Ziek zijn en op avontuur
Door: Kim
Blijf op de hoogte en volg Kim
02 Maart 2014 | Malawi, Zomba
Dag 31 maandag 24 februari 2014
Vandaag konden we lekker uitslapen bij Chayof, we hadden allebei geen programma. We hoefden alleen op tijd bij Pakachere te zijn zodat ik mee naar Yodep kon rijden met de nieuwe vrijwilligers. Eenmaal wakker geworden begon er een baby te huilen, en die is de tijd dat ik op Chayof was niet meer stil geweest. Jeroen ging om brood en ik verheugde op een normale douche, zo’n eentje waar er water uit een douchekop komt. Wel met koud water, want warm water hebben ze niet. En dat heb ik geweten, ik heb nog nooit zo snel gedouched ( op die keer op Zomba Plateau na ). Helaas voelde ik me nog steeds niet lekker en wilde ik eigenlijk zo snel mogelijk weer m’n bed is. M’n heerlijke bedje in Nederland, want ja die mis ik wel!
De baas van Chayof kwam weer langs om te kijken hoe het met me ging, en we zijn toen met z’n 3e het mini busje ingestapt richting Pakachere, waar we rond half 10 moesten zijn. We waren keurig netjes op tijd, maar alsnog hebben we een uur moeten wachten tot we weg gingen. Lise, de nieuwe vrijwilligers van Yodep, had al kennis gemaakt met Wilfed, de projectleider van deze maand. Omdat we met meer mensen waren gingen we met de vrijwilligers voor Bwalo, Liyo en Yodep in een minubusje om daarna iedereen bij zijn project af te zetten. De vrijwilligers van Chayof hebben zichzelf in een taxi gepropt, dit project ligt ook een andere kant uit dan de andere projecten.
Toen we bij het vrijwilligershuis kwamen zag ik de nieuwe huismoeder, want ze hebben het tot het laatste moment uitgesteld om deze te kiezen, maar het is Mary geworden! Ik wilde eigenlijk gaan slapen, maar er moesten boodschappen gedaan worden. Dus ik en Lise een lijstje gemaakt en zijn toen samen met Wilfred weer richting Zomba gegaan voor de boodschappen, waar we toch best lang mee bezig waren. We moesten weer van alles hebben, want ik had ook niet meer als een pot pindakaas in huis.
Weer eenmaal thuis ben ik toch weer even op bed gaan liggen tot het avondeten klaar was. Lekker spaghetti met verse groenten, heerlijk!
Dag 32 dinsdag 25 februari 2014
Jammer, nog steeds ziek en niet fit. Maar omdat Lise haar introductie zou krijgen deze morgen, ben ik toch maar met haar mee gegaan naar het project, om haar toch een beetje te ondersteunen en wat dingen uit te leggen enzo. Na de introductie was het tijd voor pap, maar we kwamen er achter dat er allemaal beestjes in de mais en rijst waren gekropen. Dus alle zakken, elke zak zo’n 50 kilo, moesten worden uitgezocht. In Nederland zou er goed na gedacht worden over hoe ze dat zouden gaan doen, maar hier gooide ze alles gewoon op de grond (zonder schoon te maken) en begonnen het uit te zoeken, mensen liepen er gewoon overheen.
Natuurlijk was ik mijn regenjas en paraplu vergeten, en natuurlijk ging het ook weer regenen. Het hield ook niet op met regenen, dus ben ik uiteindelijk door de regen weer naar huis gelopen. Weer thuis ben ik gelijk weer op bed gaan liggen, want zelfs van dat kleine stukje was ik uitgeput.
Na een lunch van vers brood weer terug naar bed. Sinds het gestart is met regenen is het niet meer droog geworden en daarom ging het middagprogramma ook niet door. Wilfred kwam langs, maar die is gelijk de hele dag gebleven, en ook MacYon en Josef hebben de halve middag op ons lip gezeten, gefascineerd door de computer. Eigenlijk totaal niet fijn als je wat eigen tijd hebt, dat er dan gelijk zoveel mensen om je heen zijn, en als je je dan ook nog niet lekker voelt voel ik me er helemaal niet goed bij. Maar goed, tegen de tijd dat onze pannenkoeken op tafel stonden, vonden ze het toch wel tijd om een naar huis te gaan. Lise en ik hebben er gelijk wat van gezegd tegen Wilfred, en hij vatte het volgens ons wel redelijk goed op en hij zou het overleggen met de anderen.
Dag 33 woensdag 26 februari 2014
Vandaag begon de dag weer net zoals elke dag, we worden wakker we gaan douchen en ontbijten en dan is het tijd om naar Yodep te lopen. Maar ook vandaag besloot ik om nog thuis te blijven, omdat ik me nog steeds niet fit genoeg voel. Mary heeft de was buiten gehangen en ging daarna voor ons wat boodschapjes halen en ik ging weer terug naar bed.
Toen ik wakker werd regende het weer volop en er was een rivier aan water in onze tuin, en in de tuin van de buren. En tot mijn verbazing kon ik onze kleding, die eerst aan de waslijn hing, nergens meer vinden. De buren waren bezig met hun kleren wassen, dus ik ging er stiekem eigenlijk vanuit dat ze onze kleding van de waslijn hadden gehaald toen het begon te regenen. En dat was gelukkig ook zo. Toen het was gestopt met regenen heb ik onze was terug gevraagd. De buren hadden net hun eigen was opgehangen, toen de waslijn brak omdat het te zwaar was en daarnaast begon het ook gelijk weer te regenen.
Smiddags hebben we wentelteefjes gegeten en Lise is daarna, alleen, weer terug gegaan naar Yodep. Sharon wilde niet mee omdat het veel regende en ik voelde me nog steeds niet helemaal top. Ik ging proberen om een gids te regelen voor de Mulanje Mounten, waar Jeroen en ik dit weekend heen willen. Maar na veel over en weer gesms, kwamen we er achter dat hij al gereserveerd was voor de groep van be – more en dat het dus niet door kon gaan. Dus heb ik daarna Liwonde National Park gebeld om daar dit weekend dan heen te gaan. Eigenlijk ook wel beter, want een berg beklimmen had ik denk ik nog niet aan gekund.
Sharon en ik zijn nog even bij de Tundu school wezen kijken, waar de jongens een voetbalwedstrijdje hadden. Maar omdat alles nat was en er geen bankjes verder waren, zijn we na 5 minuten weer terug naar het huisje gegaan.
Dag 34 donderdag 27 januari 2014
Gister avond had ik mezelf voor genomen dat ik vandaag weer naar Yodep zou gaan, en als ik dat aan mezelf beloof dat moet ik dat ook doen! Dus de wekker ging weer op tijd, maar tot onze verbazing hadden we geen water en moesten we hier dus op wachten, of niet douchen. Eerst maar een ontbijtje dan, en gelukkig i het water het daarna weer gaan doen. Na de douche zijn we naar Yodep gegaan, in de regen, als verassing regende het weer.
Op het programma stonden home visits, maar ik had zelf al besloten dat ik bij Yodep zou blijven omdat ik nog geen verre afstanden zou willen en kunnen lopen. Wilfred had besloten dat de home visits niet door konden gaan, omdat het eventueel zou kunnen gaan regenen. Als het regent kan je bij de mensen thuis niks doen zegt hij. Ik en Lise probeerde hem uit te leggen dat we dan misschien konden helpen met koken, wassen en schoonmaken, maar volgens hem wilden de mensen dat niet. Hij kent de mensen in de community en ze willen alleen hulp van ons buiten het huis, en daarnaast zijn klusjes als schoonmaken en wassen klusjes voor de familie. Lise en ik waren het hier niet mee eens en vertelden toen dat ze het heel fijn zouden vinden als we gewoon langs zouden komen, om een praatje te maken, om te luisteren naar de mensen en aandacht te geven. Maar Wilfred is van mening dat praten niks uit maakt, en zodra je gaat praten de mensen verwachten dat je dat ook iets voor ze gaat doen of iets voor ze hebt.
