijnlijk niet kunnen zijn. Waarbij ons gelijk vraagtekens waren, waarom kan iemand er niet zijn als die alleen een beetje aan het hoesten is? Maar volgens Josef is dat omdat hij zich door het hoesten niet zou kunnen concentreren. Waarna Odyle en ik tegelijk dachten, maar hij zal er meer leren dan wanneer hij thuis zit. Maar helaas zien de mensen dat hier in Malawi anders dan in Nederland, ik ben dus benieuwd of hij morgen aanwezig zal zijn. Hierna zijn we terug gelopen naar Yodep, terwijl Odyle vertelde hoe ze de vorige dag ‘Lifeskills’ had meegemaakt. Ze vertelde dat het hier in Malawi normaal is, dat de buurman seks heeft met de kinderen, zonder enig bescherming. Want de mensen vinden dat de kinderen moeten leren wat seks is. Daarom is er hier zo’n 20% van de kinderen, tienermoeder en hebben op hun 12e al een kind, dit omdat ze door de buurman worden ‘verkracht’. En als je heel veel peg hebt, ben je ook gelijk besmet met HIV. Ik geloofde mijn oren niet toen Odyle dit vertelde, en dat het hier in Malawi ook gewoon normaal is..
Gister hadden we besloten om vandaag even snel naar de stad te gaan voor wat boodschappen. Dus toen we thuis waren zijn we gelijk weg gegaan, we zaten er aan te denken om met het minibusje te gaan. Dit is het openbaar vervoer in Malawi, een klein busje waar eigenlijk plek is voor 9 personen, maar waar er minimaal 15 personen in worden gepropt. Als je geluk hebt kan je kind bij iemand op schoot, dan hoef je geen geld ervoor te betalen. Dus zo zit iedereen bij elkaar op schoot, inclusief de mand met kippen, boodschappen en al het andere wat iedereen mee zeult hier. Maar helaas, rijden er hier in onze buurt geen busjes, dus overwogen we nog even om een fietstaxi te nemen. Dit is gewoon een fietser, waarbij je dan achterop gaat, hij brengt jou waar je moet zijn, heuvel op en heuvel af. Maar ook deze zijn hier nergens te bekennen, dus geen goedkoop ritje maar gewoon met de normale taxi. Niet dat deze zo duur is, voor €3,50 p.p. ben je heen en terug.
Aangekomen in de stad bezochten we eerst de Griek, een winkel waar ze van lappen stof broeken en tassen maken. Waarom we het de Griek noemen is alleen omdat de eigenaar een Griek is. Na lang zoeken hadden we allebei een mooie stof gevonden om een broek van te laten maken voor €7,- ook heb ik een tas gekocht, zodat ik niet altijd overal met m’n rugzak naar toe hoef. Omdat we vrijwilligers zijn en we voor het eerst iets komen kopen, mochten we een gratis portomonnaie uitzoeken. Hierna zijn we naar de bank gelopen om even te pinnen en zijn door gelopen naar de supermarkt. Onderweg nog een mango en een avocado gekocht bij een vrouw langs de weg. In deze supermarkt waren we nog niet geweest, maar we hebben er bijna alles kunnen vinden wat we nodig hadden. Voor de overige boodschappen zijn we nog in de andere supermarkt wezen kijken, maar het enige wat we nergens konden vinden was kaneel. Dus zijn we de lokale markt opgelopen, waar we vriendelijk werden geholpen door een jongen die ons de weg naar een kraampje vol met kruiden bracht. En daar was de kaneel, zodat we vanavond lekker pannenkoeken konden eten, gelukkig!
