De week van nieuwe ervaringen

Dag 17 maandag 10 februari 2014

De dag begon vreselijk, met een enorme discussie tussen Odyle en mij met Josef. Vorig weekend dat we weg zijn geweest hadden we gezien dat er wat van ons drinken was gedronken, maar we zagen het door de vingers en dachten dat het eenmalig was. Kan natuurlijk makkelijk dat iemand dorst had in het weekend en net even geen tijd om wat te gaan halen. Maar dit keer kwamen we terug van een heerlijk weekend weg, en alles was opeens gehalveerd. Het drinken was bijna op, een lege zak van de suiker, de jam was opeens voor de helft leeg en de mieren dreven in de honging. Hier waren we natuurlijk niet blij mee en we wilden graag weten wat er was gebeurd en waarom. Maar hier kregen we eigenlijk van niemand duidelijk antwoord op en na zo’n 20 minuten geprobeerd te hebben om een antwoord te krijgen, ben ik maar even weg gegaan om af te koelen. Ik kan er totaal niet tegen als mensen liegen en aan m’n spullen zitten, als hij het gewoon had gevraagd had er waarschijnlijk geen probleem geweest. Maar goed, we hebben het gelaten bij hoe het er op dat moment voor stond en zijn opweg gegaan naar Yodep.

Op het programma stond dat we daken gingen maken met het plastic dat we vorige week gekocht hadden van het donatiegeld. Met z’n 4e gingen we opweg naar een heel oud vrouwtje, dat amper nog kon lopen. Ze leefde in een huisje met een rieten dak, geen elektriciteit en geen stromend water. Binnen had ze veel potten en pannen staan en er lag een mat waar ze op sliep, verder was er eigenlijk niks te bekennen, geen bank of stoel, geen keuken of niets. Het dak lag bezaaid met riet, en daaronder was de helft bedenkt met plastic, aan ons dus de taak om de andere helft te voorzien van het plastic dat we hadden gekocht. Josef het dak op, samen met Odyle en Charity en ik begonnen aan het knippen van het plastic zodat het op maat zou zijn. Daarna hebben we het op het dak gelegd en het weer bedenkt met het riet. Omdat we nog tijd hadden, zijn we verder gelopen naar het volgende huis dat we wilden opknappen. Maar helaas was dit dak zo verrot, dat we besloten om het zo te laten en na het regenseizoen het hele dak te vervangen. Het zou zonde van het plastic zijn om dat nu te gebruiken. We vroegen aan Charity waarom de oude mensen bijna allemaal alleen leven, en waarom er niemand is wie voor ze zorgt. Ze vertelde dat de mensen hier nog in hekserij geloven, en dat ze geloven dat mensen heksen worden wanneer ze oud zijn, daarom wilt niemand ze helpen. Het was raar om dit te horen, omdat wij dit in Nederland totaal niet gewend zijn natuurlijk.