Na een lange discussie, dat uiteindelijk nergens toe leidde, besloten ze om toch te gaan. En dit was een goede beslissing, want ze hebben een hele zieke, oude vrouw bezocht, die zelf niks meer kon en die graag hulp en een luisterend oor wilde.
In de tussentijd ben ik bij de klas gaan zitten, waar ik eigenlijk vrij weinig kan doen, omdat de kleine kinderen natuurlijk nog geen engels kunnen. Maar het is des on danks altijd leuk om te kijken en mee te klappen en proberen mee te zingen.
Smiddags zijn Lise en ik weer naar Yodep gegaan, in de regen, en hebben daar zeker ander half uur gewacht tot we eindelijk iets aan het programma zouden gaan doen. Als Lise en ik niets hadden gezegd, hadden ze de hele middag op hun stoel blijven zitten. Maar we zijn toch begonnen met special needs. Life skills ging niet door vanwege het weer. Best wel raar, want dat is onder het afdakje en nu waren ze buiten in de regen aan het voetballen. Dat zal Malawiaanse logica zijn denk ik.
Zoals elke donderdagmiddag hadden we ook vandaag weer de evaluatie, en wilde ik graag weten waarom we geen support Group hebben. Dit is een groep mensen met HIV die bij elkaar komen om samen te zingen, bidden, praten, noem maar op. Normaal is dat op Yodep, maar omdat ze geen spullen hebben om deze mensen eten te geven, hebben ze het over gelaten aan de mensen zelf. Alleen de mensen zelf, komen niet vanzelf bij elkaar, dus op dit moment gebeurd er helemaal niks. Ik heb voor gesteld om dit als Yodep weer op te pakken en ze uit te nodigen voor een meeting. Volgende week gaan we op huis bezoekjes om ze dit te vertellen en de week er op zal er een meeting plaats vinden, ik ben heel erg benieuwd of dit ook gaat gebeuren, maar ik ga er alles aan doen. Want ik vind het belangrijk!
Ook word de bibliotheek af gemaakt door MacYon, een deel van het dak is nog niet helemaal goed en lekt. MacYon gaat dat dit weekend maken, en zal ook het geld vragen voor het schilderen zodat we hier misschien volgende week mee kunnen beginnen. Het gaat helaas allemaal niet zo snel, dus ik ben ook hier heel erg benieuwd naar.
We kregen te horen dat deze week een geit gestolen is van Yodep, heel raar want ze hebben gewoon een bewaker savonds. We missen dus een geit, maar we hebben er wel een koe bij gekregen. Toch een kleine vooruit gang!
Na het eten kwamen er nog wat mensen langs voor Sharon, want ze had aangekondigd dat ze vrijdag weg zal gaan. Dus ze kwamen allemaal gedag zeggen. Lise, Sharon en ik hebben daarna nog een tijdje gepraat en zijn toen lekker gaan slapen .
Dag 35 vrijdag 28 januari 2014
Vandaag de dag dat Sharon vertrekt, dat Lise naar Mulanje gaat en dat ik naar Lilongwe Safari park ga. Dus de wekker ging weer gewoon op tijd, natuurlijk wel iets later, want we hebben tenslotte geen haast. Ook de huismoeder zou een uurtje later komen, en daar maakte ze goed gebruik ben. Want in plaats van een uurtje later, werden het 2 uurtjes later. Waardoor wij al een uur aan het wachten waren tot we eindelijk konden douchen, want je wilt toch liever wat warm water dan een koude douche. Na de douche lekker nog even ontbeten en de taxi gebeld om ons op te komen halen.
We lieten ons afzetten bij de Portugees, omdat Lise en ik van de week bij hem een broek hebben besteld, die we vandaag konden ophalen. Daarna zijn we naar de Metro gelopen, waar we afscheid namen van Sharon die nog even over de toeristenmarkt wilden gaan lopen. Lise heeft haar boodschappen voor het weekend gedaan en daarna zijn we een paraplu gaan kopen. Wat eigenlijk heel goed uit kwam, want net toen we de winkel uit wilden gaan begon het keihard te regenen. Het is dat we allebei moesten pinnen omdat we anders geen geld zouden hebben, maar anders hadden we gelijk door de regen door gelopen naar Pakachere. Want om nou in de regen voor de pin te gaan staan wachten… Maar helaas, we hadden allebei echt geld nodig, en jammer genoeg stond er een rij van zo’n 50 mensen waardoor we meer dan een uur hebben gewacht. Het was wel gezellig, want we kwamen twee amerikanen tegen die ook in de rij stonden waar we mee hebben gesproken, en ook jeroen kwam na een kwartiertje bij de bank aan.
Nadat we eindelijk alles gedaan hadden, was het inmiddels al bijna 1 uur dus moesten we ons naar Pakachere haasten omdat Lise daar om 1 uur zou vertrekken. Hier aangekomen zaten de rest van de mensen die mee naar Mulanje zouden gaan al te wachten en zijn ze ook gelijk vertrokken. Jeroen en ik hebben nog in Pakachere gelunched en zijn toen weer richting Zomba gelopen om daar de bus naar Liwonde te pakken. Jeroen wist een leuk binnendoor weggetje, waarbij we over stenen door de rivier moesten maar we zijn droog bij het busstation aan gekomen. Na even rondvragen zaten we uiteindelijk in het juiste minibusje die naar Liwonde zou gaan, en we hadden lekker veel ruimte (dachten we toen nog ). We bleven net zo lang wachten tot we met z’n 20e in het busje zaten gepropt en zijn toen pas weg gegaan. Ik zat achterin helemaal in het hoekje gepropt, tegen het raam, waar geen raam in zat. En aangezien het raam begon waar ook het bankje begon, was ik bang om bij elke hobbel uit het busje te vallen.
Jan had ons gewaarschuwd dat we zeker wel 2 uur onderweg zouden zijn en dat we er misschien onderweg ergens uit gezet zouden kunnen worden, maar naar onze verbazing ging het allemaal heel goed en super snel. Hebben we er uiteindelijk iets meer dan een uur over gedaan. In Liwonde aangekomen werden we overspoeld door mensen die een fietstaxi aanboden, maar we hadden met Frederic (de baas van de safari waar we zouden slapen) afgesproken dat als we er zouden zijn we een berichte zouden sturen zodat iemand ons op zou kunnen komen halen. Dus na een kwartiertje wachten werden we opgehaald door zo’n safaritruck. Ondertussen waren er ook nog 2 andere meisjes in Liwonde aangekomen en moesten die toevallig ook mee.
Na een kwartiertje, wat al een safari leek door de hobbelige weg en de grote plassen waar we door heen moesten rijden, kwamen we aan bij de lodge waar we zouden slapen. Ik had van te voren gereserveerd en Frederic had mij toen verteld dat er alleen nog maar een luxe tent beschikbaar zou zijn. Dus werden we naar onze tent geleidt, waarvan wij dus echte luxe hadden verwachten, zeker voor het geld wat we er voor zouden moeten betalen. Maar dat viel eigenlijk tegen, gewoon een tent waar in je ook zou gaan camperen stond boven de grond op een houten plateau, met een bed en een tafeltje er in.