Thuis stond voor ons de lunch al klaar, boterhammen met gebakken ei, gemaakt door onze lieve huismoeder Serina! Na de lunch zijn we met Serina en Josef naar de begrafenis gelopen. Netjes met onze lapa om en een t-shirt aan, zoals gewenst bij een begrafenis. Toen we er aan kwamen, werden de heren en dames gescheiden. De mannen zaten aan de ene kant en de vrouwen zaten aan een andere kant. Er zaten al wel 150 dames op de grond toen we aan kwamen, het was gewoon buiten bij het huis waar het meisje had gewoond. Vanaf het pad kwam een koor aangelopen, mooi gekleed met een lange rode rok, een wit shirt en een rood hoofddeksel. Ze zongen een mooi lied in het Chichewa, we konden het niet verstaan, maar dat hoefde ook niet. Ze hadden allemaal een bloemenkrans vast en toen het koor langs was, stonden alle vrouwen op en liepen achter het koor aan dichter naar het huis toe waar we weer gingen zitten. Er waren zeker wel 300 tot 400 mensen, mannen en vrouwen. Maar we mochten ons niet met elkaar mengen, en bleven apart zitten, dit is traditie bij een begrafenis, zo hoort het gewoon. Ik zag een aantal mannen de grafkist uit het huis halen en zette deze voor het huis neer, met het koor en de andere mensen van de kerk er om heen. De familie heb ik tot op het laatst niet gezien, ik denk dat deze binnen in huis hebben gezeten. We hebben met elkaar heel veel gezongen en vooral heel veel gebeden. Mensen moesten veel huilen, schreeuwden het uit van verdriet. Toen het bidden en zingen klaar was, ging het koor voorop, gevolgd door de familie en de grafkist, die door heel veel dringende mannen werd gedragen. Ze wilden allemaal de kist dragen, waardoor ze er soort van rennend naast liepen. Ik heb nog nooit zo’n erge brok in mijn keel gehad. Ik kon elk moment in tranen uitbarsten, zo indrukwekkend was het en zoveel verdriet was er. Niet alleen bij de familie, maar bij het hele dorp dat aanwezig was. Ik heb de hele weg naar Yodep daarna niks meer kunnen zeggen.
Op Yodep aangekomen waren er al kinderen aanwezig, het was ook al 3 uur voor we er waren. Ik dacht dat het niks meer zou worden, maar na een half uur stonden er weer 150 gillende kinderen. Van alle dorpen, want we hadden een netiball en voetbal toernooitje. De kinderen waren weer net zo gemotiveerd als de vorige keer, en ze wilden allemaal winnen, bewijzen dat ze de beste zijn.
Hierna zijn we met MacYon, Wilfred, Sunny, Josef en Odyle rond de tafel gaan zitten om plannen te maken voor het uitbesteden van het donatiegeld. We hadden allemaal goed iedeeen, en we hebben er ook veel opgeschreven. Naar mijn verbazing, konden we al deze plannen ook allemaal uitvoeren met het donatiegeld. We moesten zoveel mogelijk duurzame plannen maken, zodat ze er langer prezier van kunnen hebben. Helaas is dit niet bij elk plan gelukt, maar kunnen we alsnog heel trots zijn op wat we met het geld gaan doen. Het volgende hebben we besloten met het donatie geld te gaan doen.
1. De fietsen van Yodep repareren, zodat als we lange afstanden moeten afleggen voor huisbezoeken, we tijd besparen en we langer bij de persoon aanwezig kunnen zijn om te helpen!
2. Bomen kopen en planten. Normale bomen en fruit bomen. Zodat ze in de toekomst het fruit voor een redelijke prijs kunnen verkopen in de community en ze van dat geld weer nieuwe bomen kunnen planten of andere dingen mee kunnen doen. De normale bomen zullen voor de schaduw gaan zorgen en ze kunnen ze eventueel omhakken om het hout te gebruiken bij het maken van verschillende dingen.
3. Babyvoedsel kopen en dit geven aan een 7 maanden oude baby. Deze baby is tijdens zijn geboorte zijn moeder verloren, haar vader was helaas al overleden. Haar oom heeft haar geadopteerd, maar moet alles op het spel zetten om voor haar te zorgen. Hij heeft hulp bij Yodep gevraagd, en we willen hem graag helpen.