Onderweg terug naar Yodep kwamen we er achter dat mijn geheugenkaartje nog bij Pakachere lag dus besloten we om in onze pauze naar Pakachere te gaan. Toen we op het idee kwamen om de fietsen van Yodep uit te proberen, want die zijn vrijdag namelijk door de fietsenmaker gemaakt. En niet 3 fietsen zoals we hadden geplant, maar hij heeft zelfs 6 fietsen gemaakt voor die prijs. We kunnen dus één ding van het lijstje van het donatiegeld afschrijven. Wilfred begon gelijk met het oppompen van de banden zodat we er snel mee vandoor konden. We hadden gedacht dat de weg een beetje heuvelachtig was en dat we op en neer zouden fietsen, maar niks was hier van waar. We hebben de hele weg naar Zomba moeten klimmen, de berg op. Pas toen we bij Zomba aankwamen konden we een stukje naar beneden naar Pakachere, lang geleden dat ik zo’n zware fietstocht heb gehad, we waren ook allebei helemaal uitgeput en bezweet toen we aan kwamen. De mensen hier hebben ook nog nooit een blanke vrouw zien fietsen volgens mij, want iedereen was ons aan het uitlachen, toeroepen en nafluiten. Ook Jan was aanwezig in Pakachere, die we gelijk onze aanvaring met Josef van deze ochtend vertelden, dat het allemaal een ophoping van irritatie is en dat we niet goed weten wat we er mee moeten doen. Uit het gesprek met Jan kwam duidelijk dat we een botsing met culturen hebben. Wij Nederlanders zijn erg op onze privacy gesteld, terwijl ze dat hier in Malawi eigenlijk niet hebben. Iedereen kan en mag in en uit lopen, en dat vinden wij ook niet erg, maar we hebben wat meer ruimte voor ons zelf nodig. Josef woont natuurlijk in het vrijwilligershuis en daarnaast werken we hele dag met hem, dus je zit elkaar te veel op de huid. Jan ging het bespreken met Joy ( hij is een Malaaiwaanse collega van Jan, die vanuit het oog van de lokale mensen en members van projecten spreekt en handelt ) en de baas van Yodep en zou ons na een besluit van wat er gedaan kon worden bellen. Gelukkig ging de terug weg terug naar huis wat soepeler en stonden we binnen 20 minuten weer in het vrijwilligershuis waar Serina onze lunch al had klaar staan.

We zouden eerst vandaag Childrens Corner hebben in Batata, maar de Village Banking in een ander dorpje moest vandaag gesloten worden dus zijn we vanuit het vrijwilligershuis gelijk daar heen gelopen. Elk door heeft Village Banking, speciaal voor vrouwen die geld willen verdienen. Ze kunnen geld inleggen en geld lenen, en ze mogen zelf dan bepalen hoe ze er weer geld aan kunnen gaan verdienen. Elk project duurt 6 tot 9 maanden en daarna wordt het gesloten, het verdiende geld wordt dus allemaal eerlijk verdeeld over de betrokken vrouwen. En hierna kunnen ze weer opnieuw beginnen. Wij mochten helpen bij het rekenen, hoeveel heeft iemand ingelegd, wat heeft hij verdient en hoeveel zou hij nu moeten krijgen. Daarna hebben we het per persoon uitgedeeld, waarna iedereen gelijk zijn geld begon te tellen. Iedereen zag er zo blij en gelukkig uit, ze hebben echt veel geld verdient de afgelopen 6 maanden dus iedereen wat tevreden. Toen we klaar waren stonden er broodjes en frisdrank binnen op ons te wachten, maar gezien de tijd moesten we vertrekken en hebben we het maar mee genomen. Jan had ons ondertussen al gebeld over het besluit dat genomen was, de baas van Yodep wist niks van het verblijf van Josef en daarnaast was er besloten dat Josef terug naar huis moest, zodat wij onze ruimte weer hadden, verder zou er niks veranderen, Josef zou nog steeds onze coördinator blijven en bij ons op bezoek komen om te kijken of alles goed zou gaan enzo. De baas van Yodep zou het met Macyon bespreken waarna hij het aan Josef zou vertellen.

Terug bij het vrijwilligershuis zaten er zo’n 6 mensen om ons buurmeisje heen, Olivia heet ze. Olivia had ons vanmorgen verteld dat ze van het weekend ziek was geworden, Malaria, maar ze zou vandaag toch proberen naar school te gaan. Ze lag toen we aan kwamen op een rieten mat, buiten met een deken en mensen om zich heen. We vroegen ons eigenlijk af wat ze nou aan het doen waren, maar ze waren er om haar te steunen en om haar in de gaten te houden. Ik hoop dat het snel beter met haar gaat, want ze is nog best jong, denk nog jonger als dat ik ben. Ook waren Wilfred, Macyon en Sun er, dus we wisten gelijk dat hun er waren om het nieuws aan Josef te vertellen. Ze gingen eerst apart van ons, onderling praten en hebben ons er daarna bij geroepen om te vertellen dat Josef weer terug naar z’n eigen huis zou gaan. We voelen ons wel een beetje schuldig, want we weten dat hij hier is omdat hij graag zijn examens wilt halen en hij thuis geen elektriciteit heeft, maar we weten ook dat dit eigenlijk wel beter is voor iedereen. Ondertussen had Serina heerlijke pannenkoeken gebakken met appel, dus na het gesprek konden we gelijk aanvallen.


