Wat gaat de tijd snel
Door: Kim Dijst
Blijf op de hoogte en volg Kim
24 Februari 2014 | Malawi, Zomba
Dag 21 vrijdag 14 februari 2014
Wauw, met de public naar huis is al een heel avontuur. Eerst moet je vinden waar ze vertrekken, want iedere bestemming heeft een eigen vertrek plek in Zomba. Maar die hadden we gevonden, en voor we het wisten zaten we in een auto. Eigenlijk kan je het geen auto meer noemen, een ruit dat zo kapot was dat je er niks meer door heen kon zien, buiten regende het maar binnen net zo hard. En bij elke hobbel hoopte je dat de auto niet uit elkaar zou vallen en dat we het einde van de weg zouden halen. Met 2 dikke mama’s, 4 grote tassen en met Odyle op m’n school op de achterbank, richting huis.
Dag 22 zaterdag 15 februari 2014
De wekker ging rond 6 uur, zodat we netjes om 8 uur bij Pakachere konden zijn. Helaas regende het weer zo hard en twijfelde we eigenlijk of we wel naar het Zomba Plateau zouden gaan. Na wat rond gesms met Jeroen, hebben we uiteindelijk besloten om toch gewoon te gaan. Toen we bij Paka aan kwamen zijn Jeroen en ik eerst wezen kijken waar we ons visum kunnen verlengen, maar we konden de juiste plaats niet vinden. En daarnaast was het zaterdagochtend, dus het zou waarschijnlijk ook niet open zijn. Volgende week dus nog een keer proberen, op een door de weekse dag! Pien ging ook mee naar het Zomba Plateau, gezellig met z’n 4e gingen we dus vanuit Pakachere in de taxi van Austin eerst langs ‘Metro’, de supermarkt, om eten te kopen. We zouden in een huisje zitten waar we op gas konden koken, dus we besloten om boord, eieren en benodigdheden voor de pannenkoeken mee te nemen. Hierna zijn we door gereden naar boven.
Austin dropte ons bij Trout Farm, waar we de nacht in een huisje zouden overnachten. Hier aangekomen zag het er allemaal netjes uit, maar helaas geen gas om op te koken. Hier waren we natuurlijk niet op voorbereid, dus hebben we hout aan de baas daar gevraagd zodat we op een houten vuurtje konden koken. We hebben dus eerst lekker eieren gebakken en op vers brood uit de winkel op gegeten. Toen zijn we met de gids op pad gegaan, hebben we de Williams Falls en andere watervallen in de omgeving gezien en het grote stuw meer. Uit dit meer wordt het drinkwater, wat we in Zomba hebben, gehaald. In de rivier mag je dus nog wel zwemmen, omdat het water wordt gezuiverd door de stroming, maar in het meer zelf mag dat niet meer omdat dit water stil staat. Helaas door het slechte weer, hebben we niet veel van de omging kunnen zien. Dit omdat we in de wolken liepen, het regende en we de hele tijd goed moesten opletten waar we liepen, omdat de kans dat je uit zou glijden heel groot was. Er leven 3 verschillende soorten apen op het Zomba Plateau, de black monkey, de blue monkey (deze wordt zo genoemd omdat hij blauwe ballen heeft) en de Baboen, de grootste aap van alle drie. Ook hebben we de Paka tree gezien, de grote boom die zich om een andere boom heen wikkelt tot dat deze dood gaat. Dit zijn vaak ontmoetingsplaatsen, plaatsen waar de mensen bij elkaar komen.
Rond 3 uur waren we weer terug in het huisje, eigenlijk helemaal niet zo lang gelopen, maar naar ons gevoel waren we al een hele dag op pad. We hadden ook geen zin meer om verder te lopen, omdat we allemaal doorweekt waren. In het huisje hebben we lekker gezeten, hebben we gekaart en zijn toen de pannenkoeken gaan bakken. Dit keer in de openhaard, in de woonkamer, met een rooster. Het ging nog beter dan de eieren van die middag. We wilden net de eerste pannenkoek op het vuur zetten, toen ook nog het licht uit viel, dus hebben we het met het licht van het vuur moeten doen. Gelukkig ging dit redelijk goed, en hebben we heerlijk gegeten. Pien en Odyle hebben het de hele avond koud gehad, omdat we hoger in de bergen zaten is het er natuurlijk veel kouder dan beneden.
Dag 23 zondag 16 februari
Vandaag voor het eerst in weken een beetje kunnen uitslapen. Natuurlijk was het al wel vroeg licht, maar het was niet zo warm, dus rond 9 uur kwamen we uit bed. Omdat we de boter hadden opgemaakt voor de pannenkoeken besloten we om de eieren nu te gaan koken. Natuurlijk weer op het houten vuurtje, alleen dit keer duurde het zo lang, dat we rond 12 uur er maar mee gestopt zijn. We hebben het vuurtje uit laten gaan, ook omdat we geen hout meer hadden. De baas was al een keer langs geweest, dat we om 10 uur eigenlijk hadden moeten uitchecken, alleen wisten wij dit niet. Toen iedereen klaar was zijn we nog even langs de souvenirs winkeltjes gelopen en zijn we opgehaald door de Austin.
Het was een echte Hollandse zondag, met veel regen en kou. Dus besloten we samen met Mariet, Jeroen, Odyle en Pien om bij Paka een filmpje te gaan kijken. Zo gezegd zo gedaan, alle gordijnen dicht, de beamer erbij gehaald (waar we nog even probleempjes met de snoeren hadden), de banken vanuit een andere kamer gepakt, drinken erbij en kijken maar. We hebben Blood Diamant gekeken, een film over een Afrikaans land waar ze aan kinderarbeid deden en waar blanken een grote rol in speelden. En nu ik hier in Afrika ben, is zo’n film juist nog heftiger en schaam je je er bijna voor dat dit zo vroeger ging. Na de film konden we aanschuiven, de kok in Pakachere had voor ons lekker gekookt. Na het eten nog even natafelen, was heel gezellig.
Wisten jullie dat de mensen hier allemaal gek zijn van Sima, maar dat hier totaal geen voedingsstoffen inzitten die je juist nodig hebt, en dus best slecht voor je is. In de eerste 1000 dagen, vanaf dat de bevruchting heeft plaatsgevonden, heeft de baby goede voedingsstoffen nodig. Maar omdat de moeder als ze zwanger is alleen maar sima eet en na de geboorte hier mee door gaat, ontwikkelen de hersenen van de baby zich niet optimaal en kunnen ze daarom niet veel slimmer meer worden.
Eenmaal thuis zijn we snel ons bed in gedoken want het was inmiddels al 10 uur, we zouden allang op bed moeten liggen.