4. Het kopen van plastic dak, en deze monteren. We willen mensen in de community helpen aan een dak, want deze hebben ze niet.
5. Het kopen van boeken, voor de kinderen. Graag willen we computer boeken kopen, zodat ze kunnen leren hoe ze met een computer moeten werken, de meeste kinderen hebben nog nooit een computer gezien, alle kinderen hebben nog nooit met een computer gewerkt. Het is dus belangrijk dat zowel de members van Yodep als de kinderen leren met computers om gaan, zodat ze deze leren te kunnen gebruiken en mee kunnen groeien met de maatschappij. Maar ook wiskunde boeken, literatuur en fictie, zodat de kinderen kunnen leren!
Vanavond heeft Serina, zoals we gevraagd hadden, heerlijke pannenkoeken voor ons gebakken! We lekker net kleine kinderen in een snoepwinkel, zo goed smaakte het. Natuurlijk niet zo lekker als thuis is Nederland, maar al beter dan rijst en al het andere wat we de afgelopen 2 weken hebben gegeten. En morgen gaat ze wentelteefjes maken, ze weet alleen nog niet hoe, dus daar gaan we d’r bij helpen! Nu al zin in!
Dag 13 donderdag 6 februari 2014
Vanmorgen stonden we netjes om 8 uur klaar om te vertrekken, we zouden MacYon bij ons huis ontmoeten zodat we met z’n 4e naar de stad konden gaan om boeken te gaan kopen van het donatiegeld. We zouden niet met de taxi of de fiets gaan, nee gewoon lopend. Maar voordat we vertrokken was het ook al half 9. We hebben anderhalf uur gelopen, toen we eindelijk in Zomba Town aan kwamen. Hier zijn we eerst langs de Griek gelopen om te kijken of onze broeken al klaar zouden zijn, en we hadden geluk! Er zijn in Zomba 2 boekenwinkels, dus we zouden de prijzen gaan vergelijken met de boeken die we graag wilden kopen. Bij de eerste winkel hadden ze niet veel keus, dus gingen we door naar de volgende die dichtbij Pakachere lag. We konden de verleiding weerstaan om even langs te gaan voor een normale wc en internet, best goed van onszelf! We kregen een hele boekenlijst van de boeken die ze hadden en die we konden bestellen. Josef wilde al bijna alle boeken gaan halen en bestellen die op onze lijst stond die we nodig hadden, maar we gingen het eerst even overleggen en kwamen tot de conclusie dat de boeken heel erg duur waren en dat we zeker niet alle boeken konden kopen. Daarnaast was het de bedoeling dat we van het geld dat we overhielden, nadat we de andere dingen van onze lijst hadden gekocht. Het was dus niet de bedoeling om nu heel veel geld uit te gaan geven voor de boeken en vervolgens geen geld meer te hebben voor de andere dingen. We hadden een budget gemaakt voor de boeken en hebben hiervan 5 boeken kunnen kopen, van het geld dat dan aan het eind eventueel nog over is kunnen we dan nog een boek kopen.
Daarna zijn we terug gelopen naar Zomba Town, even snel over de markt voor wat groenten en mais, toen zijn we langs de supermarkt gegaan voor babyvoeding en hebben we een plastic dak kunnen kopen. Naar onze verbazing gingen we niet terug lopen, maar pakten we een taxi, wat duidelijk een vriend was van MacYon en Josef. Onderweg zijn we nog gestopt om suikerriet te halen, omdat Odyle en ik dit graag wilden proberen. Je zou denken een kleine stengel, maar hij kwam aan lopen met dikke stengels van een halve meter, we moeten ze nu nog steeds proberen.