Dag 18 dinsdag 11 februari 2014

De dag begon vandaag rustig, wakker worden met een douche en een ontbijtje en daarna tot half 9 lekker puzzeltjes gemaakt want ze zouden mij bij het huis op komen halen. Ze hadden het eten voor de baby mee genomen om dat langs te gaan brengen en een kruiwagen voor de bomen die we zouden gaan kopen van het donatiegeld.

Onderweg kwamen we de mensen met de baby al tegen, ze heet Lucia, echt een heel leuk en lief meisje van 7 maanden nu. We liepen door naar het huis waar ze nu woont, waar ik het eten mocht overhandigen aan de opvoeders van Lucia. De moeder is een week na de geboorte van Lucia overleden en haar oom en tante hebben haar geadopteerd. Omdat Lucia geen borstvoeding kan krijgen moeten ze heel veel eten voor haar kopen, wat erg prijzig is. Daarom moest haar tante haar bedrijfje stoppen, om zo al het geld te kunnen gebruiken voor het opvoeden van Lucia. Maar ook daar redden ze het haast niet mee en hebben toen hulp gevraagd aan Yodep. Daarom hadden wij besloten om een deel van het donatiegeld hier aan te besteden, zonder de hulp van Yodep zal Lucia het niet overleven. Ze wordt geleid door god zeggen ze hier, en daarom leeft ze nu nog en krijgt ze veel hulp van mensen om haar heen.

Toen zijn we verder gelopen om de bomen te kopen, de normale bomen want de fruit bomen zullen we een andere keer gaan kopen. We hebben 30 Bleu Gum Trees gekocht, 15 Ntamgatanga Trees en 3 Chammwamba Trees. De 3 bomen zijn bomen waar medicijnen van gemaakt kunnen worden, dus die zijn belangrijk en natuurlijk makkelijk om in de community te gebruiken. Dit bij elkaar koste 2500 Kwacha, wat omgerekend naar euro’s nog minder als €4,- is.

Vanmiddag zijn we op de fiets weg geweest, met z’n 4e de fiets op richting Somba. Normaal loop je er zo’n anderhalf uur over vertelde Odyle. Maar voordat we eindelijk konden vertrekken, moesten eerst de banden opgepompt worden. Wat je niet echt opgepompt kon noemen, want als je er op ging zitten fietste je alsnog gewoon op de velg, maar volgens de members van Yodep was dit goed om te gaan, dus drie kwartier later zijn we vanaf Yodep vertrokken. We hadden ons al voorbereid, na onze fietstocht van gister naar Zomba. En dat was maar goed ook, want we moesten weer heuvel op, heuvel af. Uitgeput kwamen we aan op de plek waar Josef en Odyle Children’s Corner zouden gaan geven, eindelijk even tot adem komen en wat drinken. Waarna Wilfred en ik verder gingen naar Somba. Hier hebben we eerst even met de kleine kinderen gespeeld en gewacht tot de wat ouderen er waren zodat we aan Life Skills konden beginnen. Het onderwerp van vandaag was Culturen in Malawi. Er zijn verschillende culturen in Malawi, en ik heb heel veel verhalen gehoord. Dat als je oudere zus/broer overlijd, moet jij zijn man/vrouw en de kinderen overnemen, je moet dus zorgen voor het gezin van je zus / broer en zelfs met haar/zijn man/vrouw trouwen. Als je zelf dus al getrouwd bent, dan heb je 2 vrouwen. Of dat als een meisje voor de eerste keer ongesteld is, dat er dan een man langs komt om seks met haar te hebben om te bewijzen dat ze echt ongesteld is. Met alle gevolgen van dien. Ook zijn en bepaalde groepen mensen die ruilen een nacht van partner, zonder bescherming. Dus zwanger raken of besmet raken met een ziekte van die andere partner is heel groot. En zo waren er nog een paar culturen binnen Malawi. De meiden hebben ons laten zien welke dans ze leren, heel grappig want ze waren allemaal zo erg verlegen dat uiteindelijk een jong meisje het voor moest komen doen. Maar we hebben veel gelachen en zijn ook serieus bezig geweest, dus dat is goed! Omdat Wilfred en ik allebei geen telefoon bij hadden, stonden opeens Odyle en Josef er en zijn we terug gefietst. Wat nogal zwaar was en enorm tegen viel, onze ( Odyle en ik ) benen konden echt niet meer, na onze tocht van gister en dan ook nog die van vandaag. Daarnaast waren onze fietsen te klein en met een zachte band is het nog eens 10 keer zo zwaar. Maar we hebben het overleefd en toen we eindelijk thuis waren stond het eten al klaar. We kunnen zo dus heerlijk het bedje in!