Dag 24 maandag 17 februari 2014
Vandaag ben ik totaal niet lekker uit bed gekomen, hoofdpijn, buikpijn, lichte koorts, gewoon niet lekker maar waar ik eigenlijk al een tijdje last van had. Ook Odyle voelde zich totaal niet lekker, dus besloten we om voor de zekerheid even langs de dokter te gaan om bloed te laten prikken. Gelukkig kwam hier niks ergs uit, gewoon een infectie wat vanzelf door veel water drinken en paracetamol over zou moeten gaan. Voor vandaag hadden we gepland om boodschappen te gaan doen en om mijn visum te kopen, en omdat we nu toch in de stad waren hebben we dat ook maar gelijk gedaan. Ik heb een mooie Malawiaanse stempel in mijn paspoort en we hebben alles voor komende week weer in huis.
Vanmorgen kwam MacYon al bij ons langs om te vertellen dat het meisje uit Israel (Sharon), vandaag zou aankomen. Maar toen we thuis kwamen, met tassen vol boodschappen, was ze zelf net naar het centrum om hen een en ander te halen. We hebben even wat gegeten en ik ben toen op bed in slaap gevallen. Toen ik wakker werd, waren MacYon en Sharon alweer thuis en heb ik met haar kennis mogen maken. Een heel aardig meisje, misschien iets anders dan onze Nederlanders, maar ik had ook niks anders verwacht. Ze is joods, komt uit Jerusalem en ze eet kosjer, ze is al een aantal maanden in Uganda geweest en Tanzania en is nu hier om Yodep te ondersteunen. Hoe lang ze zal blijven is nog niet duidelijk, maar de komende 3 weken blijft ze sowieso.
Toen Sharon en MacYon weer terug naar het project waren, zijn Odyle en ik op bed gaan liggen. Odyle lag al snel te slapen, dus ben ik een filmpje gaan kijken. Gelukkig wel een beetje opgeknapt, dus hebben we nog memorie gespeeld samen voordat Serina weer thuis kwam om te koken. Ze had een prutje met tomaat en spersie bonen met rijst.
Zo lekker gaan slapen en morgen weer hup, naar Yodep!
Dag 25 dinsdag 18 februari 2014
Vandaag werden we ietsje beter wakker, ik dan tenminste. Maar ook Odyle besloot om gewoon mee te gaan naar Yodep, zolang we niet uren zouden moeten lopen en in de buurt zouden blijven van Yodep zou het wel goed moeten komen. Het plan was dat ik naar Zomba zou gaan om verf te kopen voor de bibliotheek, maar helaas hebben ze het geld hiervoor nog niet ontvangen dus ging dit niet door. Eigenlijk ook wel een beetje opgelucht, want ik zou een fietstocht, berg op waarts, van 40 minuten niet overleven. Dus besloten we om de gekochte fruitbomen (deze hebben ze gister gekocht), te gaan planten. Na een boompje planten, zijn Odyle en ik weer uit de zon gegaan. En hebben we de kleuterklas bijgewoond. Vandaag hebben ze veel gezongen en gespeeld, veel leren zat er vandaag niet in, maar het was wel heel erg leuk en gezellig, dat is soms ook wel eens goed natuurlijk! Vlak voordat de pap klaar was besloot Odyle om terug te gaan naar huis, omdat het toch niet echt lekker ging. Ik ben nog even gebleven, maar na het pap eten ben ik ook terug gegaan, omdat ze na het pap eten eigenlijk niks meer ondernemen.
Om 12 uur stond Jan weer op de stoep, zoals hij om de 2 weken elke keer langs komt om te kijken hoe alles gaat. Hij had een grote 2 literfles water mee genomen voor Odyle, toch iets beter voor je en zeker als je ziek bent. Vanaf onze kant hadden we eigenlijk niet veel meer te melden dan dat het goed ging op het project en in huis met Sharon! Jan vertelde nog even wat de bedoeling van het komend weekend is, het weekend dat Odyle, jeroen, Lea en Pien weer terug naar Nederland gaan. Ook vertelde hij dat ik in Maart gezelschap krijg op het project van een groepje wat oudere dames die via Discover Reizen 2 dagen op het project komen helpen. Super leuk natuurlijk! Ook komt er een groep van 22 jongens en meiden dit weekend aan in Lilongwe, dit is de groep van World mappers. De members van Liyo konden zich opgeven bij Jan als begeleider. Dit omdat de World mappers bij Liyo komen helpen op het project, maar daarnaast ook uitstapjes gaan doen. Jan gaat ze dit weekend van het vliegveld ophalen samen met de gekozen begeleiders van Liyo.
Nadat Jan weg is gegaan zijn ik, MacYon en Josef richting Tundu school gelopen, hier om de hoek. Hier zouden vandaag de computerlessen beginnen. Na een goed gesprek met de directeur vorige week, stonden vandaag bijna alle docenten te springen om te leren hoe de computer werkt. Net voordat de les begon werd mij even verteld dat ik ook les moest geven en ik moest vertellen wat alle knopjes van het toetsenbord beteken. Nou, ik moet je eerlijk vertellen, dat ik dat zelf niet eens weet, wat precies alle knopjes doen. De les ging heel goed, we hebben wat theorie van Josef gehad en zijn daarna over gegaan naar de uitleg van het toetsenbord in praktijk. Gelukkig werd dit door Josef en MacYon uitgelegd. Na de les heb ik voorgesteld om volgende week maandag eerst bij elkaar te komen om te bespreken wat we in de les van dinsdag gaan behandelen en wat iedereen zijn bijdrage hier in zal zijn, zodat we ons er allemaal op voor konden bereiden. Dit vonden ze een heel goed idee en dit hebben we dan ook gelijk afgesproken.
Omdat de les maar een uurtje duurt, zijn we door gelopen naar een volgend dorpje waar ze Children’s Corner aan het geven waren, zodat we konden helpen. Maar na 2/3 dansjes enthousiast te hebben mee gezongen en gedanst, kon ik eigenlijk al niet meer. Ik heb netjes gewacht tot we terug zouden gaan en we zijn toen naar huis gelopen.
Dag 26 woensdag 19 februari 2014
Vanmorgen vroeg voor de wekker wakker, en niet meer kunnen slapen, een ramp. Want echt uitgerust wakker worden doe ik hier helaas niet. Na een lekkere douche en het ontbijt, wat altijd bestaat uit geroosterde boterhammen en pindakaas en een kop thee, zijn we naar Yodep gegaan. Sharon liet onderweg zien wat ze gister in haar kamer had gemaakt, een handig boekje met het alfabet erin, ook een klein boekje met de nummers 1 tot en met 10. Supr leuk en ontzettend handig, ze wilden hem vandaag langs brengen bij een schooltje.
Op het project hebben Odyle en ik voorgesteld om de ‘posters’ opnieuw te maken, dit zijn grote vellen papier met daarop het alfabet, tellen tot en met 20 en delen van het gezicht. We waren van plan dit op de muur te schilderen, maar voordat we hier verf hebben is het al volgend jaar, dus besloten we om ze opnieuw op papier te tekenen. De papieren die er hingen zagen er ook niet meer uit, wit was meer bruin geworden en er zaten overal scheuren en gaten in. Dit vonden ze een goed plan, dus hebben we hier samen de hele ochtend aan gezeten, we hebben ook nog even bij het lesgeven geholpen en mee gedaan.