Thuis leerden we Serina wentelteefjes bakken en hebben er na het bakken van kunnen genieten. Heerlijk om weer eens iets vertrouwds te eten, ook hebben we Josef en Wilfred laten proeven, ze zeiden dat ze het lekker vonden maar of ze het hebben opgegeten weet ik eigenlijk niet. Wel had Serina zo haar bord leeg, en ze was blij dat ze nu wist hoe ze ze moest bakken zodat ze het thuis ook kon maken voor haar, haar man en de kinderen. We kregen een klein conflict met Josef, omdat hij had afgesproken dat Wilfred de sleutel achter het raam kon leggen zodat Serina naar binnen kon. Hier waren het wij het niet mee eens, omdat we graag gewoon de deuren op slot willen hebben en de sleutel niet gaan achter laten ( aangezien hier iedereen van Yodep en omgeving in en uit loopt, zal binnen mum van tijd iedereen weten dat de sleutel daar ligt ), dus verzonnen we een ander plan en hebben duidelijk gemaakt dat hij zulke beslissingen met ons moet overleggen. Wij wonen hier tenslotte en we willen graag weten welke afspraken er worden
gemaakt.
Netjes om 2 uur waren we weer aanwezig op Yodep, maar na een uur wachten was er nog steeds niemand, op een paar kinderen na voor de Special Needs Class. Omdat we maar aan Josef aandrongen om te beginnen, zijn we begonnen met de klas. Het is hier raar, want vorige week was er maar één kind gekomen voor deze les, die hebben ze toen maar naar huis gestuurd. En nu waren er 4 kinderen en wilde hij eigenlijk nog steeds wachten tot er meer kinderen waren. Maar we konden, na ons aandringen, beginnen met de klas. Een tekening maken, waarvan je daarna moest zeggen wat je had getekend. Het stelde niet veel voor, en ik denk dat de kinderen ook niet veel van leerden. Hierna hebben we een spel gespeeld waarbij je de blokken aan de overkant bij je tegenstander moest omgooien. Ik was er niet helemaal mee eens omdat het best gevaarlijk was, maar ze wilden het spelen en het ging gelukkig allemaal goed! Hierna hebben we gevraagd of ze nooit oefenen met bijvoorbeeld het alfabet het schrijven, voordat we goed en wel konden uitleggen hoe we het precies bedoelde en welke iedeeen wij hierover hadden stond er al een bord klaar en houten bankjes om op te zitten. En zijn we dus gelijk begonnen met het schrijven van de A, wat voor de meeste kinderen echt heel erg moeilijk is ( er waren intussen 6 kinderen ), er kwam eigenlijk niet veel van. Maar we probeerde de kinderen te helpen met het schrijven en het uitspreken van de A, en we legde Josef uit dat als je het vaker herhaald je dan meer kans op vooruitgang hebt. Waarna er dus uit ons gesprek kwam dat er eigenlijk geen programma is voor deze kinderen en dat er maar 1 member is die deze kinderen les kan geven en de rest maar wat aanpapt. Hierdoor kregen we het idee om een soort maand rooster te maken met de onderwerpen die er besproken en geoefend konden worden.
Toen we thuis kwamen waren hier al weer mensen in huis en voor we het wisten waren er zo’n 8 mensen in en om het huis. Ze hadden besloten dat de evaluatie hier plaats zou vinden en daarnaast is ons huis een soort ontmoetingsplaats voor iedereen die zijn telefoon wilt opladen. Over dat de evaluatie hier zou plaats zou vinden, hebben wij niet over mee kunnen beslissen en dit hebben we gezegd. Dat we ook hier graag in mee willen beslissen, want als we naar huis gaan willen we soms ook gewoon thuis zijn, zonder andere mensen er overal bij te hebben en daarnaast voelen we ons dan meer member van Yodep, als we mee kunnen en mogen beslissen. Voor we konden beginnen met de evaluatie was het ook al weer een uur later, en ik denk als wij niet hadden voorgesteld om te gaan beginnen dat we dan nu nog steeds niet waren begonnen. De evaluatie was goed, en we hebben heel veel plannen om te ondernemen volgendeweek, nu al zin in! Eindelijk lekker wat dingen doen en ondernemen, het gevoel hebben dat je ook écht iets doet. We hebben als avondeten gebakken ponpoenbladen gegeten, maar dit vind ik toch niet zo lekker. Dus dan maar rijst met boter en suiker, blijft toch altijd wel goed! Vanavond hebben we ook nog popcorn geprobeerd te maken, maar op een vuurtje van houtskool is dat toch best lastig. Ze verbranden, er zit teveel olie bij of ze poppen helemaal niet meer. Maar we hebben wat kunnen maken, zodat we dit morgen mee kunnen nemen, jummie.