Dag 19 woensdag 12 februari 2014

Vandaag was vrijwilligersdag, dat betekend dat we alle andere projecten een bezoekje brengen en dat we langs het ziekenhuis gaan voor eventuele bloeddonatie. Om geld te besparen hadden we besloten om met de public naar Zomba te gaan. Bespaar je zeker wel 1900 Kwacha mee, omgerekend zo’n €3,20 maar om toch een beetje in te burgeren, zouden we net als iedereen een public nemen om inderdaad geld te besparen. Een public is een soort taxi, alleen wordt deze helemaal volgepropt tot er niemand meer bij kan. Denk hierbij dan niet aan 4 mensen op de achterbank, maar zeker wel 6! We hadden nog niet eerder hiervoor een public genomen dus hadden we met Elma afgesproken, die ongeveer op 30 minuutjes lopen van ons, op een ander project zit. En om 7 uur stonden we dus netjes langs de weg te wachten tot er een auto, busje, truck voorbij zou komen die ons mee kon nemen. We hadden geluk! We konden achterin een grote truck, met nog zo’n 20 mensen gingen we dus op weg naar Zomba, wat in plaats van 2000 Kwacha met de normale taxi, nu maar 100 Kwacha koste.

Op Pakachere moesten we nog even op Jan wachten en toen zijn we vertrokken. Elma ging met ons mee want die wilde graag wat spullen bij haar oude project ophalen. Dus met z’n 4e op de achterbank, Jan en Joy voorin. Het eerste project dat we hebben bezocht is Mawa, het project waar Elma eerst 3 maanden heeft gezeten. Het is een project dat voornamelijk uit vrouwen bestaat en waar ze veel met de landbouw doen. Zo hadden ze een tabak drogerij naast het vrijwilligershuis, waar ze alle tabak bladen lieten drogen. Maar ook doen ze veel met support groepen, dit zijn groepen voor mensen die ziek zijn. Ze kunnen door middel van zo’n groep steun bij elkaar zoeken, ze kunnen praten over hun problemen en samen bidden.