Rond half 1 werden we thuis opgehaald door MacYon, want we zouden de ‘clubs’ op de Tundu school vandaag gaan bezoeken. Dit zijn clubjes opgericht door leraren en leerlingen, ze mogen zelf kiezen voor welke club ze zich inschrijven, en krijgen dan het hele jaar, elke week, les. Yodep wilt graag een bijdrage leveren aan deze clubs, omdat ze verschillende clubjes hebben waarin Yodep ook les geeft. We hebben elk clubje bezocht, en mochten onszelf elke keer netjes voorstellen, ook heeft elke club laten zien wat ze in de lessen doen. Zo waren we bij de bijbel club, waar er 2 kinderen naar voren kwamen om een zin uit de bijbel te vertellen, daarna gingen ze met z’n alle een lied zingen. Bij de club Theatre For A Life, kregen we een gedicht voorgedragen en heeft een groepje voor ons gezongen. Ze doen veel verschillende dingen op de Tundu school, en Yodep wilt er heel graag mee samenwerken. Daarom hebben ze bedacht om als ‘start’ van de samenwerking, volgende week een aantal bomen bij Tundu school te gaan planten, samen met de club Wild Life, die dus veel met planten en dieren doen.
Dag 27 donderdag 20 februari 2014
Vandaag alweer de laatste dag van Odyle op het project. We werden vroeg voor de wekker wakker, zoals we de afgelopen dagen wel vaker hadden. Door het licht buiten, de geluiden buiten en alle vogels die op ons dak landen. Je moet je voorstellen, we hebben een dak van golfplaten, als er ook maar een muis op zou lopen zou je hem al horen.
Toen we op het project kwamen stond ik niet op het programma, dus ben ik mee gegaan naar Charles. Een gehandicapte man, die dag en nacht verzorging nodig heeft. Daarom is er altijd een oppas bij hem, vorige keer was zijn oppas een meisje van 4 jaar, maar het gaat om het idee dat er iemand bij hem is. Hij zat op de veranda toen we aankwamen, hij kan heel erg weinig. Hij kan zijn benen en armen amper bewegen, en praten is heel erg moeilijk. Maar we zijn begonnen met kleuren, wij wezen een kleur aan en hij moest zeggen welke kleur het was, in het engels. Omdat hij moeilijk praat, is het soms best lastig om hem te verstaan. Hierna heeft Mary een verhaal voorgelezen, en hebben we nog wat engelse zinnen gedaan. Hij vertelde dat hij gister avond niks had gegeten en dat hij honger had, helaas had niemand van ons iets in zijn tas om hem te geven. Dus hebben we afgesproken om de volgende keer dat we langs komen eten mee te nemen. Hij vroeg ook of we op de foto wilden met hem, dus zijn we met z’n alle op de foto gegaan.
Van Charles vandaan zijn we gelijk door gelopen naar huis, waar Sharon al weer was. Serina en Nef waren al druk bezig met het maken van Samusa. Een bladerdeeg hapje met aardappel en ui aan de binnenkant. Maar we hebben hier geen over, dus werd moesten ze eerst het deeg maken, even bakken, vullen en daarna frituren in de olie op een steenkolen vuurtje. Ik heb snel een koude douche genomen, want het was niet normaal warm. Daarna besloten we om even naar Zomba te gaan en bij Pakachere te lunchen, Sharon wilde niet mee. We hebben in Zomba een paar broeken van Odyle opgehaald, die ze heeft laten maken. Ook hebben we vers brood gehaald voor morgen en wat drinken voor onderweg. Toen zijn we naar Pakachere gelopen om hier lekker te lunchen. Met een heerlijke tosti met kaas en tomaat en een super lekkere smootie van het fruit dat in het seizoen is. Toch wat beter dan wat we hier thuis krijgen.
Eenmaal thuis zijn we gelijk door gelopen naar Yodep, zonder Sharon want die was moe en wilde daarom niet mee. Ik stond op het programma voor Special Needs, maar zoals het de afgelopen keren ging had ik er nog niet zo heel veel zin in. Maar dit keer was heel anders dan de andere keren, we waren ook met andere members. Ze hadden al bankjes klaar gezet en het bord er voor gezet, goed voorbereid. We gingen oefenen met de letters OEIUA eerst moesten ze het nazeggen en daarna hebben ze ze allemaal opgeschreven. Het ging super goed! Hierna hebben Odyle en ik het overgenomen en hebben we de nummers 1 tot en met 10 gedaan, geoefend met de spraak en met het schrijven. Ook het lezen van de nummers is best lastig voor ze. Tussendoor hebben we een paar nummers gezongen. Na het harde werken hebben we een spel gedaan, die ik mocht verzinnen. Nou verzin maar even zo snel iets om met deze kinderen te spelen. Maar ik had een leuk spelletje bedacht met gooien van de bal en het vangen er van. Iedereen vond het helemaal geweldig, dus volgende week mag ik weer een spel bedenken.
We zijn vroeger met de les gestopt omdat ze een traditionele dans voor ons zouden dansen. En toen ik het lokaal uit kwam zag ik de dames allemaal al zitten om te gaan beginnen. 3 jongens zaten met een trommel en een deksel van een pan om de muziek te maken. Toen alle dames kwamen begonnen ze gelijk te zingen en te dansen. En ja, wij moesten mee doen. Het leek alsof het hele dorp was gekomen. Na een paar dansen zijn ze er mee gestopt, het was echt heel erg leuk, iedereen deed mee!
Thuis waren Serina en Nef klaar met koken en had Serina popcorn gemaakt, super veel! Odyle had iedereen uitgenodigd om langs te komen, als afscheidsfeestje. Dus zodra er een paar mensen waren ging er drinken, popcorn en chips op tafel. Maar de mensen veranderde hier in beesten, ik heb nog nooit mensen zo zien schransen. Nog geen 5 minuten later was het popcorn en de chips al op, en nog niet eens iedereen was er. En elke keer als er iemand bij kwam, werd er weer een nieuwe bak neer gezet en stond iedereen weer aan de tafel geplakt. Toen moest de muziek zachter want iedereen moest speechen, elke member moest iets zeggen inclusief Odyle en ik. Daarna hebben we gezongen en gingen ze het nationale lied van Malawi zingen. Na nog een nummertje ging eigenlijk iedereen gelijk naar huis, gelukkig want we wilden allemaal heel graag even rust en gaan slapen.
Dag 28 vrijdag 21 februari 2014
Vandaag werden Odyle en ik rond 8 uur op gehaald. Odyle met al haar spullen en zenuwachtig, waardoor ik er ook een beetje zenuwachtig van werd. Toch best raar dat al haar spullen nu uit de kamer zijn en dat ze straks gewoon terug naar Nederland is. We verzamelden allemaal bij Pakachere, om vanaf daar richting Lilongwe te gaan. Onderweg hadden we Elma en nog een member van Liyo opgehaald. Dit weekend komt de World Mapping groep aan en er zijn 4 members uit alle projecten geselecteerd om als begeleiding mee te gaan, super leuk voor deze mensen dat ze zo’n kans krijgen. Ze gaan namelijk mee naar alle uitstapjes en kunnen als geen ander vertellen hoe het leven in Malawi is.