Toen we onze spullen hadden neer gezet hebben ze ons de rest van het kamp laten zien. Bij de bar was het zelfservice, waarbij je dan elke keer als je iets nam, het op moest schrijven achter je naam. Als je wat wilde eten kon je ook dit opschrijven, bij de keuken, en werd het voor je gemaakt. Ze hadden normale wc’s en lekkere warme douches, dus we waren helemaal tevreden, en zijn we een drankje gaan doen bij de bar. Frederic is een Nederlander die deze Lodge heeft opgezet een aantal jaar geleden, hij heeft eerst een aantal jaar in Zuid Afrika gewoond en is daarna verliefd geworden op Malawi, waar die het helemaal naar z’n zin heeft. Maar hij wilt er mee gaan stoppen, omdat zijn liefde toch bij dieren verzorgen ligt en hij dat weer wilt gaan doen. Door het gesprek met Frederic kwamen we er eigenlijk achter dat er nog genoeg plek vrij was in de dorm, die toch een hele smak geld zou schelen, als we daar zouden slapen. Dus hebben we netjes gevraagd of we konden ruilen, waardoor hij ons gelijk heeft overgeplaatst. Daarna stond het eten klaar, een lopend buffet met heerlijke biefstuk, gebakken aardappeltjes en groenten, super lekker om weer eens een keer goed vlees te eten.
Na het eten zijn we met een drankje (amarula, het drankje dat ze hier zelf maken en dat echt heel erg lekker is! Het is een soort baileys maar dan heeft het nog een beetje fruit smaak er tussen door ) naar het uitkijkpunt gegaan, natuurlijk was het al wel donker, waardoor we een beetje bang waren om er heen te lopen. Frederic had ons verteld dat er snachts wel eens nijlpaarden en olifanten kunnen lopen in het kamp en hij leerde ons dat als je er eentje tegen komt je dan rustig achteruit moet lopen, zonder in zijn gezicht te schijnen. Dat maakt het dan toch een beetje spannend om naar het uitkijkpunt te lopen, spannend dat er dan toch opeens een nijlpaard voor je neus staat. Op het uitkijkpunt was helemaal niks te zien, zo donker was het. Er scheen ook geen maan want het was bewolkt, dus zijn we gaan zitten en hebben we geluisterd naar al de geluiden die er waren om ons heen. En elke keer dachten we en wisten we zeker dat we een nijlpaard hoorden, al wisten we niet eens welk geluid die zou maken. We hebben hier denk ik drie kwartier gezeten en zijn toen terug gegaan naar de bar om nog wat te drinken. Net toen we hier aan kwamen begon het weer keihard te regenen, en ik hoopte dat het morgen een super lekkere dag zou worden! Na het drankje zijn we naar onze dorm gerend, door de regen, door de modder en de plassen. Waar Jeroen nog een enorme spin in zijn bed vond, die ik voor hem moest vermorzelen. Maar daarna konden we rustig gaan slapen, nouja rustig. De dorm was een eigen gemaakte grote hut, waarbij je zo door de muren heen kon kijken. De muren waren van riet gemaakt, waardoor je er zo door heen kon kijken dat je mensen en dieren zou zien kunnen lopen. En daarnaast slaap je echt in het wild, dus hoor je elk geluid.
Dag 36 zaterdag 1 maart
Het is alweer maart, de tijd gaat ook echt zo super snel!
We werden wakker door de wekker die om kwart over 5 ging, KWART OVER 5! We lijken wel gek, maar we moesten om half 7 klaar staan om op safari te gaan en dat wilden we zeker niet missen. Dus hup m’n bed uit en onder de douche gesprongen. Een heerlijke warme douche, in de buitenlucht, bijna want we hadden wel een dakje boven ons hoofd. Maar verder was het allemaal buitenlucht, zonder verwarming of iets in die richting. Daarna zijn we snel naar het ‘restaurant’ gelopen, waar we konden door geven wat we wilden eten. Maar hier was nog niemand te bekennen, dus Frederic stond boos in zichzelf te praten dat hij dit nu zelf moest gaan doen ( de koffie en thee zetten ). Omdat ik zo vroeg totaal geen honger heb, had ik een bakje fruit besteld. Net toen we klaar waren met ontbijten kwam onze gids naar ons toe of we klaar waren voor vertrek. Samen met nog 7 anderen begonnen we onze safari. Weer met z’n alle in die safaritruck opweg naar het national park, waar we een bonnetje in moesten vullen en betalen om binnen te komen.
En daar begon onze safari, opzoek naar alle dieren. En we zijn ook super veel dieren tegen gekomen en hebben er heel veel gezien. De meeste verbleven ergens waar er ook water in de buurt was, zodat ze genoeg drinkwater zouden hebben en ook hier is het iets koeler voor ze. Zoals op m’n foto’s hebben we veel dieren kunnen spotten, van apen tot olifanten.
Halverwege de tour, toen het net leuk begon te worden, konden we niet meer verder omdat we geen benzine meer hadden. Waarvan onze gids zei dat ze het gisteravond niet bij konden vullen omdat het te donker was, maar waarvan wij weer een ander verhaal later hoorde dat de benzine gestolen was. Dus was nou wel of niet waar is, weet ik ook niet, maar we stonden in ieder geval midden in de safari vast. De gids had iemand gebeld die met benzine zou komen en ondertussen zouden wij dan te voet verder gaan. Door het regenseizoen, is de loopsafari nu niet toegankelijk, en dat bleek ook wel. Want we hadden allemaal een dikke laag modder onder onze schoenen en slippers, waardoor ik na een tijdje maar op blote voeten verder ben gegaan. Tot we opeens heel stil moesten zijn en bij elkaar moesten gaan staan als een groepje. De gids luisterde en hij hoorde olifanten zei hij, ik kan je vertellen dat ik helemaal niks hoorde, op een paar vogel geluidjes na. Maar we moesten in een bosje, met z’n alle bij elkaar op hem wachten, want hij zou eerst even gaan rond kijken en luisteren. Dus daar stonden we op elkaar gepropt bij een bosje, doodstil, wachtend tot hij terug zou komen. En daar kwam hij, fluisterend dat we stil moesten doen, alles wat geluid kon maken hier moesten laten, we als groep bij elkaar moesten blijven en we onze schoenen uit moesten doen omdat we door een riviertje heen moesten. Dus daar gingen we, iedereen toch wel gespannen voor wat er zou komen, door de modder en het riviertje, met naast ons grote sporen van olifanten. Soms moesten we even stil staan en weer tot een groep komen en gingen we weer verder. Tot we om een hoekje kwamen, waar de olifanten stonden. We moesten bukkend verder lopen, tot we de olifanten konden zien en konden dan gaan staan. Nog steeds allemaal dicht bij elkaar, zodat we zo klein mogelijk waren. Als we allemaal verspreid zouden gaan staan, zouden we meer gevaar voor de olifant vormen waardoor er meer kans is dat hij in de aanval zou gaan. En daar stonden ze, 2 grote olifanten met 2 kleine olifantjes er bij. 2 baby olifantjes van een aantal maanden oud, hoe schattig! Maar tegelijk was iedereen ook nog steeds zenuwachtig dat ze niet in de aanval zouden gaan, omdat wij in hun ogen misschien wel een gevaar zouden zijn.
Hier een tijdje te hebben gestaan en te hebben gekeken zijn we heel stil weer terug naar de stuck gelopen, waar ze net klaar waren met de benzine. Onderweg kwamen Jeroen en ik in gesprek met 4 Amerikanen die dus blijkbaar ook terug naar Zomba moesten. Ze zeiden dat ze hier met de auto waren en stelden voor om te proberen of we er allemaal in zouden passen zodat we mee naar Zomba konden rijden. We zijn allemaal weer in gestapt en we zijn toen weer terug naar de ingang gereden. Omdat de 4 amerikanen terug naar Zomba moesten hadden ze om 11 uur een bootsafari geregeld, en Jeroen en ik konden hier mee mee. Dus moesten we terug naar het kamp, zodat we hier nog heel even tijd voor onszelf zouden hebben.