Na de uitleg en de rondleiding bij Mawa zijn we weer weg gegaan richting Bwalo, het project waar ik eerst 3 maanden heen zou gaan maar me bedacht had. We werden bij het vrijwilligershuis begroet door 2 honden, en helaas ben ik niet ingeent voor Rabies, dus loop ik met een grote boog om elk dier heen wat ik tegen kom. Op dit moment zitten er geen vrijwilligers op Bwalo, maar de huispapa was in het huis om op het huis te passen. Het staat boven op een berg met een geweldig uitzicht, jammer genoeg zijn ze net voor het huis aan het bouwen waardoor gelijk de helft van het uitzicht weg is. Maar het zag er goed en gezellig uit en daar gaat het om. Het project zelf ligt nog geen 2 minuten lopen van het huis. Waar we weer hartelijk werden ontvangen en gelijk een introductie kregen. Bwalo haalt jongeren van de straat, jongeren die op straat leven omdat ze ruzie hebben met ouders, of wees zijn. Ze halen de jongeren van de straat en plaatsen ze op het project, waar ze dan slapen, scholing krijgen en eten . Zodra ze op het project zitten wordt er gekeken of ze een geschikte school voor dit kind kunnen vinden, zodat hij/zij weer naar school kan. Als blijkt dat ze nog ouders hebben, wordt er contact opgenomen met de ouders om de band tussen kind en ouder te verbeteren. Zodra ze zo ver zijn op Bwalo, zullen ze terug geplaatst worden bij hun ouders, en zullen ze naar school gaan. Ook als dat gebeurd is blijft het contact om te kijken hoe het gaat. Een heel mooi en interessant project vind ik zelf, daarom had ik er in eerste instantie ook voor gekozen. Maar het project is nog vrij nieuw waardoor er nog veel gekeken moet worden, wat moeten we doen en hoe gaan we het doen. Gelukkig hebben ze veel toekomst plannen en willen ze snel gaan verhuizen, als het goed is gaan ze deze week beginnen met bouwen in een ander dorp, verder van de stad af. Dit omdat het gebouw waar ze nu in zitten gehuurd wordt en daardoor te veel geld kost, maar ook omdat ze verder van de stad af willen zitten, zodat de jongeren niet snel weer in aanraking komen met hun oude vrienden, hun ‘oude’ leven.

Op weg naar Liyo, het project waar Elma nu verblijft. Het project bestaat uit members van allemaal ongeveer dezelfde leeftijd, ze zijn allemaal rond de 25 jaar. Het is een enigszins vergelijkbaar project als Yodep, veel lesgeven aan de kleine kinderen en de naschoolse activiteiten. Het verhaal ging allemaal zo snel, en het was zo lang dat ik het allemaal niet zo goed heb kunnen volgen.

Hierna zijn we langs Yodep geweest, waar iedereen netjes op ons aan het wachten was, Odyle en ik moesten zelf vertellen welke projecten ze op Yodep hebben lopen en wat er op zo’n project gebeurd. Jeroen kreeg een rondleiding over het terrein en we zijn door gereden naar Chayof, het project waar op dit moment Jeroen, Pien, Jeroen en Lea op zitten. We zijn eerst langs het vrijwillihershuis gelopen, het enige vrijwilligershuis met een normale wc en een douche, dan wel een koude, maar ze hebben het wel en nog binnen in huis ook! Hierna zijn we met z’n alle door gelopen naar het project, waar we, ook hier weer, vriendelijk werden ontvangen. Ze begonnen gelijk te dansen en te zingen, heerlijk om zo onthaalt te worden. Waarna Jeroen ons had verteld wat er op Chayof zoal wordt gedaan aan activiteiten, kregen we een rondleiding op Chayof 1. Chayof heeft 3 verschillende locaties waar ze van alles doen, op locatie 1 wordt er veel gedaan met les geven, hebben ze een bibliotheek en een medicijnenhok. Op Chayof 2 hebben ze heel veel dieren, en op Chayof 3 zijn de vrijwilligers op dit moment veel bezig. Chayof 3 is het minst ontwikkeld en omdat het een uur lopen ligt vanaf Chayof 1 zijn we niet veel mensen die daar heen gaan.