Iedereen was op Pakachere, alleen Elma die bleef in Zomba. Jeroen en ik gingen mee naar Lilongwe om de rest uit te zwaaien en om weer een weekend in een andere omgeving te zijn. Rond 9 uur vertrokken we dan in het mini busje richting Lilongwe, waar we ongeveer om 1 uur arriveerde. Het is hier trouwens zo, als je één keer een officiele boete krijgt, kan je de rest van de dag geen boete meer krijgen, omdat je al een boete hebt gehad. Maar krijg je geen officiele boete, dus het geld wat je betaald gaat gewoon naar de agent, dan kan je nog wel aangehouden worden en nog meer boetes krijgen.
Ik had van de week geprobeerd om te reserveren bij Mabuya Camp, het hostel waar we normaal in Lilongwe overnachten, gelukkig was dit ook gelukt, maar voor Jeroen en Lea was het een ander verhaal. Ze hadden niet gereserveerd omdat het de vorige keer dat ze er waren het niet zo druk was. Maar vandaag was het super druk en alles zat vol, waardoor Jeroen en Leo ergens anders heen moesten. Gelukkig kwam Jan gelijk met alternatieven en is het gewoon goed gekomen. Jeroen, Pien, Odyle en ik sliepen met z’n 4e in een dorm. Omdat we nog een hele middag voor ons hadden zijn we met z’n 4e de stad in gegaan. En dit keer niet lopend, maar met de fietstaxi!! Je ziet nu vast zo’n fiets voor je met daarachter zo’n mooi zitje waar je met zijn 2e in kan. Maar dit is anders, je gaat gewoon bij iemand achter op de fiets zitten, wel op een mooi kussentje, en hij brengt je dan waar je naar toe wilt. Doodeng, dacht ik, bergje af, en met een behoorlijke snelheid, maar dat viel gelukkig alles mee. Odyle en Jeroen wilden souvenirs gaan kopen, maar Pien en ik hadden niet zoveel zin om over de markt te lopen dus hadden we ons opgesplitst. Pien en ik zijn even wezen pinnen en hebben daarna lekker een reep chocola gekocht. Toen we elkaar weer tegen kwamen, was er iemand voor jeroen, hangers van hout aan het maken, met namen erin! Dus moesten we hier op wachten, tot deze klaar waren. Daarna zijn we terug gelopen naar Mabuya Camp. We hadden met Jan en Marieke afgesproken om met z’n alle te gaan eten, op Jeroen en Lea na want die wilden het met z’n 2e afsluiten. Dus om half 7 vertrokken we vanaf Mabuya naar Mama Mia, hét Italiaanse restaurant waar we met z’n alle naar uit hadden gekeken, PIZZA! Toen we er aan kwamen, snapte ik gelijk waarom de gemiddelde Malawiaan hier niet zou gaan eten. Het zat vol met blanke mensen en het zag er, voor hier, super lux uit. Maar we hebben echt super lekker gegeten, en iedereen zat propvol nadien.
Dag 29 zaterdag 22 februari 2014
Wat een vreselijke nacht, de ergste die ik hier heb mee gemaakt. Niet normale hoofdpijn, misselijk, slap en een hele nacht boven de wc gehangen zo ziek was ik. Toch maar even opgestaan om Pien, Jeroen en Lea gedag te zeggen en een goede reis te wensen. Maar omdat ik zoveel moest overgeven hebben we besloten om even langs het ziekenhuis te gaan, Good Hope Clinic. Waar we echt 2 uur hebben gezeten, tussen de zwangere vrouwen. Ik werd van het ene kamertje naar het andere gestuurd, maar uiteindelijk kwam er weer niks uit het bloedonderzoek. Met een injectie in m’n bil voor het overgeven dus weer terug naar Mabuya Camp. Wat een kut dag, want we wilden naar het Lilongwe Wildlife Centre, maar ik heb de hele dag op bed gelegen. Gelukkig zijn Jeroen en Odyle wel gewoon geweest, want ik wilde niet dat ze door mij ook bij Mabuya zouden blijven. Dan had ik me helemaal schuldig gevoeld.
Toen Odyle en Jeroen terug kwamen voelde ik me al weer wat beter, de misselijkheid was zo goed als weg en de hoofdpijn was ook al minder. Dus besloot ik om toch maar mee de stad in te gaan voor een hapje eten. Maar toen we daar aankwamen, kwam de misselijkheid weer naar boven en heb ik met tegenzin een puntje pizza van Odyle naar binnen gewerkt. Meer kon ik ook echt niet op, want ik voelde me echt weer beroerd.
Omdat Odyle pas om 9 uur werd opgehaald bij Mabuya zijn Jeroen en ik tot dan opgebleven, om d’r toch gedag te zeggen. Odyle was zo zenuwachtig, dat ze al de hele dag veel praats had. Ook de nieuwe vrijwilligers waren gearriveerd en daar hebben we kennis mee gemaakt. Allemaal heel bezorgd om me of het wel goed ging enzovoort. Na een potje kaarten waren de meesten al naar bed. Odyle had een vrouw gevonden die dezelfde vlucht had als haar, dus dat was wel heel erg fijn. Deze vrouw had ook vrijwilligerswerk gedaan alleen dan in het noorden van Malawi en heel kleinschalig vertelde ze. Ze vertelde ook dat ze al vaker vrijwilligerswerk had gedaan en wat had rond gereisd. Toch heel interessant om naar te luisteren en het begon bij mij ook gelijk weer te kriebelen. Ik wil meer van de wereld zien! Eindelijk was het 9 uur, en zagen we Jan aankomen die Odyle kwam ophalen. Het gedag zeggen was best raar, gewoon raar dat ze weg gaat. Maar we hebben afgesproken om contact te houden, dus dat moet wel goed komen! Daarna zijn Jeroen en ik naar de dorm gegaan en zijn gaan slapen.
Dag 30 zondag 23 februari 2014
Vannacht in ieder geval niet meer boven de wc gehangen, kan ook bijna niet na zo’n spuit in je bil. Maar nog steeds erg beroerd, dus heb ik besloten om in plaats van met de nieuwe vrijwilligers in het mini busje, nu met Jan in de auto mee terug naar Zomba te rijden. Na een douche ben ik weer snel m’n bedje in gedoken, waar we helaas om 11 uur uit werden gestuurd. Hierna hebben Jeroen en ik de hele dag niks gedaan op Mabuya, tot we werden opgehaald door Jan. Hij kwam bij Mabuya aan samen met alle World Mappers, allemaal kinderen rond de 15 jaar, super zenuwachtig. Maar wel heel leuk om te zien, dat ze er ook zoveel zin in hebben.
Rond half 8 kwamen we weer bij Pakachere aan en hebben we snel wat gegeten. Ik had besloten om bij Chayof te slapen zodat ik niet alleen ben, toch niet zo fijn als je ziek bent. Dus Jan kon mij en Jeroen af zetten bij Chayof.