Aangekomen op het kamp hadden we een halfuurtje om ons klaar te maken voor de bootsafari, en voor we het wisten moesten we er al weer van door. De Amerikanen hadden allemaal lekkere dingen gebakken. Wij weer met z’n alle de truck in die ons naar de andere kant van de rivier bracht. Natuurlijk gewoon via een brug. Hier lagen 2 bootjes in het water, een mooie witte met stoeltjes die er best goed uit zag. En een groene met van die kleine bankjes, waarvan je niet zeker wist of we zouden gaan zinken of blijven drijven. En je raad het natuurlijk al, we gingen met het groene bootje de rivier op. Met z’n 8e in het bootje, waardoor we best stil moesten blijven zitten, omdat het water al bijna tot de rand kwam, en bij elke beweging het bootje heen en weer schommelde. Toch niet zo’n heel fijn idee, omdat er allemaal nijlpaarden en krokodillen in de rivier leven. Op de rivier hebben we heel veel nijlpaarden gezien, een paar zwemmende krokodillen en genoeg verschillende soorten vogeltjes. Maar door het vroege opstaan, en schommelen van de boot, was iedereen behoorlijk moe en ingekakt.
Terug aan de kant zouden we opgehaald worden door de truck, maar er was vanalles aan de hand. Dus werden we met z’n 4e met een normale auto ergens heen gebracht, waar we dan weer opgehaald zouden worden. Het zou, zoals wij begrepen bij een tankstation zijn, maar we werden gedropt bij het spoor. Wat overigens het enige spoor in heel Malawi is, dus toch ook wel heel bijzonder!! Hier werd ik heel raar aangekeken, want ik stond in mijn korte broek midden in de community, er van uit gaand dat we een safari zouden hebben en niet in de community zouden komen. Maar elke gast die langs liep, was uitgebreid naar mijn benen aan het kijken, waardoor het toch een beetje ongemakkelijk begon te voelen. Gelukkig bleef ook de man van de auto wachten tot we opgehaald zouden worden, maar er kwam maar niemand en er kwam maar niemand. Tot de man gebeld werd, dat we ergens anders opgehaald zouden worden. Dus wij weer de auto in en naar de andere plek. Toen we daar aan kwamen zagen we de truck, volgeladen met allemaal mensen, waar er normaal maar 9 in mogen, zaten er nu zeker wel 20 mensen in. Daar konden wij dus niet mee mee, en tenslotte ging hij de andere kant op. Maar in de verte, zagen we een andere auto staan met Frederic dus zijn we die kant op gelopen.
Frederic kon niet verder met de auto omdat er een enorme diepe plas op de weg was, waar hij met de auto niet door heen kon. Wij zijn om de plas heen gelopen naar de auto, die hij in de schaduw zette en we moesten wachten op de andere 2 die nog bij de bootsafari waren.
Ondertussen werden we omringt door wel 25 kinderen, die van alles van ons wilden, maar ze vonden het vooral heel bijzonder dat er weer azungu’s waren (blanke mensen). Na zeker drie kwartier wachten kwamen dan eindelijk ook de andere 2 aan en konden we terug naar het kamp. Maar onderweg werden we opgehouden door een enorme Nederlandse truck die vast zat. Hij zat met de linkerkant zeker wel een meter in de modder, en aan de voorkant stond een soort bulldozer om hem eruit te trekken. Na een paar pogingen lukte het nog steeds niet, er stonden heel veel mensen om heen en er waren gelukkig heel veel mensen die aan het helpen waren en wilde helpen. Ze hadden grote metalen platen die ze onder de banden legde elke keer, zodat hij wat meer grip had maar het mocht nog niet lukken. De man van de truck was zelf aan het helpen en doen en ik zag 2 vrouwen ver voor de truck staan dus ben ik even heen gelopen. Zo hielden het niet meer en konden het niet meer aanzien, ze vertelden dat ze naar Zuid Afrika hadden gereisd en dat ze nu eigenlijk weer op weg naar boven, naar Nederland, terug waren. Ze zouden nog een half jaar reizen en dan zouden ze terug zijn, de truck was hun huis, alles zat er in. Ze vertelden dat ze vast zijn komen te zitten omdat er een minibusje tegen kwamen als tegen ligger die niet aan de kant wilden gaan, en dat hun uit vriendelijkheid toen maar aan de kant gingen en zo langzaam weg gleden. Normaal zou een minibusje door rijden, maar deze mensen kwamen er gelijk uit om te helpen. Een man kende iemand die wel zo’n soort bulldozer had om te helpen dus die hebben ze toen gelijk gebeld.
Omdat de Amerikanen toch echt voor het donker in Zomba wilden zijn drongen ze aan om door te rijden, nu stonden we ook al wel een uur te kijken en proberen te helpen. Dus zijn we terug gereden naar het kamp, waar we snel onze spullen pakten en onszelf in de auto propte. Jeroen moest in de kofferbak, met allemaal tassen op zich, maar anders zou het niet gepast hebben. Ook waren we heel benieuwd of we door die grote diepe plas zouden komen met de auto, maar we hadden gekeken en geprobeerd. Als je recht rijdt, dan liggen er wat stenen waardoor het minder diep is (water tot aan de knie). Je moet dan niet gaan afzwenken naar een kant, want daar was het water gelijk tot halverwege je bovenbenen.
Het was al heel wat dat we met z’n alle in de auto paste, want alle 4 zijn ze nogal gezet, meer gewoon echt dik! We reden weer langs de Nederlandse truck, die nog steeds vast zat. En we hoopte dat ze er voor de regen en voor het donker uit zouden zijn, ik ben eigenlijk heel benieuwd hoe het nog is afgelopen. Maar daar kwam het grote obstakel, de plas water. We besloten om er allemaal uit te gaan, op de bestuurder na, zodat de auto niet te zwaar zou zijn. En daar gaf hij toch een plank gas, de auto ging alle kanten op en ik was nog even bang dat hij ook vast zou komen zitten, maar hij had het gehaald en we waren allemaal blij en opgelucht. En we konden onze weg vervolgen naar Zomba. De man achter het stuur zou een tanker bestuurd hebben vroeger, maar aan zijn rijkunsten te zien betwijfel ik dat. Elk gat in de weg ontwijkte die niet, maar reed er dwars door heen waardoor de bumper elke keer over grond schoof. Maar we zijn keurig bij Pakachere aangekomen waar ook Jeroen en ik nog een nachtje zouden blijven. Hier waren ook nog 4 andere vrijwilligers, die voor dit weekend geen plannen hadden gemaakt en op pakachere waren gebleven. We hebben snel wat gegeten, ik ben onder de douche gesprongen en ben snel mijn bed in gekropen, helemaal gesloopt na deze mooie, avontuurlijke, leuke dag!
Dag 37 zondag 2 maart 2014
Lekker uit slapen zat er vandaag niet in, want om 7 uur was ik keurig netjes wakker van alle mensen hier. Iedereen in de dorm was al uit bed gegaan en in de keuken rammelde er vanalles om het ontbijt klaar te maken. Maar ik kon net door het raam kijken en zag dat de zon scheen, waardoor de dag al iets beter begon. Om half 8 maar uit bed gegaan en gaan ontbijten, kornfleeks en een pannenkoek met fruit. Een goed gevulde maag dus!
Voor vanmiddag hebben we met iemand afgesproken die ons een schildercursus geeft, we gaan zo’n mooi Afrikaans schilderij maken en ik ben heel benieuwd hoe die van mij er uit komt te zien maar ik heb er vooral veel zin in.