Dag 14 vrijdag 7 februari 2014
Zo, Austin stond om 7 uur al bij ons voor op de stoep op ons te wachten. We waren nog helemaal niet klaar, want het plan was dat hij eerst Elma op zou halen, maar zoals wel vaker hier in Malawi veranderen de plannen regelmatig. Wij alles snel snel, zodat we Elma en Jeroen op konden gaan halen die ook mee naar Cape Maclear gaan.
Na 3 uurtjes rijden kwamen we aan bij het Malawi meer, maar helaas hadden ze ons in de lodge nog niet verwacht dus konden we nog niet naar onze kamer. Gelukkig scheen de zon dus hebben we een rondje door het stadje gemaakt en hebben daar een duik in het water genomen. Je zou denken een verfrissende duik, maar het water was gewoon lauw warm, heerlijk! Voor we het wisten was het alweer tijd voor de lunch, lekker patatjes met salade. Helaas begon het tijdens de lunch bewolkt te worden en heeft het de rest van de middag geregend. We hebben ons maar vermaakt met kaartspelletjes. Tegen de avond was het weer droog, en was de groep van 20 andere mensen ook gearriveerd zodat we met z’n alle aan het avondeten konden beginnen. Best lekker om gewoon buiten te kunnen eten, gezellig met z’n alle.
Daarna zijn we ons gaan klaar maken voor een avondje in de Gekolounche. We konden gelukkig mee rijden, dus achterin de truck geklommen en richting de lounche gereden, wat ongeveer 5 minuutjes rijden is. Wat een geweldige plek, met een lounche een bar, leuke muziek en aan het strand. Niks geen ramen, maar alles open zodat je zo de zee op kon kijken en het strand op kon lopen. Nu was het natuurlijk al donker, dus veel konden we niet zien, maar echt een hele leuke tent. Met een cocktail in ons hand, hebben we er een geweldige avond gehad. Maar rond 12 uur was het toch wel weer tijd om terug naar de lodge te gaan, en ook terug konden we weer mee rijden. Bij de londge aangekomen zijn we nog even het strand op gelopen, waar we bijna in slaap vielen.. toch maar ons bedje inkruipen.
Dag 15 zaterdag 8 februari 2014
Het opstaan viel toch een beetje tegen na die cocktails en biertjes van gisteravond, dus met een lekker kloppend hoofd de douche onder. Wat wel verfrissend is, want er is geen warm water aanwezig. Als ontbijt konden we uit veel dingen kiezen, lekker vers fruit en gebakken eieren, er lagen zelf braadworsten, maar die heb ik toch maar laten liggen, niks voor mij zo in de ochtend en zeker niet met een katertje. Een uurtje later kon de eerste groep vertrekken naar Momba Island, waar we zullen overnachten. Ook vandaag zag het er niet rooskleurig uit, dikke wolken boven ons en geen straaltje zon te bekennen, maar we hielden de goede hoop op zon! Even later konden ook wij vertrekken naar Momba Island. In een speedboot, over de hoge golven, alsof ik nog geen hoofdpijn had.. na elke golf vlogen we door de lucht en landen zo hard, dat de vrouw voor me elke keer bijna op m’n schoot belande.