Het was dus eigenlijk een hele rare week, waarbij ik veel ziek ben geweest, er al weer een maand voorbij is gegaan, ik een nieuw huisgenootje heb gekregen en afscheid heb genomen van Odyle.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Wauw, met de public naar huis is al een heel avontuur. Eerst moet je vinden waar ze vertrekken, want iedere bestemming heeft een eigen vertrek plek in Zomba. Maar die hadden we gevonden, en voor we het wisten zaten we in een auto. Eigenlijk kan je het geen auto meer noemen, een ruit dat zo kapot was dat je er niks meer door heen kon zien, buiten regende het maar binnen net zo hard. En bij elke hobbel hoopte je dat de auto niet uit elkaar zou vallen en dat we het einde van de weg zouden halen. Met 2 dikke mama’s, 4 grote tassen en met Odyle op m’n school op de achterbank, richting huis.
Dag 22 zaterdag 15 februari 2014
De wekker ging rond 6 uur, zodat we netjes om 8 uur bij Pakachere konden zijn. Helaas regende het weer zo hard en twijfelde we eigenlijk of we wel naar het Zomba Plateau zouden gaan. Na wat rond gesms met Jeroen, hebben we uiteindelijk besloten om toch gewoon te gaan. Toen we bij Paka aan kwamen zijn Jeroen en ik eerst wezen kijken waar we ons visum kunnen verlengen, maar we konden de juiste plaats niet vinden. En daarnaast was het zaterdagochtend, dus het zou waarschijnlijk ook niet open zijn. Volgende week dus nog een keer proberen, op een door de weekse dag! Pien ging ook mee naar het Zomba Plateau, gezellig met z’n 4e gingen we dus vanuit Pakachere in de taxi van Austin eerst langs ‘Metro’, de supermarkt, om eten te kopen. We zouden in een huisje zitten waar we op gas konden koken, dus we besloten om boord, eieren en benodigdheden voor de pannenkoeken mee te nemen. Hierna zijn we door gereden naar boven.
Austin dropte ons bij Trout Farm, waar we de nacht in een huisje zouden overnachten. Hier aangekomen zag het er allemaal netjes uit, maar helaas geen gas om op te koken. Hier waren we natuurlijk niet op voorbereid, dus hebben we hout aan de baas daar gevraagd zodat we op een houten vuurtje konden koken. We hebben dus eerst lekker eieren gebakken en op vers brood uit de winkel op gegeten. Toen zijn we met de gids op pad gegaan, hebben we de Williams Falls en andere watervallen in de omgeving gezien en het grote stuw meer. Uit dit meer wordt het drinkwater, wat we in Zomba hebben, gehaald. In de rivier mag je dus nog wel zwemmen, omdat het water wordt gezuiverd door de stroming, maar in het meer zelf mag dat niet meer omdat dit water stil staat. Helaas door het slechte weer, hebben we niet veel van de omging kunnen zien. Dit omdat we in de wolken liepen, het regende en we de hele tijd goed moesten opletten waar we liepen, omdat de kans dat je uit zou glijden heel groot was. Er leven 3 verschillende soorten apen op het Zomba Plateau, de black monkey, de blue monkey (deze wordt zo genoemd omdat hij blauwe ballen heeft) en de Baboen, de grootste aap van alle drie. Ook hebben we de Paka tree gezien, de grote boom die zich om een andere boom heen wikkelt tot dat deze dood gaat. Dit zijn vaak ontmoetingsplaatsen, plaatsen waar de mensen bij elkaar komen.
Rond 3 uur waren we weer terug in het huisje, eigenlijk helemaal niet zo lang gelopen, maar naar ons gevoel waren we al een hele dag op pad. We hadden ook geen zin meer om verder te lopen, omdat we allemaal doorweekt waren. In het huisje hebben we lekker gezeten, hebben we gekaart en zijn toen de pannenkoeken gaan bakken. Dit keer in de openhaard, in de woonkamer, met een rooster. Het ging nog beter dan de eieren van die middag. We wilden net de eerste pannenkoek op het vuur zetten, toen ook nog het licht uit viel, dus hebben we het met het licht van het vuur moeten doen. Gelukkig ging dit redelijk goed, en hebben we heerlijk gegeten. Pien en Odyle hebben het de hele avond koud gehad, omdat we hoger in de bergen zaten is het er natuurlijk veel kouder dan beneden.
Dag 23 zondag 16 februari
Vandaag voor het eerst in weken een beetje kunnen uitslapen. Natuurlijk was het al wel vroeg licht, maar het was niet zo warm, dus rond 9 uur kwamen we uit bed. Omdat we de boter hadden opgemaakt voor de pannenkoeken besloten we om de eieren nu te gaan koken. Natuurlijk weer op het houten vuurtje, alleen dit keer duurde het zo lang, dat we rond 12 uur er maar mee gestopt zijn. We hebben het vuurtje uit laten gaan, ook omdat we geen hout meer hadden. De baas was al een keer langs geweest, dat we om 10 uur eigenlijk hadden moeten uitchecken, alleen wisten wij dit niet. Toen iedereen klaar was zijn we nog even langs de souvenirs winkeltjes gelopen en zijn we opgehaald door de Austin.
Het was een echte Hollandse zondag, met veel regen en kou. Dus besloten we samen met Mariet, Jeroen, Odyle en Pien om bij Paka een filmpje te gaan kijken. Zo gezegd zo gedaan, alle gordijnen dicht, de beamer erbij gehaald (waar we nog even probleempjes met de snoeren hadden), de banken vanuit een andere kamer gepakt, drinken erbij en kijken maar. We hebben Blood Diamant gekeken, een film over een Afrikaans land waar ze aan kinderarbeid deden en waar blanken een grote rol in speelden. En nu ik hier in Afrika ben, is zo’n film juist nog heftiger en schaam je je er bijna voor dat dit zo vroeger ging. Na de film konden we aanschuiven, de kok in Pakachere had voor ons lekker gekookt. Na het eten nog even natafelen, was heel gezellig.
Wisten jullie dat de mensen hier allemaal gek zijn van Sima, maar dat hier totaal geen voedingsstoffen inzitten die je juist nodig hebt, en dus best slecht voor je is. In de eerste 1000 dagen, vanaf dat de bevruchting heeft plaatsgevonden, heeft de baby goede voedingsstoffen nodig. Maar omdat de moeder als ze zwanger is alleen maar sima eet en na de geboorte hier mee door gaat, ontwikkelen de hersenen van de baby zich niet optimaal en kunnen ze daarom niet veel slimmer meer worden.
Eenmaal thuis zijn we snel ons bed in gedoken want het was inmiddels al 10 uur, we zouden allang op bed moeten liggen.
Dag 24 maandag 17 februari 2014
Vandaag ben ik totaal niet lekker uit bed gekomen, hoofdpijn, buikpijn, lichte koorts, gewoon niet lekker maar waar ik eigenlijk al een tijdje last van had. Ook Odyle voelde zich totaal niet lekker, dus besloten we om voor de zekerheid even langs de dokter te gaan om bloed te laten prikken. Gelukkig kwam hier niks ergs uit, gewoon een infectie wat vanzelf door veel water drinken en paracetamol over zou moeten gaan. Voor vandaag hadden we gepland om boodschappen te gaan doen en om mijn visum te kopen, en omdat we nu toch in de stad waren hebben we dat ook maar gelijk gedaan. Ik heb een mooie Malawiaanse stempel in mijn paspoort en we hebben alles voor komende week weer in huis.