Vandaag konden we lekker uitslapen bij Chayof, we hadden allebei geen programma. We hoefden alleen op tijd bij Pakachere te zijn zodat ik mee naar Yodep kon rijden met de nieuwe vrijwilligers. Eenmaal wakker geworden begon er een baby te huilen, en die is de tijd dat ik op Chayof was niet meer stil geweest. Jeroen ging om brood en ik verheugde op een normale douche, zo’n eentje waar er water uit een douchekop komt. Wel met koud water, want warm water hebben ze niet. En dat heb ik geweten, ik heb nog nooit zo snel gedouched ( op die keer op Zomba Plateau na ). Helaas voelde ik me nog steeds niet lekker en wilde ik eigenlijk zo snel mogelijk weer m’n bed is. M’n heerlijke bedje in Nederland, want ja die mis ik wel!
De baas van Chayof kwam weer langs om te kijken hoe het met me ging, en we zijn toen met z’n 3e het mini busje ingestapt richting Pakachere, waar we rond half 10 moesten zijn. We waren keurig netjes op tijd, maar alsnog hebben we een uur moeten wachten tot we weg gingen. Lise, de nieuwe vrijwilligers van Yodep, had al kennis gemaakt met Wilfed, de projectleider van deze maand. Omdat we met meer mensen waren gingen we met de vrijwilligers voor Bwalo, Liyo en Yodep in een minubusje om daarna iedereen bij zijn project af te zetten. De vrijwilligers van Chayof hebben zichzelf in een taxi gepropt, dit project ligt ook een andere kant uit dan de andere projecten.
Toen we bij het vrijwilligershuis kwamen zag ik de nieuwe huismoeder, want ze hebben het tot het laatste moment uitgesteld om deze te kiezen, maar het is Mary geworden! Ik wilde eigenlijk gaan slapen, maar er moesten boodschappen gedaan worden. Dus ik en Lise een lijstje gemaakt en zijn toen samen met Wilfred weer richting Zomba gegaan voor de boodschappen, waar we toch best lang mee bezig waren. We moesten weer van alles hebben, want ik had ook niet meer als een pot pindakaas in huis.
Weer eenmaal thuis ben ik toch weer even op bed gaan liggen tot het avondeten klaar was. Lekker spaghetti met verse groenten, heerlijk!
Dag 32 dinsdag 25 februari 2014
Jammer, nog steeds ziek en niet fit. Maar omdat Lise haar introductie zou krijgen deze morgen, ben ik toch maar met haar mee gegaan naar het project, om haar toch een beetje te ondersteunen en wat dingen uit te leggen enzo. Na de introductie was het tijd voor pap, maar we kwamen er achter dat er allemaal beestjes in de mais en rijst waren gekropen. Dus alle zakken, elke zak zo’n 50 kilo, moesten worden uitgezocht. In Nederland zou er goed na gedacht worden over hoe ze dat zouden gaan doen, maar hier gooide ze alles gewoon op de grond (zonder schoon te maken) en begonnen het uit te zoeken, mensen liepen er gewoon overheen.
Natuurlijk was ik mijn regenjas en paraplu vergeten, en natuurlijk ging het ook weer regenen. Het hield ook niet op met regenen, dus ben ik uiteindelijk door de regen weer naar huis gelopen. Weer thuis ben ik gelijk weer op bed gaan liggen, want zelfs van dat kleine stukje was ik uitgeput.
Na een lunch van vers brood weer terug naar bed. Sinds het gestart is met regenen is het niet meer droog geworden en daarom ging het middagprogramma ook niet door. Wilfred kwam langs, maar die is gelijk de hele dag gebleven, en ook MacYon en Josef hebben de halve middag op ons lip gezeten, gefascineerd door de computer. Eigenlijk totaal niet fijn als je wat eigen tijd hebt, dat er dan gelijk zoveel mensen om je heen zijn, en als je je dan ook nog niet lekker voelt voel ik me er helemaal niet goed bij. Maar goed, tegen de tijd dat onze pannenkoeken op tafel stonden, vonden ze het toch wel tijd om een naar huis te gaan. Lise en ik hebben er gelijk wat van gezegd tegen Wilfred, en hij vatte het volgens ons wel redelijk goed op en hij zou het overleggen met de anderen.
Dag 33 woensdag 26 februari 2014
Vandaag begon de dag weer net zoals elke dag, we worden wakker we gaan douchen en ontbijten en dan is het tijd om naar Yodep te lopen. Maar ook vandaag besloot ik om nog thuis te blijven, omdat ik me nog steeds niet fit genoeg voel. Mary heeft de was buiten gehangen en ging daarna voor ons wat boodschapjes halen en ik ging weer terug naar bed.
Toen ik wakker werd regende het weer volop en er was een rivier aan water in onze tuin, en in de tuin van de buren. En tot mijn verbazing kon ik onze kleding, die eerst aan de waslijn hing, nergens meer vinden. De buren waren bezig met hun kleren wassen, dus ik ging er stiekem eigenlijk vanuit dat ze onze kleding van de waslijn hadden gehaald toen het begon te regenen. En dat was gelukkig ook zo. Toen het was gestopt met regenen heb ik onze was terug gevraagd. De buren hadden net hun eigen was opgehangen, toen de waslijn brak omdat het te zwaar was en daarnaast begon het ook gelijk weer te regenen.
Smiddags hebben we wentelteefjes gegeten en Lise is daarna, alleen, weer terug gegaan naar Yodep. Sharon wilde niet mee omdat het veel regende en ik voelde me nog steeds niet helemaal top. Ik ging proberen om een gids te regelen voor de Mulanje Mounten, waar Jeroen en ik dit weekend heen willen. Maar na veel over en weer gesms, kwamen we er achter dat hij al gereserveerd was voor de groep van be – more en dat het dus niet door kon gaan. Dus heb ik daarna Liwonde National Park gebeld om daar dit weekend dan heen te gaan. Eigenlijk ook wel beter, want een berg beklimmen had ik denk ik nog niet aan gekund.
Sharon en ik zijn nog even bij de Tundu school wezen kijken, waar de jongens een voetbalwedstrijdje hadden. Maar omdat alles nat was en er geen bankjes verder waren, zijn we na 5 minuten weer terug naar het huisje gegaan.
Dag 34 donderdag 27 januari 2014
Gister avond had ik mezelf voor genomen dat ik vandaag weer naar Yodep zou gaan, en als ik dat aan mezelf beloof dat moet ik dat ook doen! Dus de wekker ging weer op tijd, maar tot onze verbazing hadden we geen water en moesten we hier dus op wachten, of niet douchen. Eerst maar een ontbijtje dan, en gelukkig i het water het daarna weer gaan doen. Na de douche zijn we naar Yodep gegaan, in de regen, als verassing regende het weer.
Op het programma stonden home visits, maar ik had zelf al besloten dat ik bij Yodep zou blijven omdat ik nog geen verre afstanden zou willen en kunnen lopen. Wilfred had besloten dat de home visits niet door konden gaan, omdat het eventueel zou kunnen gaan regenen. Als het regent kan je bij de mensen thuis niks doen zegt hij. Ik en Lise probeerde hem uit te leggen dat we dan misschien konden helpen met koken, wassen en schoonmaken, maar volgens hem wilden de mensen dat niet. Hij kent de mensen in de community en ze willen alleen hulp van ons buiten het huis, en daarnaast zijn klusjes als schoonmaken en wassen klusjes voor de familie. Lise en ik waren het hier niet mee eens en vertelden toen dat ze het heel fijn zouden vinden als we gewoon langs zouden komen, om een praatje te maken, om te luisteren naar de mensen en aandacht te geven. Maar Wilfred is van mening dat praten niks uit maakt, en zodra je gaat praten de mensen verwachten dat je dat ook iets voor ze gaat doen of iets voor ze hebt.