Toen we aankwamen kon ik m’n ogen niet geloven, een eiland, net zoals in de vakantiebladen, een paradijs zo mooi! Natuurlijk gingen we eerst een kamer uitzoeken, zodat we een goed plekje zouden hebben. Je kon het niet echt een kamer noemen, het was gewoon een huisje helemaal van hout met hangmat en alles er op en er aan. Maar een huisje uitzoeken was nog niet zo makkelijk, want er waren alleen huisjes voor 2 of voor 3 personen, en wij waren met z’n 4e. Nu zou je denken dan splits je op in 2 tallen, maar de huisjes voor 2 personen waren snel bezet, dus hebben we stiekem een matras uit een ander huisje gepakt. Gewoon gezellig met z’n 4e in een huisje, gelukkig was dit geen probleem. Odyle en Elma hadden al een heel plan gemaakt over wat we allemaal zouden gaan doen, wanneer en hoe laat, dus zijn we ons om gaan kleden en zijn in de kajak gestapt. Rondje rond het eiland was eigenlijk het plan, maar door de hoge golven en de stroming moesten we in de buurt blijven. Toch hebben we een lekker stukje kunnen kajakken, en hebben daarna een heerlijke duik genomen. Het water was niet koud, niet warm, maar precies op de juiste temperatuur, genieten dus! We konden zo de snorkels en flippers pakken om te gaan snorkelen. Wat een mooie visjes, in alle kleuren, die normaal in zo’n heel mooi aquarium zwemmen. Knal blauwe vissen, vissen in alle kleuren van de regenboog, visjes die je bijna niet zag omdat ze zo’n zand achtige schutkleur hadden. Voordat we het in de gaten hadden hoorden we de ‘bel’ dat de lunch klaar was, het was het geluid van een houten kikker waar je met een houten stok overheen gaat.. net een echte kikker! Als lunch hadden we patatjes met vis en salade, en jawel.. ik heb een stukje vis geprobeerd. Ik heb het niet uitgespuugd, maar netjes opgegeten. Maar ik vind het echt niet lekker, misschien als ik het vaker probeer dat ik dan aan het eind van de 3 maanden vis lust haha. Net toen iedereen nog wat meer frietjes wilden bestellen kwam er een hele grote chocolade taart aan, hij zag er heerlijk uit. Een vrouw in de groep was jarig, dus had de baas van de organisatie voor een taart gezorgd, hij was heel erg lekker!
Tijden het lunchen begon het te regenen, heel erg balen want het is de rest van de dag niet meer droog geworden. We hebben in ons huisje wat gelegen en besloten toen om toch wat te gaan ondernemen, want op zo’n mooi eiland kan je eigenlijk niet stil zitten. Al de geplande activiteiten konden door de regen niet door gaan, dus zijn we een stuk gaan wandelen over het eiland. Met z’n alle, strontchagrijnig eigenlijk door de regen, gingen we het eiland over. Vooral voor bos en rotsen, en we zijn naar het uitkijkpunt gegaan waar we savonds eigenlijk de zonsondergang met de hele groep zouden gaan kijken. Ook dit ging door de regen helaas niet door.
Na het avond eten was het redelijk droog geworden, dus ik wilden een duik in het water gaan nemen om daarna te gaan douchen. Jeroen die liep mee, en we kwamen op het idee om te vragen of we met de boot een stuk mochten varen. Dus Mike nam ons mee op de boot, we gingen vissen, nouja proberen maar dit was niet zo’n succes, geen vangst helaas. Maar we hebben daarna wel op volle snelheid een rondje om het eiland gedaan en toen we terug kwamen was het al donker. Dus ik ben niet meer het water in geweest, ze hadden gezegd dat dat niet mag want er zou een krokodil in het meer zitten. Jeroen en ik zijn toen naar de kamer gelopen waar Elma en Odyle ook al waren en zijn met z’n alle lekker gaan slapen, we waren allemaal helemaal versleten.