Vanmorgen kwam MacYon al bij ons langs om te vertellen dat het meisje uit Israel (Sharon), vandaag zou aankomen. Maar toen we thuis kwamen, met tassen vol boodschappen, was ze zelf net naar het centrum om hen een en ander te halen. We hebben even wat gegeten en ik ben toen op bed in slaap gevallen. Toen ik wakker werd, waren MacYon en Sharon alweer thuis en heb ik met haar kennis mogen maken. Een heel aardig meisje, misschien iets anders dan onze Nederlanders, maar ik had ook niks anders verwacht. Ze is joods, komt uit Jerusalem en ze eet kosjer, ze is al een aantal maanden in Uganda geweest en Tanzania en is nu hier om Yodep te ondersteunen. Hoe lang ze zal blijven is nog niet duidelijk, maar de komende 3 weken blijft ze sowieso.
Toen Sharon en MacYon weer terug naar het project waren, zijn Odyle en ik op bed gaan liggen. Odyle lag al snel te slapen, dus ben ik een filmpje gaan kijken. Gelukkig wel een beetje opgeknapt, dus hebben we nog memorie gespeeld samen voordat Serina weer thuis kwam om te koken. Ze had een prutje met tomaat en spersie bonen met rijst.
Zo lekker gaan slapen en morgen weer hup, naar Yodep!
Dag 25 dinsdag 18 februari 2014
Vandaag werden we ietsje beter wakker, ik dan tenminste. Maar ook Odyle besloot om gewoon mee te gaan naar Yodep, zolang we niet uren zouden moeten lopen en in de buurt zouden blijven van Yodep zou het wel goed moeten komen. Het plan was dat ik naar Zomba zou gaan om verf te kopen voor de bibliotheek, maar helaas hebben ze het geld hiervoor nog niet ontvangen dus ging dit niet door. Eigenlijk ook wel een beetje opgelucht, want ik zou een fietstocht, berg op waarts, van 40 minuten niet overleven. Dus besloten we om de gekochte fruitbomen (deze hebben ze gister gekocht), te gaan planten. Na een boompje planten, zijn Odyle en ik weer uit de zon gegaan. En hebben we de kleuterklas bijgewoond. Vandaag hebben ze veel gezongen en gespeeld, veel leren zat er vandaag niet in, maar het was wel heel erg leuk en gezellig, dat is soms ook wel eens goed natuurlijk! Vlak voordat de pap klaar was besloot Odyle om terug te gaan naar huis, omdat het toch niet echt lekker ging. Ik ben nog even gebleven, maar na het pap eten ben ik ook terug gegaan, omdat ze na het pap eten eigenlijk niks meer ondernemen.
Om 12 uur stond Jan weer op de stoep, zoals hij om de 2 weken elke keer langs komt om te kijken hoe alles gaat. Hij had een grote 2 literfles water mee genomen voor Odyle, toch iets beter voor je en zeker als je ziek bent. Vanaf onze kant hadden we eigenlijk niet veel meer te melden dan dat het goed ging op het project en in huis met Sharon! Jan vertelde nog even wat de bedoeling van het komend weekend is, het weekend dat Odyle, jeroen, Lea en Pien weer terug naar Nederland gaan. Ook vertelde hij dat ik in Maart gezelschap krijg op het project van een groepje wat oudere dames die via Discover Reizen 2 dagen op het project komen helpen. Super leuk natuurlijk! Ook komt er een groep van 22 jongens en meiden dit weekend aan in Lilongwe, dit is de groep van World mappers. De members van Liyo konden zich opgeven bij Jan als begeleider. Dit omdat de World mappers bij Liyo komen helpen op het project, maar daarnaast ook uitstapjes gaan doen. Jan gaat ze dit weekend van het vliegveld ophalen samen met de gekozen begeleiders van Liyo.
Nadat Jan weg is gegaan zijn ik, MacYon en Josef richting Tundu school gelopen, hier om de hoek. Hier zouden vandaag de computerlessen beginnen. Na een goed gesprek met de directeur vorige week, stonden vandaag bijna alle docenten te springen om te leren hoe de computer werkt. Net voordat de les begon werd mij even verteld dat ik ook les moest geven en ik moest vertellen wat alle knopjes van het toetsenbord beteken. Nou, ik moet je eerlijk vertellen, dat ik dat zelf niet eens weet, wat precies alle knopjes doen. De les ging heel goed, we hebben wat theorie van Josef gehad en zijn daarna over gegaan naar de uitleg van het toetsenbord in praktijk. Gelukkig werd dit door Josef en MacYon uitgelegd. Na de les heb ik voorgesteld om volgende week maandag eerst bij elkaar te komen om te bespreken wat we in de les van dinsdag gaan behandelen en wat iedereen zijn bijdrage hier in zal zijn, zodat we ons er allemaal op voor konden bereiden. Dit vonden ze een heel goed idee en dit hebben we dan ook gelijk afgesproken.
Omdat de les maar een uurtje duurt, zijn we door gelopen naar een volgend dorpje waar ze Children’s Corner aan het geven waren, zodat we konden helpen. Maar na 2/3 dansjes enthousiast te hebben mee gezongen en gedanst, kon ik eigenlijk al niet meer. Ik heb netjes gewacht tot we terug zouden gaan en we zijn toen naar huis gelopen.
Dag 26 woensdag 19 februari 2014
Vanmorgen vroeg voor de wekker wakker, en niet meer kunnen slapen, een ramp. Want echt uitgerust wakker worden doe ik hier helaas niet. Na een lekkere douche en het ontbijt, wat altijd bestaat uit geroosterde boterhammen en pindakaas en een kop thee, zijn we naar Yodep gegaan. Sharon liet onderweg zien wat ze gister in haar kamer had gemaakt, een handig boekje met het alfabet erin, ook een klein boekje met de nummers 1 tot en met 10. Supr leuk en ontzettend handig, ze wilden hem vandaag langs brengen bij een schooltje.
Op het project hebben Odyle en ik voorgesteld om de ‘posters’ opnieuw te maken, dit zijn grote vellen papier met daarop het alfabet, tellen tot en met 20 en delen van het gezicht. We waren van plan dit op de muur te schilderen, maar voordat we hier verf hebben is het al volgend jaar, dus besloten we om ze opnieuw op papier te tekenen. De papieren die er hingen zagen er ook niet meer uit, wit was meer bruin geworden en er zaten overal scheuren en gaten in. Dit vonden ze een goed plan, dus hebben we hier samen de hele ochtend aan gezeten, we hebben ook nog even bij het lesgeven geholpen en mee gedaan.