Na de rondleiding door alle projecten hebben we een heerlijke lunch gekregen op Pakachere, lasagne, heerlijk! Na de lunch zijn we naar het ziekenhuis gegaan, het St. Lukes ziekenhuis, om eventueel bloed te doneren. Iedereen was mee, we hebben in totaal met z’n 8e bloed gedoneerd. Eerst kregen Jeroen, Odyle en ik een rondleiding door het ziekenhuis, de rest had deze al een keer eerder gehad, het is zo raar om door dit ziekenhuis heen te lopen. Elke afdeling heeft zijn eigen gebouwtje, die verbonden worden door paden (buiten) met daar overheen een dakje, zodat je toch nog droog loopt als het regent. Kinderen krijgen alleen medicatie in het ziekenhuis, ze worden dus niet gewassen of krijgen eten, elk kind heeft dus iemand bij zich die dag en nacht erbij is om ervoor te zorgen. De meeste kinderen worden veelte laat binnen gebracht, en moeten aan het zuurstof. Maar bijna alle mensen weigeren de zuurstof voor hun kind, want het gaat te ronde dat ze door het zuurstof dood gaan. Omdat de kinderen zo laat binnen worden gebracht, zijn ze bijna niet meer te redden. Ze gaan dood doordat ze te ziek zijn, maar omdat ze daarvoor nog aan het zuurstof hebben gelegen, denken de mensen dat ze daaraan dood gaan. Ook heb je er op elke afdeling geen privacy, ze liggen hutje aan mutje in bedden op een grote zaal en als je geluk hebt heb je nog een klamboe. Aangezien deze meestal worden gestolen, moet je geluk hebben dat je er eentje boven je bed hebt hangen. Elke ochtend komen alle patiënten en doktoren bij elkaar in een zaal met banken, waar dan de priester of iemand die goed kan spreken het woord zal nemen bij het bidden. Toen we terug kwamen bij de kamer waar we bloed konden doneren moesten we nog even wachten, aangezien we met z’n 8e waren duurde het wel eventjes. Ik werd al een beetje zenuwachtig en zeker toen ik zag hoe dik de naald was die ze gebruikten. Eerst krijg je een klein prikje in je vinger zodat ze je HB kunnen zien, en je bloedgroep kunnen testen. Als je HB hier lager is als 12 mag je niet meer doneren, maar ik zat netjes op de 15,1 Als ze dit gedaan hebben en alles goed is, mag je gaan liggen. Het was even zoeken naar m’n ader maar hij heeft in 1 x goed geprikt, toch best fijn want zo lekker was het niet. De naald er uit halen was pijnlijker en we moesten erna ook gelijk aan de frisdrank en de koekjes om te zorgen dat we niet duizelig zouden worden. Jammer genoeg kan ik m’n arm nu nog steeds niet goed strekken en doet hij nog steeds pijn, morgen zal er wel een grote blauwe plek zitten. Maar ik heb met 450 ml bloed een volwassen mensen leven of 2 kinderlevens gered!!

Eenmaal weer terug bij Pakachere hebben we nog even wat gedronken en ben ik met Odyle richting Zomba Town gegaan om nog wat boodschappen te halen, we besloten om vanavond Spaghetti te eten met groenten als tomaten, ui, gourgette, pepers en paprika. We hebben ons buikje rond kunnen eten, want het was een heerlijke maaltijd.


Dag 20 donderdag 13 februari 2014

Vandaag werd ik moe wakker, wat ik eigenlijk elke dag wel heb. Een douche hielp vandaag ook niet, dus ik loop als een soort zombie rond. Gelukkig stond er voor vandaag een leuk programma op papier, maar zoals gewoonlijk hier is er al weer veel van veranderd. We zouden bomen gaan planten rond Yodep, dat plan is wel door gegaan. Maar ons idee was meer om het rond de gebouwen te plaatsen, zodat ze later voor meer schaduw zouden zorgen. We hebben ze helemaal achterin geplant, want in de toekomst zou daar het vrijwilligershuis geplaatst gaan worden, waardoor er veel schaduw in de tuin zou zijn. Daarnaast zorgen de bomen voor hout en hebben we bomen waar we met de bladeren medicijnen van kunnen maken. Helaas konden we niet veel helpen, omdat er eerst heel veel beplanting weg gehaald moest worden. Dus zijn we gaan helpen bij het lesgeven, de klas werd weer verdeeld op leeftijd en ging dit keer met de wat oudere kinderen mee. Ze moesten allemaal iets tekenen, als ze naar de andere school gaan moeten ze iets kunnen schrijven of tekenen, dus dat zijn ze veel aan het oefenen. Ze mochten zelf weten wat ze zouden gaan tekenen, als het er maar op leek. Na de les ben ik bij het bomenplanten wezen kijken en heb er zelf ook een paar geplant! Daarna hebben ze allemaal wat water gekregen, wat Nefe met een emmer op haar hoofd naar bomen kwam brengen. Toen was het tijd voor pap, maar niet voor mij. Met een vieze dikke laag over de pap heen, ziet het er opeens nog minder smakelijk uit.