Na een lange discussie, dat uiteindelijk nergens toe leidde, besloten ze om toch te gaan. En dit was een goede beslissing, want ze hebben een hele zieke, oude vrouw bezocht, die zelf niks meer kon en die graag hulp en een luisterend oor wilde.
In de tussentijd ben ik bij de klas gaan zitten, waar ik eigenlijk vrij weinig kan doen, omdat de kleine kinderen natuurlijk nog geen engels kunnen. Maar het is des on danks altijd leuk om te kijken en mee te klappen en proberen mee te zingen.
Smiddags zijn Lise en ik weer naar Yodep gegaan, in de regen, en hebben daar zeker ander half uur gewacht tot we eindelijk iets aan het programma zouden gaan doen. Als Lise en ik niets hadden gezegd, hadden ze de hele middag op hun stoel blijven zitten. Maar we zijn toch begonnen met special needs. Life skills ging niet door vanwege het weer. Best wel raar, want dat is onder het afdakje en nu waren ze buiten in de regen aan het voetballen. Dat zal Malawiaanse logica zijn denk ik.
Zoals elke donderdagmiddag hadden we ook vandaag weer de evaluatie, en wilde ik graag weten waarom we geen support Group hebben. Dit is een groep mensen met HIV die bij elkaar komen om samen te zingen, bidden, praten, noem maar op. Normaal is dat op Yodep, maar omdat ze geen spullen hebben om deze mensen eten te geven, hebben ze het over gelaten aan de mensen zelf. Alleen de mensen zelf, komen niet vanzelf bij elkaar, dus op dit moment gebeurd er helemaal niks. Ik heb voor gesteld om dit als Yodep weer op te pakken en ze uit te nodigen voor een meeting. Volgende week gaan we op huis bezoekjes om ze dit te vertellen en de week er op zal er een meeting plaats vinden, ik ben heel erg benieuwd of dit ook gaat gebeuren, maar ik ga er alles aan doen. Want ik vind het belangrijk!
Ook word de bibliotheek af gemaakt door MacYon, een deel van het dak is nog niet helemaal goed en lekt. MacYon gaat dat dit weekend maken, en zal ook het geld vragen voor het schilderen zodat we hier misschien volgende week mee kunnen beginnen. Het gaat helaas allemaal niet zo snel, dus ik ben ook hier heel erg benieuwd naar.
We kregen te horen dat deze week een geit gestolen is van Yodep, heel raar want ze hebben gewoon een bewaker savonds. We missen dus een geit, maar we hebben er wel een koe bij gekregen. Toch een kleine vooruit gang!
Na het eten kwamen er nog wat mensen langs voor Sharon, want ze had aangekondigd dat ze vrijdag weg zal gaan. Dus ze kwamen allemaal gedag zeggen. Lise, Sharon en ik hebben daarna nog een tijdje gepraat en zijn toen lekker gaan slapen .
Dag 35 vrijdag 28 januari 2014
Vandaag de dag dat Sharon vertrekt, dat Lise naar Mulanje gaat en dat ik naar Lilongwe Safari park ga. Dus de wekker ging weer gewoon op tijd, natuurlijk wel iets later, want we hebben tenslotte geen haast. Ook de huismoeder zou een uurtje later komen, en daar maakte ze goed gebruik ben. Want in plaats van een uurtje later, werden het 2 uurtjes later. Waardoor wij al een uur aan het wachten waren tot we eindelijk konden douchen, want je wilt toch liever wat warm water dan een koude douche. Na de douche lekker nog even ontbeten en de taxi gebeld om ons op te komen halen.
We lieten ons afzetten bij de Portugees, omdat Lise en ik van de week bij hem een broek hebben besteld, die we vandaag konden ophalen. Daarna zijn we naar de Metro gelopen, waar we afscheid namen van Sharon die nog even over de toeristenmarkt wilden gaan lopen. Lise heeft haar boodschappen voor het weekend gedaan en daarna zijn we een paraplu gaan kopen. Wat eigenlijk heel goed uit kwam, want net toen we de winkel uit wilden gaan begon het keihard te regenen. Het is dat we allebei moesten pinnen omdat we anders geen geld zouden hebben, maar anders hadden we gelijk door de regen door gelopen naar Pakachere. Want om nou in de regen voor de pin te gaan staan wachten… Maar helaas, we hadden allebei echt geld nodig, en jammer genoeg stond er een rij van zo’n 50 mensen waardoor we meer dan een uur hebben gewacht. Het was wel gezellig, want we kwamen twee amerikanen tegen die ook in de rij stonden waar we mee hebben gesproken, en ook jeroen kwam na een kwartiertje bij de bank aan.
Nadat we eindelijk alles gedaan hadden, was het inmiddels al bijna 1 uur dus moesten we ons naar Pakachere haasten omdat Lise daar om 1 uur zou vertrekken. Hier aangekomen zaten de rest van de mensen die mee naar Mulanje zouden gaan al te wachten en zijn ze ook gelijk vertrokken. Jeroen en ik hebben nog in Pakachere gelunched en zijn toen weer richting Zomba gelopen om daar de bus naar Liwonde te pakken. Jeroen wist een leuk binnendoor weggetje, waarbij we over stenen door de rivier moesten maar we zijn droog bij het busstation aan gekomen. Na even rondvragen zaten we uiteindelijk in het juiste minibusje die naar Liwonde zou gaan, en we hadden lekker veel ruimte (dachten we toen nog ). We bleven net zo lang wachten tot we met z’n 20e in het busje zaten gepropt en zijn toen pas weg gegaan. Ik zat achterin helemaal in het hoekje gepropt, tegen het raam, waar geen raam in zat. En aangezien het raam begon waar ook het bankje begon, was ik bang om bij elke hobbel uit het busje te vallen.
Jan had ons gewaarschuwd dat we zeker wel 2 uur onderweg zouden zijn en dat we er misschien onderweg ergens uit gezet zouden kunnen worden, maar naar onze verbazing ging het allemaal heel goed en super snel. Hebben we er uiteindelijk iets meer dan een uur over gedaan. In Liwonde aangekomen werden we overspoeld door mensen die een fietstaxi aanboden, maar we hadden met Frederic (de baas van de safari waar we zouden slapen) afgesproken dat als we er zouden zijn we een berichte zouden sturen zodat iemand ons op zou kunnen komen halen. Dus na een kwartiertje wachten werden we opgehaald door zo’n safaritruck. Ondertussen waren er ook nog 2 andere meisjes in Liwonde aangekomen en moesten die toevallig ook mee.
Na een kwartiertje, wat al een safari leek door de hobbelige weg en de grote plassen waar we door heen moesten rijden, kwamen we aan bij de lodge waar we zouden slapen. Ik had van te voren gereserveerd en Frederic had mij toen verteld dat er alleen nog maar een luxe tent beschikbaar zou zijn. Dus werden we naar onze tent geleidt, waarvan wij dus echte luxe hadden verwachten, zeker voor het geld wat we er voor zouden moeten betalen. Maar dat viel eigenlijk tegen, gewoon een tent waar in je ook zou gaan camperen stond boven de grond op een houten plateau, met een bed en een tafeltje er in.