Rond half 1 werden we thuis opgehaald door MacYon, want we zouden de ‘clubs’ op de Tundu school vandaag gaan bezoeken. Dit zijn clubjes opgericht door leraren en leerlingen, ze mogen zelf kiezen voor welke club ze zich inschrijven, en krijgen dan het hele jaar, elke week, les. Yodep wilt graag een bijdrage leveren aan deze clubs, omdat ze verschillende clubjes hebben waarin Yodep ook les geeft. We hebben elk clubje bezocht, en mochten onszelf elke keer netjes voorstellen, ook heeft elke club laten zien wat ze in de lessen doen. Zo waren we bij de bijbel club, waar er 2 kinderen naar voren kwamen om een zin uit de bijbel te vertellen, daarna gingen ze met z’n alle een lied zingen. Bij de club Theatre For A Life, kregen we een gedicht voorgedragen en heeft een groepje voor ons gezongen. Ze doen veel verschillende dingen op de Tundu school, en Yodep wilt er heel graag mee samenwerken. Daarom hebben ze bedacht om als ‘start’ van de samenwerking, volgende week een aantal bomen bij Tundu school te gaan planten, samen met de club Wild Life, die dus veel met planten en dieren doen.
Dag 27 donderdag 20 februari 2014
Vandaag alweer de laatste dag van Odyle op het project. We werden vroeg voor de wekker wakker, zoals we de afgelopen dagen wel vaker hadden. Door het licht buiten, de geluiden buiten en alle vogels die op ons dak landen. Je moet je voorstellen, we hebben een dak van golfplaten, als er ook maar een muis op zou lopen zou je hem al horen.
Toen we op het project kwamen stond ik niet op het programma, dus ben ik mee gegaan naar Charles. Een gehandicapte man, die dag en nacht verzorging nodig heeft. Daarom is er altijd een oppas bij hem, vorige keer was zijn oppas een meisje van 4 jaar, maar het gaat om het idee dat er iemand bij hem is. Hij zat op de veranda toen we aankwamen, hij kan heel erg weinig. Hij kan zijn benen en armen amper bewegen, en praten is heel erg moeilijk. Maar we zijn begonnen met kleuren, wij wezen een kleur aan en hij moest zeggen welke kleur het was, in het engels. Omdat hij moeilijk praat, is het soms best lastig om hem te verstaan. Hierna heeft Mary een verhaal voorgelezen, en hebben we nog wat engelse zinnen gedaan. Hij vertelde dat hij gister avond niks had gegeten en dat hij honger had, helaas had niemand van ons iets in zijn tas om hem te geven. Dus hebben we afgesproken om de volgende keer dat we langs komen eten mee te nemen. Hij vroeg ook of we op de foto wilden met hem, dus zijn we met z’n alle op de foto gegaan.
Van Charles vandaan zijn we gelijk door gelopen naar huis, waar Sharon al weer was. Serina en Nef waren al druk bezig met het maken van Samusa. Een bladerdeeg hapje met aardappel en ui aan de binnenkant. Maar we hebben hier geen over, dus werd moesten ze eerst het deeg maken, even bakken, vullen en daarna frituren in de olie op een steenkolen vuurtje. Ik heb snel een koude douche genomen, want het was niet normaal warm. Daarna besloten we om even naar Zomba te gaan en bij Pakachere te lunchen, Sharon wilde niet mee. We hebben in Zomba een paar broeken van Odyle opgehaald, die ze heeft laten maken. Ook hebben we vers brood gehaald voor morgen en wat drinken voor onderweg. Toen zijn we naar Pakachere gelopen om hier lekker te lunchen. Met een heerlijke tosti met kaas en tomaat en een super lekkere smootie van het fruit dat in het seizoen is. Toch wat beter dan wat we hier thuis krijgen.
Eenmaal thuis zijn we gelijk door gelopen naar Yodep, zonder Sharon want die was moe en wilde daarom niet mee. Ik stond op het programma voor Special Needs, maar zoals het de afgelopen keren ging had ik er nog niet zo heel veel zin in. Maar dit keer was heel anders dan de andere keren, we waren ook met andere members. Ze hadden al bankjes klaar gezet en het bord er voor gezet, goed voorbereid. We gingen oefenen met de letters OEIUA eerst moesten ze het nazeggen en daarna hebben ze ze allemaal opgeschreven. Het ging super goed! Hierna hebben Odyle en ik het overgenomen en hebben we de nummers 1 tot en met 10 gedaan, geoefend met de spraak en met het schrijven. Ook het lezen van de nummers is best lastig voor ze. Tussendoor hebben we een paar nummers gezongen. Na het harde werken hebben we een spel gedaan, die ik mocht verzinnen. Nou verzin maar even zo snel iets om met deze kinderen te spelen. Maar ik had een leuk spelletje bedacht met gooien van de bal en het vangen er van. Iedereen vond het helemaal geweldig, dus volgende week mag ik weer een spel bedenken.
We zijn vroeger met de les gestopt omdat ze een traditionele dans voor ons zouden dansen. En toen ik het lokaal uit kwam zag ik de dames allemaal al zitten om te gaan beginnen. 3 jongens zaten met een trommel en een deksel van een pan om de muziek te maken. Toen alle dames kwamen begonnen ze gelijk te zingen en te dansen. En ja, wij moesten mee doen. Het leek alsof het hele dorp was gekomen. Na een paar dansen zijn ze er mee gestopt, het was echt heel erg leuk, iedereen deed mee!
Thuis waren Serina en Nef klaar met koken en had Serina popcorn gemaakt, super veel! Odyle had iedereen uitgenodigd om langs te komen, als afscheidsfeestje. Dus zodra er een paar mensen waren ging er drinken, popcorn en chips op tafel. Maar de mensen veranderde hier in beesten, ik heb nog nooit mensen zo zien schransen. Nog geen 5 minuten later was het popcorn en de chips al op, en nog niet eens iedereen was er. En elke keer als er iemand bij kwam, werd er weer een nieuwe bak neer gezet en stond iedereen weer aan de tafel geplakt. Toen moest de muziek zachter want iedereen moest speechen, elke member moest iets zeggen inclusief Odyle en ik. Daarna hebben we gezongen en gingen ze het nationale lied van Malawi zingen. Na nog een nummertje ging eigenlijk iedereen gelijk naar huis, gelukkig want we wilden allemaal heel graag even rust en gaan slapen.
Dag 28 vrijdag 21 februari 2014
Vandaag werden Odyle en ik rond 8 uur op gehaald. Odyle met al haar spullen en zenuwachtig, waardoor ik er ook een beetje zenuwachtig van werd. Toch best raar dat al haar spullen nu uit de kamer zijn en dat ze straks gewoon terug naar Nederland is. We verzamelden allemaal bij Pakachere, om vanaf daar richting Lilongwe te gaan. Onderweg hadden we Elma en nog een member van Liyo opgehaald. Dit weekend komt de World Mapping groep aan en er zijn 4 members uit alle projecten geselecteerd om als begeleiding mee te gaan, super leuk voor deze mensen dat ze zo’n kans krijgen. Ze gaan namelijk mee naar alle uitstapjes en kunnen als geen ander vertellen hoe het leven in Malawi is.