Dag 16 zondag 9 februari 2014
Wat heerlijk om wakker te worden van het geluid van vogeltjes, en wetend dat je op een ontzettend mooi eiland bent. We gingen ons snel omkleden, bikini aan en het water in. Eerst een stukje met de kajak om daarna te snorkelen. Het was weer net zo mooi als gister, alleen was het water dit keer rustiger en konden we dus lekker rustig genieten van alles wat om ons heen zwom. En dat om 6 uur smorgen’s al, ik heb nog nooit zo vroeg in het water gelegen volgensmij. Toen we terug kwamen hebben we gevraagd om weer een stukje met de boot te gaan, en natuurlijk was dit goed. Met Mike weer achter het stuur, en met de tube achter de boot. Hij ging zo snel, dat ik bijna niet meer durfde, maar zo’n kans kan je toch niet laten liggen dus ik klom er op. Het was echt heel erg leuk, maar ben bang dat ik morgen spierpijn in mijn armen heb van het vasthouden, want je vloog letterlijk door de lucht op de band. We hebben foto’s gemaakt met de camera van Mike, dus die foto’s komen nog, het was in ieder geval super leuk om te doen. Toen we terug kwamen, was het ontbijt al klaar en konden we aanschuiven. Er was weer van alles, gebakken eieren, fruitsalade, braadworsten, cornflakes, genoeg om uit te kiezen dus. Nadat we ons vol hadden gegeten zijn we onze spullen in gaan pakken en hebben we nog van het uitzicht vanuit ons huisje genoten. Maar dit was niet voor lang, want in de verte kwamen zwermen muggen aan, dat het helemaal zwart er van zag met er om heen duizenden vogels, vliegend in grote cirkels, zo bizar om te zien. Helaas kwam er ook een zwerm over dus zijn we even in het huisje gevlucht, bijna stikkend in de muggen die om ons heen vlogen. Je hoorde ze aankomen, zo veel geluid, zoveel muggen waren het. Hierna zijn we naar beneden gelopen en in de boot terug naar het land gevaren.
Op zich zag het weer er niet al te slecht uit, beetje wolken en af en toe tussen door zon, dus toen we terug aan land waren gingen we natuurlijk zo snel mogelijk het strand op. En daar lagen we, in de zon, maar met regendruppels. Gelukkig dreef de bui over en konden we gewoon blijven liggen, zelf nog even het water in geweest. Maar in dat kwartiertje goede zon, ben ik gelijk zo rood als een tomaat verbrand, helaas, jammer hoor, maar.. wat rood is wordt bruin en zoveel zon zien mijn benen door de weeks niet. In de longe waar we vrijdag ook hadden geslapen hadden ze weer een lunch voor ons klaar gemaakt, broodjes hamburger met frietjes. Natuurlijk begon het tijdens de lunch weer te regenen en hebben we na de lunch gewacht op onze taxi, die ons terug naar Zomba bracht.
Onderweg bleef het maar regenen, en wegen veranderden in rivieren, hele straten en dorpen stonden onder water. Het liep nog net niet de huizen naar binnen , die we voorbij reden. Mensen kwamen tot aan hun knieen onder water van het land af, en hielpen ons door het water heen rijden. De chauffeur vertelde dat dit vaker gebeurde in dit gebied van het land, omdat het hier heel veel regent. Gelukkig was het droog tegen de tijd dat we in Zomba aan kwamen.
We gaan zo lekker nog wat eten in Pakachere voordat we terug naar het vrijwilligershuis gaan. We hebben allemaal stiekem even geen zin meer en willen weer lekker op het strand liggen en leuke dingen doen. Maar we hebben een leuk vooruitzicht, we hebben komende week veel te doen op het project en we hebben woensdag vrijwilligersdag waarbij de bloed gaan doneren en de andere projecten gaan bezoeken.
Jullie horen snel weer wat van me, en als ik er aan toe kom nog, zal ik de foto's zo nog op Facebook zetten!
Dikke kussen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