Helaas ging de computerles van de middag niet door en moesten we om 12u bij de Tundu school zijn, dit is de school dicht bij ons huis en dicht bij Yodep, hier zouden de computerlessen ook gegeven worden. We hadden een afspraak met de directeur, we wilden graag weten welke buitenschoolse activiteiten ze doen en hoe we het goed kunnen afspreken voor de computerlessen. Voor de computerlessen gaan we eerst de docenten van de Tundu school les geven, zodat hun alles erover weten en er mee om kunnen gaan. Hierna is de bedoeling om de kinderen hierin les te gaan geven, maar zo ver is het nog niet. De Tundu school heeft veel naschoolse activiteiten, clubjes. En als Yodep wilden we graag weten wat die clubjes in houden en hoe we deze kunnen verbeteren en ondersteunen. We moeten zelf nog gaan bespreken hoe we Yodep hierin kunnen inzetten, maar de toekomstplannen zijn goed. Ook is het plan om een paar keer per schooljaar een soort opendag te geven, waarop de verschillende clubjes kunnen tonen wat ze geleerd hebben. Zo wordt het ook bekender binnen de community en kunnen de scholieren ook eens zien wat de anderen doen en eventueel kunnen ruilen naar een andere club.

Na de lunch zijn we naar Yodep gegaan, omdat Special Needs en Lifeskills gewoon op het programma stond, dus konden we hierbij assisteren. We hebben weer een half uur moeten wachten tot er beweging in kwam, terwijl er al 2 kinderen voor de Special Needs klas gewoon keurig om 2 uur aanwezig waren. Het is eigenlijk belachelijk dat er pas begonnen wordt als er 4 kinderen voor de klas zijn, als je gewoon om 2 uur komt heb je misschien minder kinderen, maar kan je deze wel meer en extra aandacht geven. Bijvoorbeeld als beloning van op tijd aanwezig zijn. Helaas was er ook een gehandicapte jongen, die op een bed moest liggen en verder eigenlijk niks kon. Natuurlijk geven we hem wel aandacht door bijvoorbeeld blokken te geven waarmee hij dan kan spelen, maar het zou beter zijn als deze jongen thuis kon blijven en daar de aandacht zou krijgen die hij verdient. Hij wordt ook bij de moeder op haar rug naar Yodep gedragen, en ik weet niet hoe lang ze moeten lopen maar als ze thuis de nodige spullen voor deze jongen zou hebben zou het vooral makkelijker zijn. We zijn begonnen met het alfabet, wat toch voor sommige best lastig is. Vooral het schrijven is heel moeilijk, maar we hadden 2 leerlingen die heel goed hun best deden en alle konden schrijven, alleen het lezen kunnen ze dan nog niet.

Nadat we bij Special Needs geholpen hadden zijn we samen met Wilfred aan Lifeskills begonnen, en het zou weer gaan over culturen, welke er in Malawi zijn en of deze goed of fout zijn. In plaats van normaal hier over te praten besloten we om het dit keer in 2 groepen te doen, een groep die vóór (de goede dingen van een cultuur) is en een groep die tegen ( de slechte dingen van een cultuur) is. Na elke cultuur vroegen we in het algemeen of de cultuur goed/slecht is, en dan was iedereen er over eens.