Toen we onze spullen hadden neer gezet hebben ze ons de rest van het kamp laten zien. Bij de bar was het zelfservice, waarbij je dan elke keer als je iets nam, het op moest schrijven achter je naam. Als je wat wilde eten kon je ook dit opschrijven, bij de keuken, en werd het voor je gemaakt. Ze hadden normale wc’s en lekkere warme douches, dus we waren helemaal tevreden, en zijn we een drankje gaan doen bij de bar. Frederic is een Nederlander die deze Lodge heeft opgezet een aantal jaar geleden, hij heeft eerst een aantal jaar in Zuid Afrika gewoond en is daarna verliefd geworden op Malawi, waar die het helemaal naar z’n zin heeft. Maar hij wilt er mee gaan stoppen, omdat zijn liefde toch bij dieren verzorgen ligt en hij dat weer wilt gaan doen. Door het gesprek met Frederic kwamen we er eigenlijk achter dat er nog genoeg plek vrij was in de dorm, die toch een hele smak geld zou schelen, als we daar zouden slapen. Dus hebben we netjes gevraagd of we konden ruilen, waardoor hij ons gelijk heeft overgeplaatst. Daarna stond het eten klaar, een lopend buffet met heerlijke biefstuk, gebakken aardappeltjes en groenten, super lekker om weer eens een keer goed vlees te eten.
Na het eten zijn we met een drankje (amarula, het drankje dat ze hier zelf maken en dat echt heel erg lekker is! Het is een soort baileys maar dan heeft het nog een beetje fruit smaak er tussen door ) naar het uitkijkpunt gegaan, natuurlijk was het al wel donker, waardoor we een beetje bang waren om er heen te lopen. Frederic had ons verteld dat er snachts wel eens nijlpaarden en olifanten kunnen lopen in het kamp en hij leerde ons dat als je er eentje tegen komt je dan rustig achteruit moet lopen, zonder in zijn gezicht te schijnen. Dat maakt het dan toch een beetje spannend om naar het uitkijkpunt te lopen, spannend dat er dan toch opeens een nijlpaard voor je neus staat. Op het uitkijkpunt was helemaal niks te zien, zo donker was het. Er scheen ook geen maan want het was bewolkt, dus zijn we gaan zitten en hebben we geluisterd naar al de geluiden die er waren om ons heen. En elke keer dachten we en wisten we zeker dat we een nijlpaard hoorden, al wisten we niet eens welk geluid die zou maken. We hebben hier denk ik drie kwartier gezeten en zijn toen terug gegaan naar de bar om nog wat te drinken. Net toen we hier aan kwamen begon het weer keihard te regenen, en ik hoopte dat het morgen een super lekkere dag zou worden! Na het drankje zijn we naar onze dorm gerend, door de regen, door de modder en de plassen. Waar Jeroen nog een enorme spin in zijn bed vond, die ik voor hem moest vermorzelen. Maar daarna konden we rustig gaan slapen, nouja rustig. De dorm was een eigen gemaakte grote hut, waarbij je zo door de muren heen kon kijken. De muren waren van riet gemaakt, waardoor je er zo door heen kon kijken dat je mensen en dieren zou zien kunnen lopen. En daarnaast slaap je echt in het wild, dus hoor je elk geluid.
Dag 36 zaterdag 1 maart
Het is alweer maart, de tijd gaat ook echt zo super snel!
We werden wakker door de wekker die om kwart over 5 ging, KWART OVER 5! We lijken wel gek, maar we moesten om half 7 klaar staan om op safari te gaan en dat wilden we zeker niet missen. Dus hup m’n bed uit en onder de douche gesprongen. Een heerlijke warme douche, in de buitenlucht, bijna want we hadden wel een dakje boven ons hoofd. Maar verder was het allemaal buitenlucht, zonder verwarming of iets in die richting. Daarna zijn we snel naar het ‘restaurant’ gelopen, waar we konden door geven wat we wilden eten. Maar hier was nog niemand te bekennen, dus Frederic stond boos in zichzelf te praten dat hij dit nu zelf moest gaan doen ( de koffie en thee zetten ). Omdat ik zo vroeg totaal geen honger heb, had ik een bakje fruit besteld. Net toen we klaar waren met ontbijten kwam onze gids naar ons toe of we klaar waren voor vertrek. Samen met nog 7 anderen begonnen we onze safari. Weer met z’n alle in die safaritruck opweg naar het national park, waar we een bonnetje in moesten vullen en betalen om binnen te komen.
En daar begon onze safari, opzoek naar alle dieren. En we zijn ook super veel dieren tegen gekomen en hebben er heel veel gezien. De meeste verbleven ergens waar er ook water in de buurt was, zodat ze genoeg drinkwater zouden hebben en ook hier is het iets koeler voor ze. Zoals op m’n foto’s hebben we veel dieren kunnen spotten, van apen tot olifanten.
Halverwege de tour, toen het net leuk begon te worden, konden we niet meer verder omdat we geen benzine meer hadden. Waarvan onze gids zei dat ze het gisteravond niet bij konden vullen omdat het te donker was, maar waarvan wij weer een ander verhaal later hoorde dat de benzine gestolen was. Dus was nou wel of niet waar is, weet ik ook niet, maar we stonden in ieder geval midden in de safari vast. De gids had iemand gebeld die met benzine zou komen en ondertussen zouden wij dan te voet verder gaan. Door het regenseizoen, is de loopsafari nu niet toegankelijk, en dat bleek ook wel. Want we hadden allemaal een dikke laag modder onder onze schoenen en slippers, waardoor ik na een tijdje maar op blote voeten verder ben gegaan. Tot we opeens heel stil moesten zijn en bij elkaar moesten gaan staan als een groepje. De gids luisterde en hij hoorde olifanten zei hij, ik kan je vertellen dat ik helemaal niks hoorde, op een paar vogel geluidjes na. Maar we moesten in een bosje, met z’n alle bij elkaar op hem wachten, want hij zou eerst even gaan rond kijken en luisteren. Dus daar stonden we op elkaar gepropt bij een bosje, doodstil, wachtend tot hij terug zou komen. En daar kwam hij, fluisterend dat we stil moesten doen, alles wat geluid kon maken hier moesten laten, we als groep bij elkaar moesten blijven en we onze schoenen uit moesten doen omdat we door een riviertje heen moesten. Dus daar gingen we, iedereen toch wel gespannen voor wat er zou komen, door de modder en het riviertje, met naast ons grote sporen van olifanten. Soms moesten we even stil staan en weer tot een groep komen en gingen we weer verder. Tot we om een hoekje kwamen, waar de olifanten stonden. We moesten bukkend verder lopen, tot we de olifanten konden zien en konden dan gaan staan. Nog steeds allemaal dicht bij elkaar, zodat we zo klein mogelijk waren. Als we allemaal verspreid zouden gaan staan, zouden we meer gevaar voor de olifant vormen waardoor er meer kans is dat hij in de aanval zou gaan. En daar stonden ze, 2 grote olifanten met 2 kleine olifantjes er bij. 2 baby olifantjes van een aantal maanden oud, hoe schattig! Maar tegelijk was iedereen ook nog steeds zenuwachtig dat ze niet in de aanval zouden gaan, omdat wij in hun ogen misschien wel een gevaar zouden zijn.
Hier een tijdje te hebben gestaan en te hebben gekeken zijn we heel stil weer terug naar de stuck gelopen, waar ze net klaar waren met de benzine. Onderweg kwamen Jeroen en ik in gesprek met 4 Amerikanen die dus blijkbaar ook terug naar Zomba moesten. Ze zeiden dat ze hier met de auto waren en stelden voor om te proberen of we er allemaal in zouden passen zodat we mee naar Zomba konden rijden. We zijn allemaal weer in gestapt en we zijn toen weer terug naar de ingang gereden. Omdat de 4 amerikanen terug naar Zomba moesten hadden ze om 11 uur een bootsafari geregeld, en Jeroen en ik konden hier mee mee. Dus moesten we terug naar het kamp, zodat we hier nog heel even tijd voor onszelf zouden hebben.