Iedereen was op Pakachere, alleen Elma die bleef in Zomba. Jeroen en ik gingen mee naar Lilongwe om de rest uit te zwaaien en om weer een weekend in een andere omgeving te zijn. Rond 9 uur vertrokken we dan in het mini busje richting Lilongwe, waar we ongeveer om 1 uur arriveerde. Het is hier trouwens zo, als je één keer een officiele boete krijgt, kan je de rest van de dag geen boete meer krijgen, omdat je al een boete hebt gehad. Maar krijg je geen officiele boete, dus het geld wat je betaald gaat gewoon naar de agent, dan kan je nog wel aangehouden worden en nog meer boetes krijgen.
Ik had van de week geprobeerd om te reserveren bij Mabuya Camp, het hostel waar we normaal in Lilongwe overnachten, gelukkig was dit ook gelukt, maar voor Jeroen en Lea was het een ander verhaal. Ze hadden niet gereserveerd omdat het de vorige keer dat ze er waren het niet zo druk was. Maar vandaag was het super druk en alles zat vol, waardoor Jeroen en Leo ergens anders heen moesten. Gelukkig kwam Jan gelijk met alternatieven en is het gewoon goed gekomen. Jeroen, Pien, Odyle en ik sliepen met z’n 4e in een dorm. Omdat we nog een hele middag voor ons hadden zijn we met z’n 4e de stad in gegaan. En dit keer niet lopend, maar met de fietstaxi!! Je ziet nu vast zo’n fiets voor je met daarachter zo’n mooi zitje waar je met zijn 2e in kan. Maar dit is anders, je gaat gewoon bij iemand achter op de fiets zitten, wel op een mooi kussentje, en hij brengt je dan waar je naar toe wilt. Doodeng, dacht ik, bergje af, en met een behoorlijke snelheid, maar dat viel gelukkig alles mee. Odyle en Jeroen wilden souvenirs gaan kopen, maar Pien en ik hadden niet zoveel zin om over de markt te lopen dus hadden we ons opgesplitst. Pien en ik zijn even wezen pinnen en hebben daarna lekker een reep chocola gekocht. Toen we elkaar weer tegen kwamen, was er iemand voor jeroen, hangers van hout aan het maken, met namen erin! Dus moesten we hier op wachten, tot deze klaar waren. Daarna zijn we terug gelopen naar Mabuya Camp. We hadden met Jan en Marieke afgesproken om met z’n alle te gaan eten, op Jeroen en Lea na want die wilden het met z’n 2e afsluiten. Dus om half 7 vertrokken we vanaf Mabuya naar Mama Mia, hét Italiaanse restaurant waar we met z’n alle naar uit hadden gekeken, PIZZA! Toen we er aan kwamen, snapte ik gelijk waarom de gemiddelde Malawiaan hier niet zou gaan eten. Het zat vol met blanke mensen en het zag er, voor hier, super lux uit. Maar we hebben echt super lekker gegeten, en iedereen zat propvol nadien.
Dag 29 zaterdag 22 februari 2014
Wat een vreselijke nacht, de ergste die ik hier heb mee gemaakt. Niet normale hoofdpijn, misselijk, slap en een hele nacht boven de wc gehangen zo ziek was ik. Toch maar even opgestaan om Pien, Jeroen en Lea gedag te zeggen en een goede reis te wensen. Maar omdat ik zoveel moest overgeven hebben we besloten om even langs het ziekenhuis te gaan, Good Hope Clinic. Waar we echt 2 uur hebben gezeten, tussen de zwangere vrouwen. Ik werd van het ene kamertje naar het andere gestuurd, maar uiteindelijk kwam er weer niks uit het bloedonderzoek. Met een injectie in m’n bil voor het overgeven dus weer terug naar Mabuya Camp. Wat een kut dag, want we wilden naar het Lilongwe Wildlife Centre, maar ik heb de hele dag op bed gelegen. Gelukkig zijn Jeroen en Odyle wel gewoon geweest, want ik wilde niet dat ze door mij ook bij Mabuya zouden blijven. Dan had ik me helemaal schuldig gevoeld.
Toen Odyle en Jeroen terug kwamen voelde ik me al weer wat beter, de misselijkheid was zo goed als weg en de hoofdpijn was ook al minder. Dus besloot ik om toch maar mee de stad in te gaan voor een hapje eten. Maar toen we daar aankwamen, kwam de misselijkheid weer naar boven en heb ik met tegenzin een puntje pizza van Odyle naar binnen gewerkt. Meer kon ik ook echt niet op, want ik voelde me echt weer beroerd.
Omdat Odyle pas om 9 uur werd opgehaald bij Mabuya zijn Jeroen en ik tot dan opgebleven, om d’r toch gedag te zeggen. Odyle was zo zenuwachtig, dat ze al de hele dag veel praats had. Ook de nieuwe vrijwilligers waren gearriveerd en daar hebben we kennis mee gemaakt. Allemaal heel bezorgd om me of het wel goed ging enzovoort. Na een potje kaarten waren de meesten al naar bed. Odyle had een vrouw gevonden die dezelfde vlucht had als haar, dus dat was wel heel erg fijn. Deze vrouw had ook vrijwilligerswerk gedaan alleen dan in het noorden van Malawi en heel kleinschalig vertelde ze. Ze vertelde ook dat ze al vaker vrijwilligerswerk had gedaan en wat had rond gereisd. Toch heel interessant om naar te luisteren en het begon bij mij ook gelijk weer te kriebelen. Ik wil meer van de wereld zien! Eindelijk was het 9 uur, en zagen we Jan aankomen die Odyle kwam ophalen. Het gedag zeggen was best raar, gewoon raar dat ze weg gaat. Maar we hebben afgesproken om contact te houden, dus dat moet wel goed komen! Daarna zijn Jeroen en ik naar de dorm gegaan en zijn gaan slapen.
Dag 30 zondag 23 februari 2014
Vannacht in ieder geval niet meer boven de wc gehangen, kan ook bijna niet na zo’n spuit in je bil. Maar nog steeds erg beroerd, dus heb ik besloten om in plaats van met de nieuwe vrijwilligers in het mini busje, nu met Jan in de auto mee terug naar Zomba te rijden. Na een douche ben ik weer snel m’n bedje in gedoken, waar we helaas om 11 uur uit werden gestuurd. Hierna hebben Jeroen en ik de hele dag niks gedaan op Mabuya, tot we werden opgehaald door Jan. Hij kwam bij Mabuya aan samen met alle World Mappers, allemaal kinderen rond de 15 jaar, super zenuwachtig. Maar wel heel leuk om te zien, dat ze er ook zoveel zin in hebben.
Rond half 8 kwamen we weer bij Pakachere aan en hebben we snel wat gegeten. Ik had besloten om bij Chayof te slapen zodat ik niet alleen ben, toch niet zo fijn als je ziek bent. Dus Jan kon mij en Jeroen af zetten bij Chayof.
Het was dus eigenlijk een hele rare week, waarbij ik veel ziek ben geweest, er al weer een maand voorbij is gegaan, ik een nieuw huisgenootje heb gekregen en afscheid heb genomen van Odyle.
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