Na de Lifeskills zijn we gelijk begonnen aan de wekelijkse evaluatiemeeting. We mochten weer zeggen wat we van de week vonden en welke plannen we voor volgendeweek hadden, net als vorige week hebben we dit keer ook weer een hele lijst van dingen die gedaan moeten worden. Of dit ook allemaal af gaat komen is de vraag, maar dan wordt het weer een week uitgesteld. Toen we thuis kwamen stonden er lekkere pannenkoeken op ons te wachten, iets te dik, waardoor we na 2 pannenkoeken propvol zaten.

Rond kwart voor 8 werden we opgehaald door de taxi om richting Elma te gaan, want ze gaf een feestje voor haar verjaardag! Toen we er aan kwamen waren alle members van Liyo er en zaten allemaal keurig op een stoeltje, buiten in de tuin. Maar toen eenmaal de muziek begon te spelen en de drankjes buiten kwamen, ging iedereen helemaal los. Tussendoor hebben we happybirthday gezongen, het Wilhelmus en het landelijk lied van Malawi. Ongeveer om 11 uur zijn we richting G-String gegaan, een club waar je goed, als azungu (blanke), naar toe kan zolang je er maar wel met lokale mensen bent. Ik had verwacht dat dit een hele oude, lelijke club zou zijn, maar tot mijn verbazing zag het er allemaal heel netjes uit. Het bizare is alleen dat de hoertjes er overal rond lopen en staan te dansen in korte rokjes en op hakken. In G-String viel het dan nog wel mee, maar de club er naast, Boxer, was het nog iets erger. Hier hadden ze zelfs kamertjes achter voor de hoeren, zodat ze gelijk aan de slag konden. Ook wilt elke jongen/man in de club met je dansen, en je komt er niet makkelijk vanaf. Maar ik kan zeggen dat ik echt een hele leuke avond heb gehad, en dat ik er zeker nog een keer naar terug wil! Iedereen staat er te dansen en te swingen, je ziet niemand stil staan, ze gaan allemaal lekker losjes. Tegen half 3 hebben we de taxi terug naar huis genomen en zijn we lekker gaan slapen.


Dag 21 vrijdag 14 februari 2014

De dag begon weer vroeg, met onze huismoeder om 8 uur voor de deur. Ze had de deur gisteravond niet goed op slot gedaan, waardoor wij het ijzeren hek, aan de binnenkant van de deur, met een hangslot op slot moesten doen. Dus daar stond ze buiten te roepen tot we wakker zouden worden. Niet echt bepaald lekker wakker worden, maar ik kon als snel weer in slaap vallen. Jammer genoeg 20 minuutjes later alweer wakker, en niet meer kunnen slapen. Eventjes m’n bed uit en het ontbijt stond al klaar op tafel, maar een boterham met pindakaas naar binnen gewerkt en weer op bed gaan liggen. Toch wel beetje hoofdpijn na gisteravond, maar vooral erg moe, waardoor ik graag nog uren zou willen slapen, maar helaas. Het was te warm, de kinderen van de Tundu school waren al lawaai aan het maken dus om half 10 maar weer ons bed uit. Best chagrijnig al door weinig slaap, maar als je er dan achter komt dat er geen water uit de kraan komt, en je daarom dus ook niet normaal kan douchen, wordt m’n humeur er niet echt beter op. Maar ach, geen drinkwater, geen douche, niet je kleren kunnen wassen, dan dus maar richting Pakachere om zo even een lekkere douche hier te nemen. Vanmiddag nog even boodschapjes doen alvast en van het weekend ga ik Zomba Plateau ontdekken met Odyle en Jeroen, super veel zin in!

Zoals elke week kunnen jullie m'n foto's op Facebook vinden.

En ohja! Happy valentine's day everyone!