Aangekomen op het kamp hadden we een halfuurtje om ons klaar te maken voor de bootsafari, en voor we het wisten moesten we er al weer van door. De Amerikanen hadden allemaal lekkere dingen gebakken. Wij weer met z’n alle de truck in die ons naar de andere kant van de rivier bracht. Natuurlijk gewoon via een brug. Hier lagen 2 bootjes in het water, een mooie witte met stoeltjes die er best goed uit zag. En een groene met van die kleine bankjes, waarvan je niet zeker wist of we zouden gaan zinken of blijven drijven. En je raad het natuurlijk al, we gingen met het groene bootje de rivier op. Met z’n 8e in het bootje, waardoor we best stil moesten blijven zitten, omdat het water al bijna tot de rand kwam, en bij elke beweging het bootje heen en weer schommelde. Toch niet zo’n heel fijn idee, omdat er allemaal nijlpaarden en krokodillen in de rivier leven. Op de rivier hebben we heel veel nijlpaarden gezien, een paar zwemmende krokodillen en genoeg verschillende soorten vogeltjes. Maar door het vroege opstaan, en schommelen van de boot, was iedereen behoorlijk moe en ingekakt.
Terug aan de kant zouden we opgehaald worden door de truck, maar er was vanalles aan de hand. Dus werden we met z’n 4e met een normale auto ergens heen gebracht, waar we dan weer opgehaald zouden worden. Het zou, zoals wij begrepen bij een tankstation zijn, maar we werden gedropt bij het spoor. Wat overigens het enige spoor in heel Malawi is, dus toch ook wel heel bijzonder!! Hier werd ik heel raar aangekeken, want ik stond in mijn korte broek midden in de community, er van uit gaand dat we een safari zouden hebben en niet in de community zouden komen. Maar elke gast die langs liep, was uitgebreid naar mijn benen aan het kijken, waardoor het toch een beetje ongemakkelijk begon te voelen. Gelukkig bleef ook de man van de auto wachten tot we opgehaald zouden worden, maar er kwam maar niemand en er kwam maar niemand. Tot de man gebeld werd, dat we ergens anders opgehaald zouden worden. Dus wij weer de auto in en naar de andere plek. Toen we daar aan kwamen zagen we de truck, volgeladen met allemaal mensen, waar er normaal maar 9 in mogen, zaten er nu zeker wel 20 mensen in. Daar konden wij dus niet mee mee, en tenslotte ging hij de andere kant op. Maar in de verte, zagen we een andere auto staan met Frederic dus zijn we die kant op gelopen.
Frederic kon niet verder met de auto omdat er een enorme diepe plas op de weg was, waar hij met de auto niet door heen kon. Wij zijn om de plas heen gelopen naar de auto, die hij in de schaduw zette en we moesten wachten op de andere 2 die nog bij de bootsafari waren.
Ondertussen werden we omringt door wel 25 kinderen, die van alles van ons wilden, maar ze vonden het vooral heel bijzonder dat er weer azungu’s waren (blanke mensen). Na zeker drie kwartier wachten kwamen dan eindelijk ook de andere 2 aan en konden we terug naar het kamp. Maar onderweg werden we opgehouden door een enorme Nederlandse truck die vast zat. Hij zat met de linkerkant zeker wel een meter in de modder, en aan de voorkant stond een soort bulldozer om hem eruit te trekken. Na een paar pogingen lukte het nog steeds niet, er stonden heel veel mensen om heen en er waren gelukkig heel veel mensen die aan het helpen waren en wilde helpen. Ze hadden grote metalen platen die ze onder de banden legde elke keer, zodat hij wat meer grip had maar het mocht nog niet lukken. De man van de truck was zelf aan het helpen en doen en ik zag 2 vrouwen ver voor de truck staan dus ben ik even heen gelopen. Zo hielden het niet meer en konden het niet meer aanzien, ze vertelden dat ze naar Zuid Afrika hadden gereisd en dat ze nu eigenlijk weer op weg naar boven, naar Nederland, terug waren. Ze zouden nog een half jaar reizen en dan zouden ze terug zijn, de truck was hun huis, alles zat er in. Ze vertelden dat ze vast zijn komen te zitten omdat er een minibusje tegen kwamen als tegen ligger die niet aan de kant wilden gaan, en dat hun uit vriendelijkheid toen maar aan de kant gingen en zo langzaam weg gleden. Normaal zou een minibusje door rijden, maar deze mensen kwamen er gelijk uit om te helpen. Een man kende iemand die wel zo’n soort bulldozer had om te helpen dus die hebben ze toen gelijk gebeld.
Omdat de Amerikanen toch echt voor het donker in Zomba wilden zijn drongen ze aan om door te rijden, nu stonden we ook al wel een uur te kijken en proberen te helpen. Dus zijn we terug gereden naar het kamp, waar we snel onze spullen pakten en onszelf in de auto propte. Jeroen moest in de kofferbak, met allemaal tassen op zich, maar anders zou het niet gepast hebben. Ook waren we heel benieuwd of we door die grote diepe plas zouden komen met de auto, maar we hadden gekeken en geprobeerd. Als je recht rijdt, dan liggen er wat stenen waardoor het minder diep is (water tot aan de knie). Je moet dan niet gaan afzwenken naar een kant, want daar was het water gelijk tot halverwege je bovenbenen.
Het was al heel wat dat we met z’n alle in de auto paste, want alle 4 zijn ze nogal gezet, meer gewoon echt dik! We reden weer langs de Nederlandse truck, die nog steeds vast zat. En we hoopte dat ze er voor de regen en voor het donker uit zouden zijn, ik ben eigenlijk heel benieuwd hoe het nog is afgelopen. Maar daar kwam het grote obstakel, de plas water. We besloten om er allemaal uit te gaan, op de bestuurder na, zodat de auto niet te zwaar zou zijn. En daar gaf hij toch een plank gas, de auto ging alle kanten op en ik was nog even bang dat hij ook vast zou komen zitten, maar hij had het gehaald en we waren allemaal blij en opgelucht. En we konden onze weg vervolgen naar Zomba. De man achter het stuur zou een tanker bestuurd hebben vroeger, maar aan zijn rijkunsten te zien betwijfel ik dat. Elk gat in de weg ontwijkte die niet, maar reed er dwars door heen waardoor de bumper elke keer over grond schoof. Maar we zijn keurig bij Pakachere aangekomen waar ook Jeroen en ik nog een nachtje zouden blijven. Hier waren ook nog 4 andere vrijwilligers, die voor dit weekend geen plannen hadden gemaakt en op pakachere waren gebleven. We hebben snel wat gegeten, ik ben onder de douche gesprongen en ben snel mijn bed in gekropen, helemaal gesloopt na deze mooie, avontuurlijke, leuke dag!
Dag 37 zondag 2 maart 2014
Lekker uit slapen zat er vandaag niet in, want om 7 uur was ik keurig netjes wakker van alle mensen hier. Iedereen in de dorm was al uit bed gegaan en in de keuken rammelde er vanalles om het ontbijt klaar te maken. Maar ik kon net door het raam kijken en zag dat de zon scheen, waardoor de dag al iets beter begon. Om half 8 maar uit bed gegaan en gaan ontbijten, kornfleeks en een pannenkoek met fruit. Een goed gevulde maag dus!
Voor vanmiddag hebben we met iemand afgesproken die ons een schildercursus geeft, we gaan zo’n mooi Afrikaans schilderij maken en ik ben heel benieuwd hoe die van mij er uit komt te zien maar ik heb er vooral veel zin in.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
